Αντιθέσεις...

Μετά από 3 χρόνια (κλεισμένα πλέον) στην Πόλη, μπορώ να πώ ότι άρχισα πλέον να καταλαβαίνω λίγο τους γείτονες. Η σχέση μου είναι σαφώς υποκειμενική και επηρεασμένη, αλλά σαφώς καλύτερη από πριν...

Είμαι λοίπον ένας "μουσαφίρης" που απέκτησε και υπηκοότητα, και σιγά σιγά μιλάει κιόλας, οπότε αντιλαμβάνομαι περισσότερες λεπτομέρειες!

Ερχόμενος στην Τουρκία (στην Πόλη πιο συγκεκριμένα, αλλά και στις περισσότερες πόλεις του Αιγαίου) κανείς έχει την εντύπωση ότι έχουμε πολλά κοινά, είμαστε ίδιοι και άλλα τέτοια γραφικά.. Η αλήθεια είναι ότι από την εικόνα που σχηματίζεται φυσικά κατά την ενηλικίωσή μας, φυσικά και εντυπωσιαζόμαστε από το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι κανονικοί. Κάτι άλλο που διαπιστώνουμε είναι ότι δεν είναι φτωχοί (αυτό είναι πιο καινούριο), δεν θέλουν να μας πάρουν κάτι (χώρια τα πολιτικά... δεν εκφράζεται ο λαός από τον ΡΤΕ..), αντίθετα θέλουν να μας γνωρίσουν, έχουν μεγάλη περιέργεια για την Ελλάδα και βλέπουν κάθε τι ελληνικό θετικά. Από αυτή την πλευρά λοιπόν, ο ¨Ελλην επισκέπτης θα εντυπωσιαστεί μιλώντας με τους Τούρκους. Δεν είναι αυτό που γνωρίζουμε από τα σίριαλ, και ειδικά η νεολαία είναι αρκετά πιο προοδευτική από ότι νομίζουμε.

Οι διαφορές έρχονται μετά το χώλ, προς το σαλόνι και την κουζίνα... Πρέπει να μπει αρκετά στην κουλτούρα κάποιος για να μπορέσει να καταλάβει τις διαφορές των λαών. Και μου ήταν δύσκολο ψυχολογικά να το κάνω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ εξαιτίας αφενός του γεγονότος ότι είμαι "μουσαφίρης" όπως είπα, αφετέρου ότι η γυναίκα μου είναι από αυτόν εδώ τον τόπο καθώς και ότι κάποια μέρα θα πρέπει να εξηγηθώ και στην κόρη μου...

Προσωπικά λοιπόν, είχα την τύχη να βρεθώ σε ένα ζεστό κλίμα, με μορφωμένους και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους αλλά και να ζήσω και συναναστραφώ σε ανάλογο περιβάλλον. Η κοινωνία με δέχτηκε σαν ίσο και σύντομα απέκτησα όλα τα διαθέσιμα δικαιώματα του Τούρκου πολίτη. Αυτό αν το συγκρίνεις με την αντίστοιχη αντιμετώπιση ενός Τούρκου στην Ελλάδα μάλλον θα μας έβαζε σε δύσκολη θέση.

Κάτι ωστόσο που διαπίστωσα διαβάζοντας λίγο και παρατηρώντας περισσότερο είναι ότι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούν όλοι οι μουσαφίριδες εδώ είναι ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν ανα πάσσα στιγμή. Με έναν αλαζόνα κυβερνήτη, και όλη την ιστορία του τόπου καταγεγραμμένη είναι αστείο να νοιώσει κάποιος ασφάλεια για το μέλλον. Παρόλα αυτά, ζούμε στο παρόν και τώρα όλα είναι καλά.

Διαφορές λοιπόν. Πριν αρχίσω, να ξεκαθαρίσω ότι διατηρώ την ίδια κριτική στάση και για τους Έλληνες και για τους Τούρκους. Δεν θεωρώ την μια ράτσα καλύτερη σε κάτι εκ των προτέρων...

Η πρώτη διαφορά που με εντυπωσίασε ήταν η στάση προς την ιστορία. Ενώ στην Ελλάδα η ιστορία είναι καταγεγραμμένη στο DNA μας, εδώ είναι κάτι "παλιό". Δεν υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για ιστορικά γεγονότα, και κυρίως αντικείμενα. Ένας αρχαίος ναός, ίσως επειδή είναι "Ελληνικός" και όχι "Τούρκικος" δεν αποτελεί τιμή και καμάρι του δήμου που τον φιλοξενεί (με μερικές εξαιρέσεις τελευταία). Είναι εκεί για να φέρνει τουρίστες με λεφτά.

Μια άλλη διαφορά που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι πολύ συχνά η υποκρισία. Κι εμείς έχουμε ζώα που κυκλοφορούν στο δρόμο, αλλά εδώ είναι το κάτι άλλο! Ο ίδιος που στο δρόμο θα πετάξει τα σκουπίδια, θα παραβιάσει τους νόμους, θα βρίσει και θα φωνάξει μη σεβόμενος πεζούς και οδηγούς, μετά θα πάει στο σπίτι και θα περιμένει τα εγγόνια να του φιλήσουν το χέρι από σεβασμό, το φαγητό να είναι έτοιμο και θα "τιμά" τη γυναίκα του σαν να είναι άγια. Εμένα αυτό δεν μου κολάει κάπου (δυστυχώς το βλέπω πιο συχνά από όσο θα ήθελα και με κάνει προκατειλημμένο).

Τέλος (για σήμερα) κάτι που τελευταία όλο και περισσότερο βλέπω. Οι Τούρκοι είναι λιγότερο ρατσιστές από εμάς. Τουλάχιστον στην Πόλη. Είναι τόσο μεγάλο το μίγμα που υπάρχει εδώ, που στο τέλος κανένας δεν κυνηγάει τον άλλο ή το λιγότερο σχολιάζει. Φυσικά και υπάρχουν ταμπού και προκαταλήψεις, αλλά τόσος κόσμος μαζί στο τέλος γίνεται ένας αχταρμάς και το όλο πράγμα λειτουργεί. Δεν ξέρω βέβαια, αν τελικά κάποια "ξένη" ομάδα μεγαλουργήσει, αν θα γίνει τότε στόχος. Και φυσικά, δεν ξέρω αν ποτέ (έγινε ήδη παλιότερα) θα γίνει πάλι οργανωμένη "έξωση"στους πετυχημένους "ξένους".

Για σήμερα φτάνει. Μου πέρασε τώρα... ακούω και Nick Drake, δεν ήξερα ότι υπήρχε μέχρι σήμερα.... Πολύ καλός, μάλλον θα πρέπει να γράψω γι αυτόν...

Πάει και το 2014...

Ένας τρελός χρόνος (ακόμα) τελειώνει...

Με ένα μεγάλο κενό στις καταχωρήσεις... όπως γίνεται συνήθως.. και όταν υπάρχει κενό, σημαίνει ή ότι περνάω πολύ καλά, ή πολύ σκατά :)

Σε αυτή την περίπτωση είχε λίγο τρέξιμο, δεν θα το έλεγα σκατά δεδομένου ότι οι προσωπικές εξελίξεις ήταν θετικές. αλλά σίγουρα αγχωτικό.

Και η ανομβρία εργασιακά ενισχύει την έμπνευση και τις σκέψεις, οπότε εκτός απροόπτου θα υπάρξει μια "επανένταξη" στα γραπτά, μαζί με νέο ταμπελάκι, μιας και η κόρη έχει αρχίσει και με βάζει σε νέα φιλοσοφικά μονοπάτια...

Μια ιδέα για το νόημα της ζωής και το μυστικό για την ευτυχία

Μετά από πολλές ώρες σκέψης και οίνου, κατάφερα να κατασταλάξω σε μια ιδέα που τη σέρνω εδώ και χρόνια. Όπως όλοι προσπαθώ όταν με πιάνουν τα υπαρξιακά μου να καταλάβω το νόημα όλων των πραγμάτων, και κυρίως το "τι κάνω εγώ εδώ;". Παρόλο που απάντηση στο τελευταίο δεν έχω βρει, κατέληξα στο πως ό,τι κι αν κάνω, μπορώ τουλάχιστον να περάσω καλά.

Η βασική ιδέα είναι ότι όλοι οι άνθρωποι, όλων των φυλών και όλων των εποχών, έχουν το ίδιο δικαίωμα και την ίδια προοπτική στην ευτυχία. Είναι μια μικρή πρόταση, αλλά έχει μεγάλη σημασία.

Καταργόντας τα σύνορα και τις φυλετικές διακρίσεις, ουσιαστικά καταργούμε τη θρησκεία. Όχι ότι είναι κάτι κακό, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία σχέση με την ευτυχία. Αφού ένας άθεος, ένας Χριστιανός και ένας Μωαμεθανός έχουν ίσα δικαιώματα στην ευτυχία, σημαίνει ότι η ευτυχία είναι ανεξάρτητη χρώματος και θρησκείας. Εύκολο.

Το δεύτερο σημαντικό, είναι η αναφορά στο χρόνο. Αυτό καταργεί στην ουσία την τεχνολογία! Αν όλοι οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές, από την εποχή του χαλκού (και πιο πίσω) μέχρι και σήμερα έχουν ίδιες προοπτικές όσο αφορά την ευτυχία, αυτό σημαίνει ότι η τεχνολογία και πάλι δεν παίζει κανένα ρόλο στην αναζήτηση της ευτυχίας. Δεν μιλάω υποκειμενικά, καθώς σε κάθε εποχή υπάρχει και η αντίστοιχη τεχνολογία κλπ κλπ, αυτό που λέω έιναι ότι έχω την ίδια δυνατότητα να είμαι ευτυχισμένος όντας στο αυτοκίνητό μου με το σούπερ ντούπερ κινητό μου, με τον αντίστοιχο πρώτο χόμο σάπιενς στην σπηλιά του.

Και εδώ, φίλε αναγνώστη (που θα έλεγε και ο Νιόνιος), έρχεται το ζουμί. Για να γίνω ευτυχισμένος χρειάζεται να βρω την τομή των ζωών σε όλη τη γη και σε όλο το χρόνο (των ανθρώπων). Τι κοινό έχουν όλες οι φυλές και όλα τα χρόνια; Εκεί βρίσκεται κρυμμένη η ευτυχία! Αυτό που εγώ βλέπω κοινό, είναι η επαφή με τη φύση, όποια φύση μπορεί να υπάρχει παντού, για άλλους είναι η έρημος, για άλλους τα τροπικά δάση, δεν έχει σημασία, και η επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Και αν βάλουμε και το αγαπημένου μου συστατικό, την αγάπη, τότε η ευτυχία βρίσκεται στην αγάπη για τη φύση και στην αγάπη για τους ανθρώπους.

Οι πιο δυνατές σκηνές στη μνήμη μας είναι πάντα με τους αγαπημένους μας, και συνήθως σε κάποιο ταξίδι, στη θάλασσα, τις διακοπές, σε έναν περίπατο... Όσο πιο πολύ συνκεντρωθούμε σε αυτά τα δύο, πιστεύω εγώ, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητές μας για ευτυχία!

Δεν λέω να τα παρατήσουμε όλα και να πάρουμε τα βουνά, είναι λίγο δύσκολο πλέον, το DNA μας δεν είναι έτοιμο για επιστροφή στη φύση, αλλά να συλλάβουμε το σκοπό, και να ζούμε τη ζωή μας ανάλογα. Μια όμορφη μέρα πάντα μας φτιάχνει τη διάθεση, χωρίς να το καταλάβουμε. Ένα παιδί, μπορεί πάντα να μας ανοίξει την καρδιά αυτόματα. Δεν έχουμε παρά να ζούμε για αυτές τις στιγμές, να τις αφουγκραζόμαστε και να μην τις προσπερνάμε κρατώντας στο μυαλό μας πάντα το μέσο ως σκοπό. Καλή η δουλειά και η τεχνολογία, αλλά βρίσκονται εδώ για να μας εξυπηρετούν, να κάνουν το δρόμο μας προς την ευτυχία ευκολότερο, δεν είναι αυτά η ευτυχία.

Τελικά η ζωή είναι απλή, είναι όμως δύσκολο να το αντιληφθούμε!

Χα! Μπορώ να γράψω και σοβαρό και θετικό κείμενο!

Η αστεία πλευρά της Τουρκικής γλώσσας

Δεν έχω όλες τις λέξεις αμέσως στο μυαλό, μου, σκοπεύω να ξαναγράφω κάθε φορά που θα θυμάμαι κάτι καλό, αλλά εδώ θα αναπτύξω τις κεντρικές ιδέες πίσω από αυτό.

Αρχικά λοιπόν, να πούμε ότι η Τουρκική είναι μια αραβογενής γλώσσα που στην ίδρυση του νεοτουρκικού κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ, υιοθέτησε το λατινικό αλφάβητο (με τις απαραίτητες διορθώσεις για να έχει κατάλληλη ακουστική) και απέκτησε πολλές πολλές επιρροές από την Γαλλική (που μάλλον ο Κεμάλ θεωρούσε την παγκόσμια γλώσσα του μέλλοντος).

Ο συνδυασμός της Αραβικής με την Γαλλική, έχει δημιουργήσει και ορισμένα αστεία αποτελέσματα.

1. Στην Τουρκική δεν υπάρχει το γράμμα "W". Οι Τούρκοι δεν μπορούν να το προφέρουν σωστά, αντ' αυτοί προφέρουν "V". Αυτό είναι λίγο αστείο στον προφορικό λόγο, αλλά γίνεται πιο έντονο όταν ενσωματώνεται και στον γραπτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που χαμογελάω κάθε φορά που το βλέπω είναι η γραμμή του τραμ. Όταν ξεκίνησε το τραμ, προφανώς οι κατασκευαστές του πήραν σχέδια και ονομασίες από την Ευρώπη, εξ' ού και η ονομασία "Tram way". Όμως δεδομένου ότι το "W" δεν υπάρχει, η ονομασία μετατρέπεται σε "Tramvay"!! Τραμβάι βάι βάι....

Ενδιαφέρουσα πατέντα είναι και το μεσοβέζικο Βε Τζε (ήτοι WC) που ακούγεται μισό γαλλικό μισό Τούρκικο.

2. Για κάποιο λόγο δεν μπορούν να πουν τη λέξη "Platinum". Ενώ την γράφουν κανονικά (Πλάτινουμ), όταν έρχεται η ώρα να την προφέρουν λένε πάντα "Πλατίνιουμ". Δεν έχω καταλάβει το λόγο, αλλά το έχω δει ακόμα και σε τηλεοπτικό διαφημιστικό.

Θα επανέλθω με καινούριες ιστορίες όταν τις συναντήσω...

Πώς να μην τρώτε πολύ λάδι από ένα "λαδερό" σερβίρισμα

Πολλές φορές, ειδικά σε "καλοκαιρινές" ελληνικές ταβέρνες, μέρος του σερβιρίσματος ενός μαγειρευτού φαγητού είναι το άφθονο λάδι. Προσωπικά όταν το βλέπω, ανατριχιάζω, εκτός από ειδικές περιπτώσεις που είναι νοστιμότατο, και προσπαθώ να το αποφύγω...

Αντί λοιπόν να παίρνουμε πιρουνιά πιρουνιά και να το τινάζουμε, να το ακουμπάμε στην άκρη του πιάτου στο ψωμί κλπ κλπ, βρήκα την τέλεια λύση:

Παίρνουμε μια χαρτοπετσέτα, τη διπλώνουμε στα 4, στα 8, όσο μας παίρνει, και την βάζουμε κάτω από την μια πλευρά του λαδερού πιάτου, σπρώχνοντας με το πιρούνι λίγο τη μερίδα μας προς τα πάνω... Θα εντυπωσιαστείτε με το αποτέλεσμα μέσα σε ένα λεπτό... καθώς και με την ποσότητα του λαδιού που θα αποφύγετε! Η κλίση έχει να κάνει μόνο με την ταχύτητα και την ποσότητα του λαδιού. Σε ένα μεγάλο πιάτο, και η μικρότερη κλίση, θα κάνει δουλειά!

Καλή όρεξη!

Η νέα μεγάλη εφεύρεση!!

πηγή φωτογραφίας

Εντάξει, δεν θα το πατεντάρω κιόλας, αλλά να ξέρετε, όταν το δείτε έξω, εγώ το σκέφτηκα πρώτος...

Μετά λοιπόν από πολλά "ατυχήματα" στο δρόμο, προτείνω την δημιουργία μιας νέας κάμερας για τα κινητά, στην μπροστινή στενή επιφάνεια του κινητού (εκεί που μπαίνουν τα ακουστικά στο άι-φοουν το 4...) και μια εφαρμογή η οποία θα δείχνει το δρόμο, θα προειδοποιεί και θα καθοδηγεί τον κάτοχο ώστε πεζός να μπορεί να περπατάει και να σερφάρει ταυτόχρονα... Ίσως συνδυαστεί και με την υπάρχουσα κάμερα, ώστε να δίνει σε τρεις διαστάσεις πληροφορίες.

Έτσι δεν θα χρειάζεται να κουράζονται οι λαιμοί των ανθρώπων από το πολύ κοίτα μπροστά σου - κοίτα στο κινητό .....

Άι σιχτίρ πια...

Κωνσταντινούπολη - Η πόλη των απόντων

Ένα μεγάλο και χορταστικό βιβλίο, με επαρκείς κατά τη γνώμη μου βιβλιογραφικές και ιστορικές αναφορές, που παρουσιάζει την Πόλη με την ιστορία της, το παρόν της και τις απουσίες της. Αν και έχει διχάσει αρκετούς, καθώς δεν προσπαθεί να γίνει αρεστός, και δεν διστάζει να ασκεί κριτική στους πάντες, το αν είναι δίκαιη ή όχι είναι θέμα ενδιαφέρουσας συζήτησης, Είμαι ακόμα στο δεύτερο μισό, οι πληροφορίες είναι συναρπαστικές και έχω αρχίσει πλέον να κρατάω σημειώσεις, ενώ η γεύση που μένει είναι πάντα γλυκόξυνη. Περιέχει λίγο "ρομαντικό και ένδοξο παρελθόν" πολύ " όχι ρε γαμώτο" και αρκετό "τι λες τώρα", για πράγματα που δεν πολυξέραμε, και δεν βλέπουμε γύρω μας.

Σίγουρα μετά (ή σχεδόν μετά, ήδη) δεν βλέπω την Πόλη όπως πρν. Σίγουρα θέλω να πάρω τα στενά και να αρχίσω να ψάχνω σαν κρυμμένο θυσαυρό τις αναφορές του βιβλίου, ενώ οπωσδήποτε θα λάβει την σημαντική θέση που του αξίζει στη βιβλιοθήκη μόλις το τελειώσω. Πλέον, όταν περπατάω στην πόλη, κοιτάω διαφορετικά τα κτίρια και τους δρόμους, τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές. Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει να ζεις σε ένα ζωντανό μουσείο, όχι μόνο λόγω αρχιτεκτονικής, αλλά λόγω της ίδιας της ζωής και των ανθρώπων της.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Βαρέθηκα να διαβάζω βλακείες στο facebook. Αλήθεια; Μη διαβάζεις τότε!

Έχω βαρεθεί να βλέπω βλακείες στο facebook, αλλά έχω βαρεθεί να βλέπω και αυτούς που διαμαρτύρονται. Θα μου πεις, κι εγώ αυτό κάνω τώρα... να εξηγηθώ. Είναι γνωστό σε όλους (οκ, όχι σε όλους αλλά σε πολύ κόσμο) ότι με κάθε "like" σε μια σελίδα, κανένας δεν θα πάρει βοήθεια, ή ότι με κάθε share κανένας δεν θα πάει φυλακή.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος εξακολουθεί και πιστεύει ότι τόσο εύκολα όσο ποτέ μπορεί να πάρει θέση. Βέβαια, αυτή η θέση του στη δική μου οθόνη πετιέται και τη δική μου αισθητική και νοημοσύνη προσβάλλει. Αλλά φταίω κι εγώ. Διότι αυτό το "φιλαράκι" μάλλον δεν θα έπρεπε να είναι σε αυτή τη λίστα. Ή αν θέλω να είναι μπορώ να το σιωπήσω.

Το ίδιο και εσύ, φίλε διαμαρτυρόμενε. Μην προσβάλλεις τα παιδιά, τώρα μαθαίνουν, δεν είναι σαν εμάς τους γκουρού του internet που τα ξέρουμε όλα... Άς τους, θα κάνουν τον κύκλο τους, σε κανένα χρόνο θα βαρεθούν... Δεν χρειάζεται να κάνουμε το διαιτητή ή τον τρόχονόμο. Εκτός και αν τίθεται θέμα ιδεολογίας, εκεί πρώτος πετάγομαι, να το συζητήσουμε. Αλλά όχι υπεροπτικά, αντικειμενικά. Επαναλαμβάνω. Αν επιμένουμε να έχουμε 38.734"φίλους" μην περιμένουμε ότι θα βλέπουμε πολλά ενδιαφέροντα στον τοίχο μας, ή θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις γνωριμίες και τις επαφές σε λίγο πιο ρεαλιστικά νούμερα και ποιότητα, ή να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα φίλτρα που (πάλι καλά ακόμα) εχει το facebook.

Επομένως φιλτράρετε με κεφαλαία γραμμένα σενάρια συνωμοσίας, άρρωστα μωράκια, χαριτωμένα κουταβάκια, γάτες χωρίς κεγάλια, ψεκασμούς και Παϊσιους και χωρίς να προσβάλλετε κανέναν, συζητήστε για πραγματικά θέματα που σας απασχολούν. Αποφύγετε τις νουθετήσεις και τις προσβολλές. Ίσως στο κάτω κάτω κι εσείς να γράφετε πράγματα που άλλους ενοχλούν. Σε αυτή την περίπτωση... πρόβλημά τους ;)

Το τηλέφωνο και η ιδιωτικότητα

Έχω την χαρά να λέω ότι όταν μεγάλωνα δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα. Είχαμε ένα τηλέφωνο στο σπίτι, και ό,τι κάναμε έξω από αυτό το κάναμε δίνοντας ραντεβού και τηρώντας τα. Τα βράδια όταν έβγαινα γυρνούσα πίσω την ώρα που είχα συμφωνήσει. Ο πατέρας μου όταν κοιμόταν δεν απαντούσε ούτε αυτό το ένα σταθερό στο σπίτι. Γενικά το τηλέφωνο ήταν μέρος της καθημερινότητας, αλλά μικρής συχνότητας και συγκεκριμένης σημασίας.

Στη συνέχεια ήρθαν τα κινητά, και όχι μόνο ήρθαν, αλλά αρχίσανε να "επιμορφώνονται" και να γίνονται όλο και πιο έξυπνα. Και αρχίσανε να γίνονται και δεδομένα! Και άρχισε να γίνεται και δεδομένη η χρήση τους. Πλέον δεν έχει "Σε πήρα αλλά έλλειπες", έχει "Σε πήρα αλλά δεν απάνησες. Γιατί/Πού ήσουν/Τι έγινε/Γιατί δεν με πήρες πίσω;". Και κάπου εκεί χάνεται η μπάλα.

Ο καθένας αυτή την πιεστική κατάσταση τη διαχειρίζεται αλλιώς. Μερικοί (όπως ο πατέρας μου) απλά όταν δεν θέλουν, κλείνουν το τηλέφωνο. Άλλοι, είναι απολογητικοί και το ρίχνουν στις συγνώμες και τις δικαιολογίες, άλλοι φτιάχνουν φανταστικά σενάρια και ιστορίες για όσκαρ. Σίγουρα όμως κάτι δεν βγαίνει αρμονικά σε αυτή την υπόθεση. Και κατά τη γνώμη μου είναι ότι ξεκινήσαμε στραβα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλοι θεωρούν το κινητό υποχρέωση. Αλλά δεν είναι.

Το κινητό είναι διευκόλυνση. Και δεν παύει να είναι προσωπικό. Δεν οφείλουμε να κάνουμε τίποτα με το κινητό. Μπορούμε να το θάψουμε στη γη και να μην δώσουμε αναφορά σε κανέναν. Αλλά ας αναφέρουμε μερικές αλήθειες για να μην χανόμαστε.

1. Το τηλέφωνο είναι προσωπικό. Είναι δικό μου και εγώ θα αποφασίσω πώς θα το χρησιμοποιήσω. π.χ. αν θέλω να το έχω κλειστό, δεν έχω να δώσω αναφορά σε κανέναν.

2. Το πού βρίσκομαι είναι επίσης προσωπικό. Αν δεν με βρείτε στο τηλέφωνο, ή ακόμα και αν με βρείτε, μη με ρωτάτε πού είμαι. Εκτός από μια αυθόρμητη ερώτηση που όλοι κάνουμε, είναι και λίγο προσβολή της ιδιωτικότητάς μου. Είμαι όπου είμαι και γι αυτό έχω κινητό και το απάντησα, για να μην προβληματίζεστε που είμαι και να με βρείτε άμεσα.

3. Αν δεν σεβαστείτε τις ώρες μου, θα τις σεβαστώ εγώ. Η τεχνολογία μου προσφέρει όλες τις επιλογές για να μην ενοχλούμαι, ακόμα και αν κάποιος με καλέσει την ώρα που κοιμάμαι ή τρώω. Λέγεται "αθόρυβο"  ή "δόνηση" ή "κλειστό". Αφού σας έδωσα τον αριθμό μου, το περιμένω ότι μπορεί κάποιος να καλέσει ώρα που για μένα είναι κακή. Δεν φταίει ο ίδιος. Ας το προβλέψω και ας μην ενοχληθώ.

4. Η αξία του μηνύματος. Αν δεν με βρείτε μια,δεν με βρείτε δύο, και δεν σας χρωστάω λεφτά, δεν υπάρχει λόγος να καλείτε κάθε δύο λεπτά μέχρι να πέσει η μπαταρία. Στείλτε μου ένα μηνυματάκι, και να είστε σίγουροι ότι απάντηση θα λάβετε!

Η προσωπική μου επιλογή (και άγραφοι κανόνες) είναι οι εξής: Επιλέγω να έχω ανοιχτό το κινητό πάντα, επειδή έχω οικογένεια και φίλους που μπορεί πάντα να με χρειαστούν για κάτι επείγον. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ρυθμίζω πολλές φορές το επίπεδο της έντασης ανάλογα με το πού βρίσκομαι και το τι κάνω. Έχω καταφέρει να περιορίσω τα επαγγελματικά τηλέφωνα μέχρι νωρίς το απόγευμα. Όταν δεν απαντάω ή δεν θέλω να απαντήσω, δεν δίνω αναφορά ή δικαιολογία σε κανέναν. Σχεδόν πάντα απαντάω στα μηνύματα. Να μην αναφερθώ σε κοινωνικά δίκτυα και υπηρεσίες. Εκεί είναι που δεν λέω τίποτα σε κανέναν.

Η σχέση μου με το κινητό μου είναι άρριστη και κανένας φίλος δεν είχε ποτέ παράπονο. Ζήτω τα κινητά!

Φτάνει πια με τις παρελάσεις!

Είμαστε στο έτος 2014. Προσωπικά έχω παρελάσει στο σχολείο, με κανονικά ρούχα και ως τσολιάς. Έχω ζήσει παρελάσεις με σχολικές κόντρες, με ρατσιστικές κόντρες, με μούτζες, με επίδειξη μόδας και με πολύ πολύ στραγάλι.

Θεωρούσα αυτονόητο ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί τις παρελάσεις. Θεωρούσα απολύτως λογικό να θέλουμε να σταματήσουμε αυτό το κοστοβόρο έθιμο, μέχρι που ένα καμπανάκι χτύπησε, όταν άκουσα τη μάνα μου να το υποστηρίζει (συγκρατημένα). Και τότε το σκέφτηκα και λίγο διαφορετικά, χωρίς ωστόσο να αλλάξει η άποψή μου ότι πρέπει να καταργηθεί.

Και εξηγούμαι:

Από όσο καταλαβαίνω, το νόημα των παρελάσεων είναι διπλό. Τριπλό αν βάλεις και τις στρατιωτικές. Από τη μια, τιμή στους αγωνιστές, από την άλλη, υπενθύμιση των αγώνων και των θυσιών για ελευθερία και τρίτο και καλύτερο, παρουσίαση του έμψυχου (και άψυχου) δυναμικού υπεράσπισης της πατρίδας. Εκτός από το πρώτο στοιχείο, που έχει να κάνει και με εν ζωή αγωνιστές της αντίστασης, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα αυτού του είδους τιμής. Ποιός ο λόγος να χάνονται μαθητικές ώρες και να γίνεται στοιχείο αντιπαράθεσης ο σημαιοφόρος και τα ρούχα των κοριτσιών, για μια παρέλαση που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά, και αν μη τι άλλο, κανεις δεν τιμά τον λόγο για τον οποίο συμμετέχει - και καλά κάνει αφού δεν τον εκφράζει. Και ποιός ο λόγος της στρατιωτικής παρέλασης (με το βαρύ κόστος) σε μια εποχή οικονομικής κρίσης, που προσπαθούμε να μειώσουμε τα σύνορα και την ανάγκη πολέμου, που οι σχέσεις με τους γείτονες έχουν βελτιωθεί και που οι θερμοί καιροί είναι λίγο ή πολύ παρελθόν.

Και ένα ακόμα παράπονο:

Γιατί δύο φορές το χρόνο; Και γιατί στην έναρξη των αγώνων και όχι στο τέλος; Όλοι ξέρουμε πότε ξεκίνησε η επανάσταση, αμφιβάλλω πόσοι ξέρουμε την ημερομηνία ύδρισης του νέου Ελληνικού κράτους. Και όλοι ξέρουμε την ημερομηνία του "ΟΧΙ", αμφιβάλλω πόσοι γνωρίζουμε την ημερομηνία της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς. Και αναρωτιέμαι (πραγματικά αναρωτιέμαι - δεν το γνωρίζω) σε πόσες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (και στη Ρωσία;) γιορτάζουν την ημερομηνία έναρξης ενός αγώνα που χάθηκε... απλά επειδή ξεκίνησε ηρωικά...

Και κλείνοντας:

Δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να θυμόμαστε ή να τιμούμε, αλλά είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα, και θα έπρεπε και η μεθοδολογία μας να αλλάξει αντίστοιχα πιστεύω. Μπορούμε να ξοδέψουμε πολύ λιγότερες μαθητικές ώρες και να αφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο στη γνώση του παρελθόντος με εποικοδομητικό τρόπο, που στα παιδιά να μείνει η ουσία, και όχι οι φανφάρες. Και μπορούμε να ξοδέψουμε λιγότερα χρήματα σχετικά με τις παρελάσεις, αφιερώνοντάς τα στον εκσυγχρονισμό των καταλυμάτων των φαντάρων, που συχνά μοιράζονται τις ίδιες τουαλέτες με τους αγωνιστές του 40. Πόσο πολύ τιμάει τους αγώνες η βρομιά των στρατοπέδων, και πόσο την καλύπτει μια λαμπερή παρέλαση;

Το θέμα το έπιασα πολύ επιφανειακά, αλλά πιστεύω η ουσία φάνηκε.

Βαγγέλης Γερμανός - Τα μπαράκια

Συνδυασμένος με εφηβικά όνειρα, παλιές αγάπες, μια αξέχαστη βραδυά στη Ρεματιά, και πλέον και με την κόρη μου, είναι ένας δίσκος που βρίσκεται στην καρδιά μου και μπορώ να ακούω με κλειστά τα μάτια.


01. Σε θέλω
02. Το γράμμα
03. Τροχιά
04. Ανοιξιάτικη βροχούλα
05. Μικρό
06. Ο απόκληρος
07. Η σημαδούρα
08. Είσαι ένας διάβολος
09. Μάσκες
10. Ο κήπουρος
11. Η μπανιέρα
12. Μουρμουρίσματα
13. Στέλλα
14. Ο γιός του ανέμου
15. Τραγούδι για τους φίλους
16. Παντονινά δικός σου
17. Χόρεψε μαζί μου

Religulous

imdb

Η απόλυτη αντι-θρησκευτική ταινία. Δεν νομίζω ότι προσβάλλει κανέναν, αλλά δεν διστάζει να παρουσιάσει πολύ απλά και κυνικά ίσως τον παραλογισμό (κατά την άποψή του Μπιλ Μάχερ) της ίδεας της θρησκείας. Άλλη μια ταινία να τη δείτε με φίλους και μετά να ανοίξει κουβέντα με κρασάκι (ή όχι αν στην παρέα υπάρχουν Μουσουλμάνοι) περί θρησκείας, θεών κ.λπ.

Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους

25η Μαρτίου σήμερα, παρακολουθώντας τους εορτασμούς και τις ομιλίες και ζώντας πλέον στην Κωνσταντινούπολη, δεν μπορώ να μην θυμηθώ ένα από τα βιβλία που επηρέασε πάρα πολύ τη σκέψη μου για όλα τα πολιτικά πράγματα. Θεωρώ ότι θα πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες με ανοιχτό μυαλό και την ίδια αγάπη για τη χώρα μας, αλλά με κριτική και συνδυαστική σκέψη.

Έχει αποτελέσει τη σπίθα για υπέροχες συζητήσεις, καθώς και την αιτία για πολύ αυστηρή κριτική σε πολιτικούς και πολίτες της γενιάς μου, καθώς και σκληρής αυτοκριτικής. Ευχαριστώ μαμά.

Μερικές περισσότερες πληροφορίες, εδώ .

Μια τυχαία αναφορά στο κείμενο του βιβλίου, για να καταλάβετε πως περιγράφει τα πράγματα:

"Το 1827 η Ελληνική Επανάσταση βρίσκεται στον έκτο χρόνο της, και πνέει τα λοίσθια. Εστίες αντιστάσεως κατά των Τούρκων υπάρχουν τώρα μόνο στο Ναύπλιο, τη Μάνη και τα νησιά του Σαρωνικού, πουθενά αλλού. Ο Ιμπραήμ έχει εισβάλει ήδη για δεύτερη φορά στην Πελοπόννησο, και η εντολή που έχει είναι να μεταφέρει στην Αφρική όσους Έλληνες καταφέρουν και γλιτώσουν απ’ τη σφαγή που βρίσκεται εν εξελίξει. Μέσα σ’ αυτό το χαμό, η κυβέρνηση υποχρεώνεται να μεταφέρει την έδρα της απ’ το Ναύπλιο στον Πόρο, όχι γιατί κινδυνεύει άμεσα απ’ τους Τούρκους αλλά διότι κινδυνεύει αμεσότατα απ’ τους Έλληνες: Στο Ναύπλιο ο εμφύλιος πόλεμος έχει εντοπιστεί στα δυο φρούρια της πόλης. Ο Γρίβας, φρούραρχος του Παλαμηδίου, βομβαρδίζει ανηλεώς με τα κανόνια του την Ακροναυπλία υπό τον Φωτομάρα – και τανάπαλιν. Και ο Ιμπραήμ έχει αρχίσει ήδη τη σφαγή. Και ετοιμάζεται να μας κάνει Αφρικανούς. Πολύ το αξίζαμε, από τότε."

Ταξιδάκι

Δεν ξέρω αν είναι μόνο η δική μου ιδέα, όμως ταξιδάκι (δεν έχει σημασία για πού) στις 07.00 το πρωί, με βαπόρι, δίπλα στο παράθυρο, άνοιξη, ήλιος δροσερός, καφεδάκι, γουργουρητό της μηχανής και μουσική στα ακουστικά (Monika συγκεκριμένα) ενώ οι περισσότεροι κοιμούνται, είναι από τις απλές ανεκτίμητες στιγμές στη ζωή που απλα χαμογελάς και η ψυχή ξεκουράζεται.

Οι λίστες και οι καλύτεροι!

       The best...         ...οι καλύτεροι....

  The most...      ...οι πιο....         Top 100....

          The top...        ...στις 38 πιο....

    Top 36,5..                     Top 10...

                                      

Έχει γεμίσει ο τόπος με λίστες, "top", και πληροφορίες για τα καλύτερα, τα πιο όμορφα, γενικά ό,τι καλύτερο υπάρχει αναφέρεται σε μια λίστα.  Και είναι πλέον τόσο δύσκολο να αποκτήσουμε πρόσβαση σε μια αληθινή λίστα επειδή χανομαστε στις μπούρδες. 

Και να εξηγηθώ, ότι δεν αναφέρομαι στη λίστα με τα αγαπημένα σου τραγούδια, που είναι ό,τι πιο όμορφο μπορείς να κάνεις, να ασχοληθείς με τη μουσική, να επιλέξεις τι σε εκφράζει κλπ κλπ. Όχι. Μιλάω για όλες εκείνες τις άσχετες λίστες που σκοπό έχουν να σε εντυπωσιάσουν και να κάνεις... τι άλλο; "ΚΛΙΚ".

Κατηγορία "πατριδολατρεία": 23η η Ελλάδα στις πιο μακρυτσούτσουνες χώρες! 14η η Λευκάδα στα πιο ωραία νησιά του 2223!, Στους 10 καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου ο ασπροτσουλούφης!

Εντάξει, σε όλους αρέσει η χώρα του να αναγνωρίζεται και να ανταγωνίζεται μεγαλύτερες χώρες. Λογικό. Αλλά εδώ έχουμε χάσει τον έλεγχο. Επειδή το tripadvisor κάνει τις δημοσκοπήσεις του (για να μας τραβάει το ενδιαφέρον και μόνο) σημαίνει ότι ένα μέρος απέκτησε διαφορετική αξία; Εκτός από προβολή, που σημαίνει ίσως διαφήμιση, δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω. Και επειδή ένα περιοδικό του κάτω Ουινσκόνσιν ψήφισε τον Νικοπολίδη καλύτερο τερματοφύλακα όλων των εποχών, δεν σημαίνει ότι πρέπει να χαιρόμαστε (εκός ίσως από τον ίδιο), για να μας κάνει να κλικάρουμε το έκανε το πιο πιθανό... Μην ψαρώνουμε σε εθνολατρευτικές λίστες και κατηγοριοποιήσεις που δεν έχουν καμία εγκυρότητα και καμία στατιστική/επιστημονική τεκμηρίωση. Οι λίστες αυτές είναι για να διαβάζουμε στην τουαλέτα καθώς αποχαιρετούμε το χτεσινό κοψιδάκι!

Κατηγορία "ταινίες - μουσική". Γιατί ρε παιδιά πρέπει να υπάρχει καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών; Δεν κατάλαβα; Υπάρχει καλύτερος πίνακας όλων των εποχών; Υπάρχει καλύτερο άγαλμα όλων των εποχών; Οι εποχές αλλάζουν και η τέχνη είναι υποκειμενική. Σταματίστε τις λίστες με τους "καλύτερους". Υπάρχουν άλλα κριτίρια. Πιο ακριβή, ναι, πιο πολλά εισιτήρια, ναι, πιο αγαπημένη σε προσωπικό επίπεδο (κι εγώ ξεκίνησα να αναφέρω τις αγαπημένες μου ταινίες),  αλλά καλύτερη, όχι! Κόφτε το.

Κατηγορία "youtube": Τα καλύτερα bloopers, τα καλύτερα fail, τα καλύτερα τάδε, τα καλύτερα δείνα. Με τόση υπερ-παραγωγή "καλύτερων", η αίνια του "καλού" και του "καλύτερου" αρχίζει να κάνει την αξία της. Βρείτε έναν άλλο τίτλο να χαρακτηρίσετε τις λίστες σας. Ποιός κατηγοριοποιεί και με ποιόν τρόπο;

 Κατηγορία "γενικά": Πετάμε μια ατάκα "τα καλύτερα" και βάζουμε από πίσω ότι μας κατέβει. Για σκεφτείτε το. Καλύτερο από τί; Με βάση ποιά κριτήρια; Ποιός τα κατέταξε; Ποιός τα σύγκρινε; Πάμε στοίχημα ότι οι περισσότερες από τις λίστες δεν έχουν κανένα απολύτως κριτήριο. Απλά κάποιος σκέφτηκε ποιές λέξεις θα έλξουν περισσότερο κόσμο. Απλά. Όποιος έχει τα κότσια, θα μπορεί να γράφει " Οι 10 καλύτερες παραλίες της Αττικής, με βάση τις διαθέσιμες παροχές ανά λουόμενο, την καθαρότητα των νερών, σύμφωνα με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο" (πετάς και το link της μελέτης - κύριος). Έτσι οι λίστες αποκτούν ουσία και κύρος.

Ουφ, τα είπα και ησύχασα!

Φώτα ομίχλης. Κλείσ' το πίσω βρε άθλιε.. άχρηστε φιγουρατζή...

Παλιά ήταν επιπλέον στον εξοπλισμό του αυτοκινήτου. Τώρα τείνει να γίνει βασικός εξοπλισμός, μιας και είναι και θέμα ασφάλειας. Προφανώς μιλάω για τα φώτα ομίχλης. 

Η αλήθεια είναι ότι έχω ευαίσθητα μάτια. Πάντα με ενοχλούσαν τα δυνατά φώτα, αρχικά τα έβαζα με αυτούς που ύψωναν τα φώτα πορείας στο Θεό, με αποτέλεσμα να τυφλώνουν τον κόσμο. Μετά το συνήθισα κάπως, άρχισαν να με εκνευρίζουν τα σποτάκια ομίχλης μπροστά. Τελευταία, και επειδή τα αυτοκίνητά μας την τελευταία 5ετία έχουν γίνει ψηλότερα (και η μόδα ο καθένας να αλλάζει τις λάμπες με τριπλάσιας ισχύος πέρασε), δεν με ενοχλούν τόσο (παρόλο που αν ήμουνα πάλι στο μινάκι ή σε κανένα χαμηλό θα γκρίνιαζα και γι αυτό).  Στην τελική για μερικούς μπορεί και να το καταλάβω ότι χρειάζεται επιπλέον φως, παρόλο που δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι κατά τη συντρηπτική πλειοψηφία πρόκειται για αφέλεια ότι τα προβολάκια πουλάνε μούρη. 

Αυτό όμως που δεν μπορώ να ανεχτώ με τίποτα, είναι η βλακεία να έχεις τα πίσω φώτα (ή φως) ομίχλης αναμένα και να πηγαίνεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Ειδικά μέσα σε κατοικημένες περιοχές, τυφλώνει, μπερδεύει και πάνω από όλα, είναι άχρηστο ενώ ο χρήστης του δεν αντιλαμβάνεται ότι το έχει ανοίξει. Στρίβει μια το διακόπτη να ανοίξουν όλα και μόλις δει φως, ικανοποιείται. Κι όμως, φίλε ιδιοκτήτη αυτοκινήτου, φίλε οδηγέ, υπάρχουν και φώτα που δεν βλέπεις, που δεν σε βοηθάνε, εκτός και αν όντως έχει χαμηλή ορατότητα, και που τα ανάβεις και με τυφλώνεις. 

Γαμώτο δηλαδή, αυτοκίνητο αγόρασες, δεν μπήκες στον κόπο να δεις τι είναι οι ενδείξεις μπροστά σου;

Το καταραμένο "ı" vs "i"

Όσοι βρεθείτε στην Τουρκία και καθίσετε σε δανεικό υπολογιστή, μην ξεχάσετε πριν αρχίσετε να γράφετε να αλλάξετε το πληκτρολόγιο από το Τουρκικό, στο Αγγλικό! Και αυτό διότι, ενώ για όλα σχεδόν τα ειδικά σύμβολα που χρησιμοποιούν οι φίλοι Τούρκοι η θέση είναι στην άκρη δεξιά, αυτό το καταραμένο το "i", βρίσκεται και αυτό δεξιά, ενώ στη θέση του κανονικού βρίσκεται το "ı".  Η διαφορά είναι ασσύληπτη. Αναζήτηση στο ίντερνετ, δίνει λάθος αποτελέσματα, ονοματολογία αρχείων μπορεί να προκαλέσει ασυμβατότητα, ενώ το χειρότερο, αν σε κάποιο password υπάρχει "i", δεν θα μπορείτε να συνδεθείτε και θα αναρωτιέστε το γιατί. Άσε που στο τέλος μπορεί να κλειδώσει και ο λογαριασμός!

Γι αυτό, Alt+Shift, TR--> EN

Ένα κείμενο για τις ανεμογεννήτριες

Αντιγράφω ένα κείμενο που έγραψα στο e-clic σχετικά με τη χρήση των Ανεμογεννητριών και την επέμβαση στο τοπίο, και τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει στην Ελλάδα και το εξωτερικό σχετικά.
Αντιγράφω:

Είναι πολύ της μόδας να μιλάμε για Ανεμογεννήτριες και Φωτοβολταϊκά τα τελευταία χρόνια. Όπως σε όλα οι απόψεις κατά κανόνα λαμβάνουν όλες τις άκρες και στο τέλος ξεχνάμε την κοινή λογική. Αρχικά, να ξεκαθαρίσω ότι θα αναφερθώ μόνο στο πρώτο κομμάτι, στις ανεμογεννήτριες. Για τα φωτοβολταϊκά έχω πιο πολύπλοκη άποψη.

Οι πιο ακραίες απόψεις που έχω ακούσει είναι ότι Α. οι ανεμογεννήτριες θα σώσουν τον κόσμο και πρέπει να βοηθήσουμε τους επιχειρηματίες να τις φτιάξουν (με ανάλογο κόστος), και Β. ότι τις χρυσοπληρώνουμε, ότι κερδίζουν μόνο οι επιχειρηματίες και ότι χαλάνε το τοπίο, τις παραγωγές, οι μέλισσες δεν κάνουν μέλι, οι αγελάδες δεν κατεβάζουν γάλα, μέχρι και ότι (έχω δεχτει προσωπικά την ερώτηση από φίλο χωρικό) εκπέμπουν ραδιενέργεια!

Και έρχομαι στην κοινή λογική. Η αιολική ενέργεια έρχεται σαν εναλλακτική της κλασσικής θερμικής (λιγνίτης, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και είναι ανανεώσιμη (κατ΄ όνομα) καθώς ουσιαστικά το αιολικό δυναμικό της γης δεν επηρεάζεται από την ύπαρξη των γεννητριών (αντίθετα τα αποθέματα πετρελαίου και συμβατικών καυσίμων παγκοσμίως μειώνονται). Επομένως, η πρώτη εικόνα, πριν φτάσουμε στο τοπίο είναι ότι πολύ θα θέλαμε αντί για να καίμε ύλη που κάποτε θα τελειώσει και να παράγουμε καρκινογόνα προϊόντα καύσης (CO, CO2 κ.λπ.), να έχουμε τα φουρφούρια, και χωρίς καύσιμο να παράγουν ενέργεια. Απλή λογική.

Ας μπούμε και στο θέμα μας, το τοπίο. Και πάλι, θα ήθελα να θυμίσω στους αναγνώστες πριν κοιτάξουμε την ανεμογεννήτρια ως κάτι που "φυτρώνει", να δούμε τι αντικαθιστά. Όσοι έχουν περάσει από την Μεγαλόπολη και την Πτολεμαϊδα θα καταλάβουν, ενώ όσοι μένουν ακόμα και σε μεγάλη απόσταση από εκεί βιώνουν τι θα πει θερμικό εργοστάσιο, και μιλάμε για οπτική όχληση, περιβαλλοντική καταστροφή και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία. Αν σε αυτό αντιτάξουμε μια σειρά από ανεμογεννήτριες, κανείς δεν θα ενοχληθεί. Απόδειξη είναι ότι όπου έχουν μπει ως τώρα, παρόλες τις αρχικές αντιδράσεις, οι επιπτώσεις δεν συζητούνται καν. Και δεν θα μπω σε συζήτηση για το πόσες δουλειές θα χαθούν, αυτό είναι άλλο θέμα, και θα γίνω κακός. Ας μείνουμε στο φυσικό τοπίο. Και πάλι με κοινή λογική, προτιμάμε τις ανεμογεννήτριες από τους συμβατικούς σταθμούς.

Αφού με κοινή λογική τα πράματα είναι τόσο ξεκάθαρα, γιατί όλος αυτός ο ντόρος και οι συζητήσεις όμως; Απλά, επειδή σε αντίθεση με τα εργοστάσια, οι ανεμογεννήτριες παράγουν λιγότερο, οπότε μοιραία είναι πιο διάσπαρτες ανά την επικράτεια. Χωρίς να αναφερθώ στο πόσο σωστό είναι αυτό για το δίκτυο, και μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες, θα πω απλά πόσο άδικο είναι ο κάτοικος της Καλαμάτας να απολαμβάνει το ρεύμα που παράγει ο κάτοικος της Μεγαλόπολης χωρίς εκείνος να έχει επιπτώσεις, ενώ όταν θα έρθει κοντά του η ανεμογεννήτρια να διαμαρτύρεται για την "οπτική όχληση" (το παράδειγμα είναι τυχαίο, δεν γνωρίζω για την Καλαμάτα). Εν τέλει, αυτό που ενοχλεί είναι ότι ενώ με τα συμβατικά καύσιμα η παραγωγή συγκεντρώνεται σε ένα μέρος (το οποίο καταστρέφεται σχεδόν) και δεν αφορά όλους, με τις ανεμογεννήτριες η παραγωγή μοιράζεται, και όλοι σε λίγο θα έχουν στο οπτικό τους πεδίο μια γεννήτρια.

Ας μπούμε τώρα και σε μερικά τεχνικά χαρακτηριστικά, που ίσως βοηθήσουν την αντίληψή μας:

1. Ο θόρυβος στις ανεμογεννήτριες αποτελεί παρελθόν. Σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές τον έχουν μειώσει και τα επίπεδα είναι σχεδόν ασήμαντα.

2. Στην Ελλάδα λόγω του τοπίου, τα αιολικά πάρκα αποτελούνται από μερικές δεκάδες το πολύ ανεμογεννήτριες και όχι από εκατοντάδες όπως σε μερικές (επίπεδες) χώρες του εξωτερικού.

3. Οι επιπτώσεις στα αποδημιτικά πουλιά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, ενώ υπάρχουν τεχνικοί τρόποι να ξεπεραστούν.

4. Η ισχύς των Α/Γ (ανεμογεννητριών) αυξάνεται κάθε χρόνο, το ίδιο και το ύψος τους, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται (καθ ύψος) από τον ζωτικό μας χώρο. Επίσης, μειώνονται οι απαιτουμενες θέσεις για την ίδια ισχύ.

5. Οι Α/Γ είναι κατά 99% ανακυκλώσιμες. Στη λήξη της ζωής τους (20 χρόνια κατ έλαχιστο) θα ανακυκλωθούν και δεν θα πάνε στις χωματερές.

6. Η οπτική όχληση είναι από τις μικρότερες σχετικά με τα άλλα ανθρώπινα έργα, καθώς η περιστροφική τους κίνηση είναι αρμονική και "εύκολη" για το ανθρώπινο μάτι.

7. Μετά την κατασκευή τους, η επιβάρυνση στην χρήση της γης περιορίζεται σε μια πολύ μικρή ακτίνα γύρω από τη βάση τους. Καλλιέργειες, δάση, ζώα μπορούν να συνεχίσουν την ανάπτυξή τους χωρίς πρόβλημα.

Αν ξέρουμε τι θέλουμε και γιατί, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία αυτή και να λύσουμε το ενεργειακό μας πρόβλημα. Αυτό δεν σημαίνει να βάλουμε Α/Γ πάνω στην πυραμίδες της Γκίζας, ή πίσω από το θέατρο της Επιδαύρου, αλλά από τη στιγμή που είμαστε ζώα που καταναλλώνουν ενέργεια, να αποδεχτούμε ότι κάπου πρέπει να την παράγουμε. Και να δεχτούμε ότι δεν είναι υποχρεωτικό να παράγεται όλη σε περιορισμένες κατεστραμένες περιοχές, αλλά παντού, με μηδενικό περιβαλλοντικό στίγμα και μόνο "οπτική όχληση". Βεβαίως να υπάρχουν όρια και κανόνες, αλλά να λάμβάνουμε πάντα υπόψη την κοινή λογική.

Αυτά λέω εγώ!

"Το ποτάμι" του Σταύρου Θεοδωράκη. Τελικά μου αρέσει ή όχι;

Πηγές Κυρίως Το ποτάμι, λίγο protagon και οι δικές μου παρατηρήσεις.

Τους πρωταγωνιστές τους έβλεπα όποτε μπορούσα. Επειδή είχαν πάντα ενδιαφέροντα θέματα (πάντα σχεδόν επίκαιρα), καλή αισθητική και σε γενικές γραμμές κάλυπταν τις δικές μου απαιτήσεις επιχειρηματολογίας. Και αν συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες εκπομπές της Ελληνικής τηλεόρασης, ίσως μια μόνο μπορεί να σταθεί και να ξεπεράσει ίσως σε εγκυρότητα (όχι όμως σε αισθητική) τη συγκεκριμένη. Πριν λίγο καιρό ήρθε στην Πόλη. Και τώρα γνωρίζοντας εκ των έσω, όντας ο ίδιος "πρωταγωνιστής" μπορούσα να κρίνω καλύτερα τη δουλειά του Σταύρου Θεοδωράκη. Αυτό που είδα ήταν σωστή και πάλι θεματολογία, καλή στο μεγαλύτερο μέρος επιχειρηματολογία, πολιτικώς ορθή αντιμετώπιση, και προσαρμογή στην αισθητική του, όλης της εκπομπής. Αυτό το τελευταίο, λίγο με ξένισε, αλλά από την άλλη είναι και αυτο που μου αρέσει στις εκπομπές του. Δηλαδή παρουσίασε την Πόλη, με ολίγον από κλισέ που επικρατούν στην Ελλάδα (επιλεκτικά) ορισμένα από τα οποία τα "σπάει" (αλλά πολύ σκηνοθετημένα), με ολίγον από νοσταλγία (πού πάντα βγάζει η Πόλη), με ωραία μουσική και σκηνοθετικά πλάνα. Τώρα όμως ξέρω ότι εμείς που ζούμε εδώ (ακόμα και αυτοί που ήταν στην εκπομπή, παρόλο που δεν τους γνωρίζω προσωπικά) ζούμε μια άλλη καθημερινότητα, η οποία είναι σύγχρονη, με άλλους ρυθμούς και στόχους. Παρόλα αυτά, η εκπομπή μου άρεσε, αν και κατάλαβα ότι κάπως έτσι θα αντιμετωπίζονται και τα υπόλοιπα θέματα.

Οι φίλοι συν-Πολίτες ήταν διχασμένοι ως προς την εκπομπή. Και ενώ θα περίμενα να τύχει γενικής αποδοχής, είδα επιφυλακτικότητα και αντίθεση. Ομολογουμένως δεν το περίμενα.

Μετά ήρθε η εκπομπή με το φαρμακονήσι. Δεν την έχω δει, αλλά έχω διαβάσει πολύ γι αυτή. Και αναρωτιέμαι αν όντως έγινε προσπάθεια να "απαλύνει" η κακή εικόνα της κρατικής μηχανής. Το βρίσκω αφελές να έγινε τέτοιο πράγμα τη στιγμή που ετοιμαζόταν να φτιάξει κόμα που θα αντιπολευόταν την κυβέρνηση. Αν όντως έκανε τέτοιο πράγμα πλήττει το κόμα του πριν ακόμα το φτιάξει, πλήττει την δημοσιογραφική του αντικειμενικότητα και γενικά, θα ήταν μαλακία, κακά τα ψέματα. Από την άλλη, η πολιτική είναι βρόμικο παιχνίδι. Αν παίξεις, κάπου θα πρέπει να λερωθείς... ίσως κρύβεται κάτι τέτοιο από πίσω. Δεν γνωρίζω. Θα περιμένω πάντως να δω τις εξελίξεις ως προς το λιμενικό και τα πορίσματα.

Και μπαίνω στο θέμα. Μετά από όλα αυτά, σκάει μύτη το ποτάμι! Πολύ απλά, πολύ λιτά και χωρίς τυμπανοκρουσίες και διαφημιστικά. Ένας άνθρωπος νέος (σχετικά), με μοντέρνα εμφάνιση (αλλά όχι εξεζητημένη), με ήδη φτιαγμένη την "επαφή" με τη βάση, με την αίσθηση ότι τον ξέρουμε και αφήνοντας στην άκρη το περιτύλιγμα, με απλές ιδέες και κοινή λογική. Στην αρχή ενθουσιάστηκα! Επιτέλους είπα. Κάποιος που θα μπορώ εύκολα να ταυτιστώ. Κάποιος που δεν είναι κοματόσκυλο. Και που το κάνει για το μεράκι του. Εύγε! Και θάρρος και καινοτομίες και ανανέωση. Τόσα χρόνια δεν έχω βρει κάποιον να με εκφράζει τόσο καλά, τον βρήκα επιτέλους (σκέφτηκα). Και οι συνεργασίες του ενδιαφέρουσες, και το παρουσιαστικό ενδιαφέρον, όλα καλά! Και επιπλέον, θα μπορώ να παρακολουθήσω την πολιτική πορεία ενός ανθρώπου από την αρχή, και να κρίνω καλύτερα. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν ιστορία που δεν μπορώ να γνωρίζω. Με ετούτον εδώ τον μιντιά, θα μπρορώ και να παρακολουθώ, αλλά και να ανατρέχω όποτε θέλω. Η ιστορία πλέον καταγράφεται στο ίντερνετ.

Και μετά αρχίσαν τα παρατράγουδα. Φωνές και απόψεις από ανθρώπους που εκτιμώ (οπότε και τις λαμβάνω υπόψη μου) οι οποίοι τον έχουν παρακολουθήσει σαφώς περισσότερο από εμένα, και που έχουν περάσει και μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους παρακολουθώντας τα πολιτικά και οι οποίοι δεν τον εκτιμούν και πολύ. Και διάβασα και πολλές απόψεις που του ασκούσαν έντονη κριτική.  Και άρχισα να πονηρεύομαι. Και άρχισαν να σκάνε τα ερωτηματικά. Ο άνθρωπος σκέφτηκα είνα μανούλα στη σκηνοθεσία και την παρουσίασή του ιδίου ως "φίλου". Μήπως όλο είναι σκηνοθετημένο; Μετά σκέφτηκα, πώς αυτός ο πολιτικά ορθός τύπος σε όλη του την πορεία, θα αρχίσει να κονταροχτυπιέται με το κατεστημένο; Αυτός, που του αρέσει να είναι αρεστός θα μπορέσει να γίνει δυσάρεστος; Και μήπως θα αρχίσει με τόση μαεστρία να μου σερβίρει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και θα νομίζω ότι έκανα την τύχη μου; Και μήπως τελικά τον υποστηρίζουν οι μεγάλοι για να πάρει ψήφους από το ΣΥΡΙΖΑ και να μην βγάλει (όπως φαίνεται) κυβέρνηση; Έτσι κι αλλιώς, στο MEGA δούλευε... Και στο κάτω κάτω μέσα σε τόσα χρόνια μήπως είναι ο πρώτος (μη) πολιτικός που έχει φρέσκιες και σωστές ιδέες; Τόσοι άλλοι υπήρξαν και υπάρχουν, γιατί εγώ να χαίρομαι με το Θεοδωράκη;

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Όσες όμως φωνές και αν ακούω, κάτι μου κάνει ο τύπος. Θα ήθελα να τον δω στο κοινοβούλιο. Έτσι κι αλλιώς, δεν πάει να βγάλει κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς, αν κάνει μαλακίες, τα μούτρα του θα φάει. Αργά ή γρήγορα, θα τον καταλάβουμε. Αν μη τι άλλο, έχει να αντιπαρατεθεί με το πιο διεστραμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Γιατί να μην του δώσω την ευκαιρία; Και αν όχι σε αυτό, σε ποιόν να την δώσω; Είμαι 36 χρονών και πάντα ψηφίζω σκόπιμα εξωκοινοβουλευτικά. Νομίζω μια φορά μόνο το έδωσα στον Τσίπρα, αλλά πολύ καιρό πριν, όταν πρωτοεμφανίστηκε (μου αρέσουν τα φρέσκα). Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια περίπτωση, αλλά ειλικρινά, δεν εμπιστεύομαι κανέναν ούτε εκει πλέον. Δεν έχω ακούσει μια σοβαρή και εφικτή πολιτική από εκεί, άσε που οι πολιτικοί που τον απαρτίζουν, δεν έχουν την ετίμησή μου, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Θα περιμένω λοιπόν, από εμένα δεν έχει κανένας μεγάλος ή μικρός να χάσει, μόνο να κερδίσει (δεδομένου του ιστορικού μου). Θα σε παρακολουθώ "φίλε" Σταύρο, θα δω τι θα πεις, πόσο θα τα γυρίσεις στο δρόμο, με ποιούς θα συνεργαστείς και με ποιούς θα κοντραριστείς, και θα δούμε, αν στο τέλος θα με κερδίσεις ή όχι. Για την ώρα, καλή τύχη.

Όπως είπε και ο ....

 

 (Την εικόνα την πήρα από εδώ)

Τι έχει πιάσει όλο τον κόσμο και αναρτά γνωμικά και εξυπνάδες δήθεν διάσημων ή σοφών ή και ανωνύμων, δεν μπορώ να το καταλάβω. Οκ, μέχρι ενός σημείου έχει νόημα, κάπου το βλέπεις γραμμένο, κολάει σε κάποιο περιστατικό ίσως, προετοιμάζεις έναν λόγο, αλλά αυτή η υπερπροβολή και τα "like" και όλες οι υπερβολές, τι ρόλο έχουν (εκτός από το κέρδος των ιδιοκτητών);

Ναι, έχω μειώσει τους "φίλους" στο fb σχεδόν σε αριθμό πραγματικών φίλων, ναι έχω κλείσει όλες τις αγγελίες παιχνιδιών και τις προσκλήσεις για άσχετα, και το προφίλ μου είναι κλειστό κατά τα άλλα, αλλά πάντα υπάρχουν οι υποστηρικτές, πολλές φορές και από την οικογένεια ακόμα.

Παίδες, δεν σας κάνει αστείους το να "μοιράζεστε" την εξυπνάδα του τάδε ή του δείνα, ή πιο σοφούς να αναπαράγετε την δήθεν σοφία του τρίτου (που δεν ξέρετε αν είναι καν σωστή πρόταση ή αν την είπε αυτός που "υπογράφει"), απλά πιάνετε χώρο στους "τοίχους" μας και αυτός που το πρωτοέβαλε ίσως βγάλει και κανένα φράγκο. Φτάνει. Χρησιμοποιήστε τις εξυπνάδες αυτές (μερικές φορές είναι όντως έξυπνα) στην προσωπική σας ζωή επικοδομητικά. Μπορείτε, και χωρίς να μας τα πρήζετε.

Είναι μερικές μέρες που μόνο συνθήματα βλέπω παντού. Ήμαρτον. Και επιτέλους. Σταματήστε να "ποστάρετε" ασύστολα! Κάντε το αν έχετε κάτι να πείτε. Καλό ή κακό, έξυπνο ή όχι, αλλά δικό σας! Ή μοιραστείτε κάτι που θα θέλατε να μοιραστείτε, που αν με βλέπατε στο δρόμο θα μου λέγατε: " Ρε φίλε, ξέρεις τι είδα εχτές.... αυτό...". Δεν θα μου λέγατε ποτέ "Ρε φίλε, τι είπε ο Αινστάιν, ξέρεις; ..." Δεν ζητάω να μου αρέσουν εμένα, ζητάω να σας αρέσουν εσάς. Όχι απλά για αυτό το εθιστικό το χεράκι με τον αντίχειρα πάνω...

Σπιρτόκουτο

ımdb

 

Επειδή είδα την ταινία στον κινηματογράφο και έμεινα με το στόμα ανοιχτό, επειδή όταν στο διάλειμμα είδα τον πρωταγωνιστή ήθελα να του χώσω μια μπουνιά και επειδή έχουν περάσει τόσα χρόνια και διαπιστώνω ότι αρχίζει ήδη να αποτελεί σημείο αναφοράς, την παραθέτω ως κάτι ενδιαφέρον και διαφορετικό.

Προσοχή, είναι κουραστική, δείτε την μόνο αν είστε έτοιμοι να σας σπάσουν τα νεύρα κοντινά ιδρωμένα πλάνα, και φωνές που δεν σταματάνε (αλήθεια, δεν σταματάνε).

Η καλοκαιρινή τρέλα σε όλο της το μεγαλείο! "αδειάσματα" που δεν τα φανταζόμουν, αλήθειες που όλοι θέλουμε να κρύψουμε και κατάσταση που όλοι έχουμε βιώσει. Και αναφέρομαι όχι στις προσωπικές ακρέες ιστορίες που παρουσιάζονται, αλλά στην αρχιτεκτονική του χώρου, την ατμόσφαιρα, την ποιότητα των ανθρώπων και την καθημερηνότητα του Αυγούστου, που κάποτε οι περισσότεροι συναντήσαμε.

Εφαπτομενικός φακός και τα χαμένα αντικείμενα

Εαν σας έχει πέσει πολύ μικρό αντικείμενο στο πάτωμα, είτε είναι χαλί ή όχι, ο πιο εύκολος τρόπος να το βρείτε είναι με έναν φακό.

Τοποθετείτε τον φακό κοντά (και ένα μέτρο μακρυά μια χαρά είναι) από το αντικείμενο, εφαπτομενικά στο πάτωμα και περιστρέφετε μέχρι να βρείτε το αντικείμενό σας. Θα εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα.

Ο ίσκιος του μικρού αντικειμένου (από βελόνα μέχρι βιδάκι γυαλιών) μεγεθύνεται λόγω του πλάγιου φωτός κάνοντάς το να φαίνεται πολύ εύκολα.

Φυσικά με αυτό τον τρόπο θα καταλάβετε και πόσο βρώμικο είναι το πάτωμά σας!

Μια ευγενική προσφορά...

Δημήτρης Πουλικάκος ‎– Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος

Μπαίνοντας με την σκέψη του Μπουλά στην παλιά φρουρά της Ελληνικής δισκογραφίας, ο πιο "παιγμένος" δίσκος μου (οκ, cd) είναι αυτός. Παρόλο που όταν βγήκε ήμουνα αγέννητος (γεννήθηκα ένα χρόνο μετά), τον ανακάλυψα στην εφηβεία και τον έλιωσα. Στην πορεία κατάλαβα και για πόσο σημαντική προσωπικότητα πρόκειται και κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό μου!

Ακόμα και σήμερα όταν ο Μιτς Πουλικακώφ μιλάει, ακούω πολύ προσεκτικά τι έχει να πει. Απλά επειδή όταν μιλάει, κάτι έχει να πει.

Από το discogs:

1		Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη
2		Στο Σούπερμάρκετ
2o		Ηπσαλσερτεπηνοκς
3		Τι Μας Λες
3o		Ένα Τραγουδάκι
4		Μωρό Μου
5		Κάλλιο Μιας Ώρας
α6		Αλεγρία
β7		Πρωτόγονη Ζωή
8		Χτεσινά Τραίνα
8α		Γυρίσματα Του Χρόνου
9		Πες Μου Βρε Τρελλή
9α		Ένα Τραγουδάκι
10		Άνευ Ουσίας, Άνευ Σημασίας
10α		Και Τώρα... Χωρίς Βαρβάρους
11		Σαν Δυο Πουλάκια
12		Ο Γιατρός Παιδιά

Ενδιαφέρον Τρίβια, ανακάλυψα μετά από καιρό ποιό τραγουδάκι ακούγεται πίσω από το γ...νο τραγουδάκι "How much is that doggy in the window", με διαφορετική φωνή ωστόσο... 
Εδώ το βιντεάκι.

Σάκης Μπουλάς - Μπουλάς Ελλάς

Τιμής ένεκεν,

Ο πρώτος του δίσκος. Από τους καλλιτέχνες με ταλέντο, που ο χρόνος τους έκανε πιο μεστούς και ουσιαστικούς, χωρίς να χρειάζεται να προσπαθούν. Αυτοσαρκασμός και χιούμορ με σοβαρότητα, και μια πορεία μαζί με τα άλλα "παιδιά", που καθώς μεγάλωνα αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς. 

Έφυγε κι αυτός για τη μεγάλη μπάντα τ' ουρανού...   [όπως πάντα έλεγαν στο Ρόδον]

Από το discogs:

A1		Μπανάκι - Μανάκι
A2		Ρέγγαι Και Λακέρδαι	3:00
A3		Το Φλασάκι	5:23
A4		Ο Αράπης	4:03
A5		Μη Μου Τάζεις	3:82
B1		Ντόλτσε Βίτα	2:25
B2		Μπριγιόλ	3:45
B3		Τα Κεφτεδάκια	3:57
B4		Βουρ Στον Πατσά	3:06
B5		Τσιφτετέλι Μαρς	2:38
B6		Τσόντα

Ενημέρωση, ίντερνετ και blogs

Ζώντας στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια, έπρεπε αναγκαστικά να αποσπαστώ από την μονοδιάστατη ενημέρωση της τηλεόρασης (πράγμα καλό) και να αρχίσω να ψάχνω διαφορετικές πηγές ενημέρωσης. Δυστυχώς μαζί με την τηλεόραση, βγαίνοντας από την Ελλάδα έχασα και τις εφημερίδες, όχι τόσο τις καθημερινές (νομίζω η πληροφορία τρέχει πιο γρήγορα πλέον έτσι κι αλλιώς) αλλά τις Κυριακάτικες.

Η ενημέρωση που ψάχνω, είναι γενικά λίγο από όλα, λίγο πολιτική, λίγο αθλητισμός, (οκ, αρκετά περισσότερο αθλητισμός), λίγο πολιτιστικά και ό,τι άλλο ενδιαφέρον βρω. Προς μεγάλη μου χαρά, στο ίντερνετ βρίσκονται όλα σε πληθώρα! Πρώτα από όλα βέβαια έβαλα ραδιόφωνο, αλλά πολύ σύντομα ακολούθησαν οι ενημερωτικές ιστοσελίδες και τα μπλογκ. Το κινητό έγινε πολύτιμο εργαλείο για πολλά πράγματα (όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, είναι προέκταση όχι του χεριού, αλλά της καθημερινότητάς μας), και ένα από αυτά η ενημέρωση. Έχεις λίγο χρόνο στη στάση, κοιτάς τα αθλητικά, μέσα στο λεωφορείο δεν το συζητώ, προλαβαίνω όλη την επικαιρότητα σε Ελλάδα και Τουρκία! Αλλά τώρα μου έρχονται και τα μηνυματάκια ακόμα πιο εύκολα! Reuters και BBC όταν γίνει κάτι σημαντικό, μπιπ και φτάσαμε!

Μέχρι ένα σημείο, όλα πήγαιναν ρολόι! Η Τουρκία, χώρα λογοκριτική και υποκριτική σε πολλά έθεσε τον εαυτό της τελείως αναξιόπιστο για ειδήσεις. Η Ελλάδα, σαφώς πιο ελεύθερη στον τομέα αυτό, δίνει περισσότερο βήμα για τους ομιλούντες. Παρόλα αυτά, άρχισε να υπάρχει και ένα νέο είδος ενημέρωσης. Το facebook και τα blogs. Και εκεί που κάθεσαι και διαβάζεις τα νέα ή χαζεύεις το καινούριο κούρεμα των φίλων σου και τι έφαγαν εχτές, νά σου το ΣΟΚ αυτό και το ΔΕΙΤΕ εκείνο και μέσα "ειδήσεις" από blogs που απλά προσπαθούν να κερδίσουν "κλικ". Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάχουν ή ότι λένε ψέματα, ή ανακρίβειες, το πρόβλημα είναι ότι πολλής κόσμος τους ακολουθεί και σιγοντάρει. Και εκεί τρελαίνομαι! Ρε παιδιά, λίγο κοινή λογική να πάρει. Δεν σας ζητάω να κάνεται επιστημονική έρευνα, ούτε εγώ είμαι τέτοιος επιστήμονας, αλλά λίγο να δουλεύει το μηχανάκι πριν γράψουμε, κοινοποιήσουμε σχολιάσουμε κλπ;;

Τελικά κατέληξα σε δύο συμπεράσματα. Το ένα είναι ότι ο τρόπος λειτουργίας του ίντερνετ, η ευκολία και η "τεμπελιά" που επιτρέπει σε όλους, είναι που κάνει την λογική του "δεν βαριέσαι" ή του "ε, και" ή του "κι αν είναι αλήθεια;" να ανακυκλώνει και να μεγαλώνει τον όγκο αυτών των "ειδήσεων". Και τελικά το fb δίνει σε έναν βαθμό την ελευθερία να μην τα βλέπω εγώ αυτά τα εκτρώματα, αλλά τελικά με κάποιον τρόπο δεν μπορώ να τα αποφύγω. Εχτές σε μια τέτοια αντιπαράθεση, ο φίλος που "τσακωνόμασταν" μου είπε ότι "όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά". Ε, λοιπόν αυτό δεν το πιστεύω πλέον. Είναι τόσο πολλά και τόσο σκοπευμένα τα ψέματα πλέον, που είμαι βέβαιος ότι σε πολύ λίγες περιπτώσεις πλέον υπάρχει φωτιά. Το δεύτερο συμπέρασμα που έχω καταλήξει, είναι ότι ναι μεν είμαστε στην εποχή που όλα αυτά συμβαίνουν, αλλά από την άλλη πλευρά, όλα είναι νέα, και το ίντερνετ έχει δείξει ότι αργά ή γρήγορα προσαρμόζεται και κατατρώει τέτοιου είδους καρκινώματα. Όμως έιμαι σίγουρος ότι η αντίδρασή μας έιναι μέρος αυτής της αυτοίασης.

Άσχετά με όλα αυτά όμως και τις ιστορίες τρέλας που μας πουλάνε για ειδήσεις, τελευταία έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι και με τα κανονικά ειδησεογραφικά ή "ειδησεογραγικά" site και blogs. Και αυτό επειδή τα κείμενα που παρουσιάζονται, καταλήγουν αντί να δείχνουν το δρόμο στους υπόλοιπους να διορθωθούν, να αντιγράφουν τα "κλίκ-ο-θηρικά" sites στις μεθόδους, αλλά και γράφονται σε γλώσσα απαράδεκτη. Δεν χρειάζεται να είσαι δημοσιογράφος για να γράψεις ένα άρθρο. Θα βάλεις έναν κατατοπιστικό τίτλο, θα γράψεις το κείμενο που θα περιγράφει τι θέλεις να πεις, θα καταλήξεις κάπου και αφού κάνεις έλεγχο γραμματικής και συντακτικού στο κείμενό σου, θα προσθέσεις τις πηγές σου και έφυγε. Τόσο απλά. Αντίθετα, τι έχουμε: Τίτλο που δεν περιγράφει την είδηση, αλλά προκαλεί το κλικ για να τη διαβάσουμε. Κείμενο που δεν είναι ούτε συντακτικά, ούτε γραμματικά σωστό και πηγές (αν υπάρχουν) που ουσιαστικά δεν είναι πηγές αλλά άλλο site που ούτε αυτό τις αναφέρει. Και έτσι μια μπούρδα γίνεται πηγή.Εκτός από τα γνωστά ειδησεογραφικά πρακτορεία, που είναι από μόνα τους πηγή, οι υπόλοιποι γράφουν ό,τι να 'ναι.

Το ενθαρυντικό σε όλη αυτή την ιστορία, είναι ότι τα περισσότερα site πλέον, δίνουν τη δυνατότητα σχολιασμού. Εαν λοιπόν αρχίσουμε να αντιδρούμε στη μεθοδολογία αυτή, αντί να τσακωνόμαστε ρατσιστές με αντιρατσιστές και χρυσαυγίτες με κομουνιστές κάτω από κάθε ανάρτηση (πραγματικά ρε παιδιά, πώς το κάνετε αυτό; Κάτω από κάθε ανάρτηση, κάπως θα ξεκινήσει ένας καυγάς! Αθάνατο Ελληνικό πνεύμα...) αρχίσουμε να σχολιάζουμε το ίδιο το άρθρο, ζητώντας τα αυτονόητα, κάποτε, θα αρχίσουν να επιστρέφουν οι δημοσιογράφοι στη δημοσιογραφία.

LEGEND: Bob Marley and the Wailers

Δεν έχω κάτι ενάντια στις συλλογές "Best of", ειδικά όταν συγκεντρώνουν τραγούδια και τα παρουσιάζουν με τρόπο ποιοτικό και επαρκή (κατά τη γνώμη μου) χωρίς να χάνεται η συνοχή.

Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτέλεσε το πρώτο μας CD, το οποίο έπαιζε σε ένα φορητό sony discman με σπαστά ακουστικά. Φυσικά το cd είχε "λιώσει", ενώ αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την ποιότητα ήχου σε όλες τις μετέπειτα συσκευές που αγόρασα, μέχρι που κόλλησε σε ένα εταιρικό αυτοκίνητο και από τότε δεν το ξαναείδα.

Με όλο το σεβασμό που του αξίζει, ιδού τα κομμάτια, που ένα προς ένα είναι αθάνατα. (αντιγραφή από wikipedia):

No.	Title	Writer(s)	Original release	Length
1.	"Is This Love"	Bob Marley	Kaya (1978)	3:50
2.	"No Woman, No Cry" (7" edit)	Marley, Vincent Ford	Live! (1975)	4:02
3.	"Could You Be Loved"	Marley	Uprising (1980)	3:57
4.	"Three Little Birds"	Marley	Exodus (1977)	3:00
5.	"Buffalo Soldier" (7" edit)	Marley, Noel Williams	Confrontation (1983)	2:33
6.	"Get Up, Stand Up"	Marley, Peter Tosh	Burnin' (1973)	3:17
7.	"Stir It Up" (edit)	Marley	Catch a Fire (1973)	3:38
8.	"One Love/People Get Ready"	Marley, Curtis Mayfield	Exodus (1977)	2:52
9.	"I Shot the Sheriff" (edit)	Marley	Burnin' (1973)	3:46
10.	"Waiting in Vain"	Marley	Exodus (1977)	4:16
11.	"Redemption Song"	Marley	Uprising (1980)	3:48
12.	"Satisfy My Soul"	Marley	Kaya (1978)	4:30
13.	"Exodus" (7" edit)	Marley	Exodus (1977)	4:16
14.	"Jamming" (7" edit)	Marley	Exodus (1977)	3:17

ΡΟΔΟΝ FM "Το άρωμα του ήχου"

Δεν θα μπορούσα να αρχίσω να μιλάω για μουσική χωρίς να αναφέρω έναν από τους σταθμούς στο ραδιόφωνο που με σημάδεψε στην πιο σημαντική (λέω εγώ τώρα) ηλικία για την μουσική μου παιδεία.

Φτιαγμένος με πολύ αγάπη προφανώς, σύγχρονος, χωρίς να υποτιμάει τη νοημοσύνη μας, με πολύ πλάκα αλλά και σοβαρότητα, με δραστηριότητες πρωτοφανείς για τα δεδομένα της εποχής και με τα "ζωντανά" να συνοδεύουν το πιάτο, με συντρόφευσε στα τελευταία χρόνια του λυκείου, μου έκανε παρέα όταν διάβαζα για τις πανελλήνιες, ενώ δάκρυσα όταν φοιτητής πια άκουσα ότι κλείνει.

Ενέπνευσε από όσο ξέρω μια τηλεοπτική σειρά, "Είμαστε στον αέρα", ενώ η σελίδα του στο facebook Φίλοι του ΡΟΔΟΝ 94.4 fm (κλειστό group) αριθμεί περί τα 250 μέλη φίλων που δεν λέμε να ξεκολήσουμε από το συναίσθημα εκείνης της εποχής.

Τα σέβη μου λοιπόν στην εποχή και στους ανθρώπους του, μακάρι να ξαναακουστεί κάποτε, με οποιαδήποτε διαθέσιμη μορφή!