Αντιθέσεις...

Μετά από 3 χρόνια (κλεισμένα πλέον) στην Πόλη, μπορώ να πώ ότι άρχισα πλέον να καταλαβαίνω λίγο τους γείτονες. Η σχέση μου είναι σαφώς υποκειμενική και επηρεασμένη, αλλά σαφώς καλύτερη από πριν...

Είμαι λοίπον ένας "μουσαφίρης" που απέκτησε και υπηκοότητα, και σιγά σιγά μιλάει κιόλας, οπότε αντιλαμβάνομαι περισσότερες λεπτομέρειες!

Ερχόμενος στην Τουρκία (στην Πόλη πιο συγκεκριμένα, αλλά και στις περισσότερες πόλεις του Αιγαίου) κανείς έχει την εντύπωση ότι έχουμε πολλά κοινά, είμαστε ίδιοι και άλλα τέτοια γραφικά.. Η αλήθεια είναι ότι από την εικόνα που σχηματίζεται φυσικά κατά την ενηλικίωσή μας, φυσικά και εντυπωσιαζόμαστε από το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι κανονικοί. Κάτι άλλο που διαπιστώνουμε είναι ότι δεν είναι φτωχοί (αυτό είναι πιο καινούριο), δεν θέλουν να μας πάρουν κάτι (χώρια τα πολιτικά... δεν εκφράζεται ο λαός από τον ΡΤΕ..), αντίθετα θέλουν να μας γνωρίσουν, έχουν μεγάλη περιέργεια για την Ελλάδα και βλέπουν κάθε τι ελληνικό θετικά. Από αυτή την πλευρά λοιπόν, ο ¨Ελλην επισκέπτης θα εντυπωσιαστεί μιλώντας με τους Τούρκους. Δεν είναι αυτό που γνωρίζουμε από τα σίριαλ, και ειδικά η νεολαία είναι αρκετά πιο προοδευτική από ότι νομίζουμε.

Οι διαφορές έρχονται μετά το χώλ, προς το σαλόνι και την κουζίνα... Πρέπει να μπει αρκετά στην κουλτούρα κάποιος για να μπορέσει να καταλάβει τις διαφορές των λαών. Και μου ήταν δύσκολο ψυχολογικά να το κάνω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ εξαιτίας αφενός του γεγονότος ότι είμαι "μουσαφίρης" όπως είπα, αφετέρου ότι η γυναίκα μου είναι από αυτόν εδώ τον τόπο καθώς και ότι κάποια μέρα θα πρέπει να εξηγηθώ και στην κόρη μου...

Προσωπικά λοιπόν, είχα την τύχη να βρεθώ σε ένα ζεστό κλίμα, με μορφωμένους και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους αλλά και να ζήσω και συναναστραφώ σε ανάλογο περιβάλλον. Η κοινωνία με δέχτηκε σαν ίσο και σύντομα απέκτησα όλα τα διαθέσιμα δικαιώματα του Τούρκου πολίτη. Αυτό αν το συγκρίνεις με την αντίστοιχη αντιμετώπιση ενός Τούρκου στην Ελλάδα μάλλον θα μας έβαζε σε δύσκολη θέση.

Κάτι ωστόσο που διαπίστωσα διαβάζοντας λίγο και παρατηρώντας περισσότερο είναι ότι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούν όλοι οι μουσαφίριδες εδώ είναι ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν ανα πάσσα στιγμή. Με έναν αλαζόνα κυβερνήτη, και όλη την ιστορία του τόπου καταγεγραμμένη είναι αστείο να νοιώσει κάποιος ασφάλεια για το μέλλον. Παρόλα αυτά, ζούμε στο παρόν και τώρα όλα είναι καλά.

Διαφορές λοιπόν. Πριν αρχίσω, να ξεκαθαρίσω ότι διατηρώ την ίδια κριτική στάση και για τους Έλληνες και για τους Τούρκους. Δεν θεωρώ την μια ράτσα καλύτερη σε κάτι εκ των προτέρων...

Η πρώτη διαφορά που με εντυπωσίασε ήταν η στάση προς την ιστορία. Ενώ στην Ελλάδα η ιστορία είναι καταγεγραμμένη στο DNA μας, εδώ είναι κάτι "παλιό". Δεν υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για ιστορικά γεγονότα, και κυρίως αντικείμενα. Ένας αρχαίος ναός, ίσως επειδή είναι "Ελληνικός" και όχι "Τούρκικος" δεν αποτελεί τιμή και καμάρι του δήμου που τον φιλοξενεί (με μερικές εξαιρέσεις τελευταία). Είναι εκεί για να φέρνει τουρίστες με λεφτά.

Μια άλλη διαφορά που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι πολύ συχνά η υποκρισία. Κι εμείς έχουμε ζώα που κυκλοφορούν στο δρόμο, αλλά εδώ είναι το κάτι άλλο! Ο ίδιος που στο δρόμο θα πετάξει τα σκουπίδια, θα παραβιάσει τους νόμους, θα βρίσει και θα φωνάξει μη σεβόμενος πεζούς και οδηγούς, μετά θα πάει στο σπίτι και θα περιμένει τα εγγόνια να του φιλήσουν το χέρι από σεβασμό, το φαγητό να είναι έτοιμο και θα "τιμά" τη γυναίκα του σαν να είναι άγια. Εμένα αυτό δεν μου κολάει κάπου (δυστυχώς το βλέπω πιο συχνά από όσο θα ήθελα και με κάνει προκατειλημμένο).

Τέλος (για σήμερα) κάτι που τελευταία όλο και περισσότερο βλέπω. Οι Τούρκοι είναι λιγότερο ρατσιστές από εμάς. Τουλάχιστον στην Πόλη. Είναι τόσο μεγάλο το μίγμα που υπάρχει εδώ, που στο τέλος κανένας δεν κυνηγάει τον άλλο ή το λιγότερο σχολιάζει. Φυσικά και υπάρχουν ταμπού και προκαταλήψεις, αλλά τόσος κόσμος μαζί στο τέλος γίνεται ένας αχταρμάς και το όλο πράγμα λειτουργεί. Δεν ξέρω βέβαια, αν τελικά κάποια "ξένη" ομάδα μεγαλουργήσει, αν θα γίνει τότε στόχος. Και φυσικά, δεν ξέρω αν ποτέ (έγινε ήδη παλιότερα) θα γίνει πάλι οργανωμένη "έξωση"στους πετυχημένους "ξένους".

Για σήμερα φτάνει. Μου πέρασε τώρα... ακούω και Nick Drake, δεν ήξερα ότι υπήρχε μέχρι σήμερα.... Πολύ καλός, μάλλον θα πρέπει να γράψω γι αυτόν...

Πάει και το 2014...

Ένας τρελός χρόνος (ακόμα) τελειώνει...

Με ένα μεγάλο κενό στις καταχωρήσεις... όπως γίνεται συνήθως.. και όταν υπάρχει κενό, σημαίνει ή ότι περνάω πολύ καλά, ή πολύ σκατά :)

Σε αυτή την περίπτωση είχε λίγο τρέξιμο, δεν θα το έλεγα σκατά δεδομένου ότι οι προσωπικές εξελίξεις ήταν θετικές. αλλά σίγουρα αγχωτικό.

Και η ανομβρία εργασιακά ενισχύει την έμπνευση και τις σκέψεις, οπότε εκτός απροόπτου θα υπάρξει μια "επανένταξη" στα γραπτά, μαζί με νέο ταμπελάκι, μιας και η κόρη έχει αρχίσει και με βάζει σε νέα φιλοσοφικά μονοπάτια...