mp3 και κατεβάσματα!

Πριν λίγες μέρες άκουσα το Erase & Rewind των Cardigans και θυμήθηκα λίγο τα πρώτα μου mp3 τραγούδια... αν θυμάμαι καλά ήταν το πρώτο.. μου το είχε δώσει ο Ηλίας, μαζί με μερικά εργαλεία για να παίζει σε MS DOS (!!) καθώς ο τότε (πρώτος και μεταχειρισμένος) υπολογιστής μου δεν τα "σήκωνε"... Κάπου στο 97 ή 98' ...Ήταν μαγικό που έπαιζε κάτι εκτός από κασσέτα ή cd που μπορούσα να το φυλάω στον υπολογιστή μου... Η εικόνα ήταν κάπως έτσι:

(πηγή: mpxplay.sourceforge.net)

Η απόδοση και η ποιότητα ήχου ήταν εκπληκτική! Το καταδιασκέδασα, με τα λίγα τραγούδια που είχα (και που χώραγαν έτσι κι αλλιώς). Φυσικά δεν έπαιζε να τα κάνω μόνος μου... βασίστηκα στην εργασία του Ηλία που μου προσέφερε απλόχερα τα "μωρά" του, που του έπαιρναν πάνω από μισή (ή και μια) ώρα το καθένα για την κωδικοποίηση!

Μετά από ένα χρόνο περίπου ήρθε η αναβάθμιση του υπολογιστή και τα περίφημα Windows 95 (με τις άπειρες επανεγκαταστάσεις!). Κάπου εκεί, μετά και την δική μου προσπάθεια αντιγραφής των cd που είχα (άπειρες ώρες κωδικοποίησης), εμφανίστηκε η πρώτη μηχανή κατεβάσματος!

napster, 1999

To Napster, μαζί με την πρώτη ISDN σύνδεση από το ΕΜΠ, άνοιξαν τις πύλες του παγκόσμιου μουσικού χάρτη! Ήταν νέο, υπέροχο και μαγικό να αναζητάς μουσική και να είναι στα χέρια σου (σε μόλις μερικές ώρες ( ή μόλις 15 λεπτά σύντομα) ανά τραγούδι!). Η επιτυχί ακαι ο έρωτας ήταν τόσο μεγάλα παγκοσμίως που το όνειρο δεν κράτησε πολύ...

Με την αναβάθμιση του υπολογιστή ήρθε και το πρώτο λογισμικό αναπαραγωγής mp3. ένα πρόγραμμα που θα έμενε για πολλά χρόνια η πρώτη εγκατάσταση μετά τα windows... πολύ πριν το office και τα άλλα επαναλαμβανόμενα!

(πηγή: winamp.com)

Winamp, It Really Whips the Llama's Ass. Με ιδανική ποιότητα ήχου, συνέπεια, συμβατότητα και σταθερότητα, ήταν το πρώτο πρόγραμμα που δεν άφησα παρα μόνο όταν διακόπηκε η υποστήριξή του... Πολύ θα χαιρόμουν να το δω ξανά με υποστήριξη για υπολογιστές, κινητά και τηλεοράσεις...

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή... μετά το κλείσιμο του Napster, ακολούθησαν ένα δύο σύντομα διαστήματα με παρεμφερή (αλλά ποτέ με την ίδια αισθητική) προγράμματα..

  

... και με συνεχή άυξηση στις ταχύτητες, μέχρι που ξεκίνησε το thepiratebay και τα σάρωσε όλα... μέχρι που άρχισε και αυτή η μάχη... 

Τώρα η μαγεία έχει χαθεί, το παιχνίδι παίζεται σε υπηρεσίες παροχής μουσικής όπως το itunes, ή το spotify, νομίζω μια παρατεταμένη μεταβατική περίοδος, μέχρι να κατασταλλάξει και η μουσική βιομηχανία για το τι θέλει από την τεχνολογία.

Είναι πάντα ρομαντικό να θυμάσαι κάτι το οποίο το έπιασες σχεδόν στη γέννησή του... ακόμα και αν κάποιος διαφωνεί με την "πειρατεία"...

Πρωτοχρονιά στην Κύπρο

Εφέτος στις γιορτές βρέθηκα στην Κύπρο, στου Μόρφου, ή Omorfo ή Guzelyurt, για την αλλαγή του Χρόνου. Ήταν η πρώτη φορά μου στην Κύπρο, έτυχε να είναι στο Βόρειο τμήμα. 

Δεν έχω καμία επαφή με την Κύπρο (όπως δεν είχα και με την Πόλη), παρά μερικούς φίλους από την Ελλάδα και την επαφή με τους "κακομαθημένους" συμφοιτητές μου. Ξέρω την ιστορία αποσπασματικά, με μεγάλη δόση (ύποπτης) πολιτικής, εμποτισμένη με λίγο μίσος πολύ αδικία και κομμάτι ενοχή, για κάτι που συνέβη όταν δεν είχα ακόμα γεννηθεί.

Αυτά που άκουσα και είδα, με άγγιξαν τόσο που δεν κρατήθηκα να μην γράψω έστω λίγα πριν τα ξεχάσω... 

Αρχικά λοιπόν, είδα έναν τόπο παρατημένο. Ελάχιστες υποδομές, ελάχιστη ανάπτυξη, ελάχιστα μαγαζιά, και καμία όρεξη για σοβαρή επένδυση (εκτός από τα καζίνο). Όμορφος τόπος, μεγάλες πεδιάδες με θέα στη θάλασσα, μια μικρή οροσειρά κατα μήκους της Βόρειας μεριάς και αυτό είναι όλο. Το καλοκαίρι μου είπαν κάνει πολύ ζέστη. Χιόνια είχαν να δούν καμιά 30ριά χρόνια.. έκαναν σειρές στους λόφους με την "άχνη" για να φτιάξουν έναν χιονάνθρωπο στο αυτοκίνητο, όπως κάναμε κάποτε στην Πεντέλη, αυτοί που μεγαλώσαμε στην Αθήνα. Επίσης, κανένα σπίτι από όσα μπήκα δεν είχε καλοριφέρ, και με τον πρωτοφανή παγερό, τα AC είχαν πάρει φωτιά. 

Πολλά σπίτια εγκαταλελειμένα, πολλά καινούρια και πολλά απλά διατηρημένα σε ένα απλά αποδεκτό επίπεδο για διαμονή. Κόσμος σεμνός και χαλαρός. Καιρός ήπιος.

Οι φίλοι που μας φιλοξένησαν, ήταν όλοι γέννημα θρέμμα Κύπριοι. Πριν τον πόλεμο, η Γ ήταν σε ένα μικτό χωριό, ο Ο σε ένα τουρκόφωνο. Και οι δύο αγαπάνε και πονάνε τον τόπο τους και λυπούνται για αυτό που έγινε. Όταν τους ρωτήσαμε πώς ένοιωθαν όταν ήρθαν οι Τούρκοι, απάντησαν με μια φωνή "Κουρμπάνι κάναμε" φυσικά και χαρήκαμε είπαν, αλλά αυτό που έγινε ήταν μεγάλη αδικία. Οι άνθρωποι έφυγαν και άφησαν τον καφέ στο τραπέζι... τίποτα δεν πήραν. Η γη και οι κατοικίες μοιράστηκαν σε τουρκόφωνους που ήρθαν από το Νότο, ή σε έποικους από την Τουρκία. Οι Κύπριοι σε μεγάλο βαθμό σεβάστηκαν τις περιουσίες των γειτόνων τους. Ο πατέρας της Γ όταν του προσέφεραν μεγαλύτερο σπίτι , αρνήθηκε λέγοντας "δικό μου είναι για να το πάρω; Εδώ μου αρκεί, και όταν επιστρέψει ο ιδιοκτήτης θα του το δώσω". Ένα μεγάλο κομμάτι από τα αντικείμενα του σπιτιού τα έβαλαν σε ένα σεντούκι και το κράτησαν κλειστό. Όταν τα σύνορα άνοιξαν, τελικά ο γιος του παλιού ιδιοκτήτη (παιδί στον πόλεμο) πέρασε τα σύνορα, και γνώρισε τη Γ (και αυτή παιδί τότε). Τελικά και οι δύο είχαν γίνει φαρμακοποιοι, το σεντούκι ανοίχτηκε και τα αντικείμενα επεστράφησαν, ενώ η Γ και ο Δ είναι τώρα καλοι φίλοι. 

Το ζευγάρι μας είπε ότι έχουν βαρεθεί αυτή την κατάσταση, ενώ έχουν μια διάχυτη αντιπάθεια για το Τουρκικό καθεστός που έχει κρατήσει μια γενιά υποανάπτυκτη. Περιμένουν πώς και πώς την επανένωση (χωρίς σπουδαία ανταλλάγματα... να τη δώσουν πίσω τη γη των "Ρωμιών" λένε...). Όμοια αντιπάθεια έχουν και για τους Έλληνες, όχι τους Ρωμιούς, όπως λένε τους ελληνόφωνους Κυπρίους, αλλά τους Έλληνες από την Ελλάδα. Εντυπωσιάστηκαν όταν τους εξήγησα ότι πλέον δεν μιλάμε για Ελληνική Κύπρο ποτέ, αλλά για Κύπρο, και ότι το Βόρειο κομμάτι δεν το λέμε Τουρκικό, αλλά κατεχώμενο... Εντυπωσιάστηκαν θετικά, και αντιπαρέβαλλαν τη δική τους "μόρφωση" που εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τα κτητικά επίθετα για τον προσδιορισμό του τόπου τους. 

Οι άνθρωποι έχουν τόσα κοινά στις δύο πλευρές που πεθύμισαν οι μεν τους δε. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν και τις δύο γλώσσες, οι οποίες έχουν παρόμοια ακουστική. Τους γνήσιους Κυπρίους, είτε ελληνόφωνους ή τουρκόφωνους δεν τους καταλαβαίνουν ούτε οι Έλληνες ούτε οι Τούρκοι. Μεταξύ τους όμως μια χαρά καταλαβαίνουν. Μια γιαγιά που γνώρισα, μου είπε ότι οι γονείς της δεν την άφηναν να μιλάει "Ρωμαίικα", αλλά αυτή καταλάβαινε τα πάντα. Η μητέρα της Γ μιλάει άνετα Ελληνικά. 

Αυτό που καταλάβαμε είναι ότι τελικά όπως και σε πολλά άλλα μέρη με κλασσικότερο παράδειγμα στην Πόλη, τις περιουσίες που κάποτε κατείχαν οι εύποροι, μορφωμένοι και προκωμένοι γείτονες, κατέλαβαν άκοπα  έποικοι από κάθε γωνιά της Τουρκίας, χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες, χωρίς γνώση κάποιας τέχνης και χωρίς αγάπη για τον τόπο που πατούσαν. Αποτέλεσμα, απλά η κατανάλλωση των διαθέσιμων πόρων, χωρίς πλάνο, χωρίς γούστο. Και αυτό είναι προφανές. Όμορφες αυλές, αρχιτεκτονικά άρτια κτίρια και καλλιέργειες, απέναντι σε σκουπίδια, τα απαραίτητα και ένα κουτί. Όταν το διαπίστωσαν αυτό κατάλαβαν ότι δεν έγινε για καλό (τουλάχιστον δικό τους) ο πόλεμος αυτός. Μαζί και με το αίσθημα της αδικίας για τους γείτονές τους, ο αρχικός ενθουσιασμός δεν άργησε να γίνει απογοήτευση.

Έφυγα με ανάμικτα συναισθήματα. Νομίζω είναι άδικο και για τα δύο τμήματα του πληθυσμού αυτό που έγινε, και τώρα το καταλαβαίνουν και οι δύο. Ίσως τελικά όντας στη δεύτερη γενιά μετά τον πόλεμο, αφήνοντας τον πόλεμο (που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω καλά), αυτή η δεύτερη γενιά να τιμωρήθηκε περισσότερο από την ηγεμονική και αυτάρεσκη κυβέρνηση της μαμάς Τουρκίας. Γι αυτό και έχω την εντύπωση ότι η ώρα είναι ιδανική για την επανένωση του νησιού. Ας βρεθούν οι όροι που θα ικανοποιούν και τα δύο κομμάτια του νησιού, όλους τους Κυπρίους. 

Θα μπορούσα εύκολα να ζήσω εκεί νομίζω...