Αυτοκινούμενο 12 - Τα πρώτα ταξίδια

Και ιδού η χαρά μετά από όλο τον κόπο!

Αυτοκινούμενο 11 - Τα πρώτα προβλήματα

Δεν γίνεται φυσικά νέο μηχάνημα χωρίς τις παιδικές ασθένειες....

Το πρώτο πρόβλημα που δυστυχώς αντιμετωπίσαμε ήταν από τα χειρότερα. Πρόβλημα νερού. Στην οροφή τοποθετήθηκε κανάλι για τα καλώδια των πανέλων που εμπόδιζε τη ροή του νερού, και δημιούργησε λιμνούλα, η οποία τελικά βρήκε διέξοδο προς τα μέσα. Ευτυχώς το εντοπίσαμε νωρίς και η τρυπούλα έκλεισε.... μέχρι την επόμενη φορά που (αφού κάποιος την είχε ξαναανοίξει) τα έκανε μαντάρα. Ευτυχώς και πάλι, η αντίδραση όλων ήταν γρήγορη και το πρόβλημα έλληξε με την αλλαγή της αρχιτεκτονικής στην οροφή. Τα νερά άδειασαν, οι τρύπες έκλεισαν και έγιναν και επισκέψιμες και το όλο σκηνικό έκλεισε με δοκιμή (με λάστιχο). 

Η αρχιτεκτονική "λίμνης" που δεν μου άρεσε από την αρχή. Εκτός από τη συσσώρευση νερού, τα πανέλα είναι δυσλειτουργικά και εξαρτώνται από το παρκάρισμα...

Η τελική μορφή, λιγότερο κομψή, αλλά πιο λειτουργική. Δυστυχώς μας έμειναν τα σημάδια που θα πρέπει να τα επιθεωρώ κάθε χρόνο...

Ένα δεύτερο πρόβλημα που μας εκνεύρισε στην αρχή ήταν η πόρτα. Παρόλο που είναι πολύ λειτουργική και μοντέρνα, με παράθυρο και σκίαστρο, από την αρχή δεν λειτούργησε σωστά. Είχε μεγάλο χάσμα όταν έκλεινε και ήθελε πολύ δύναμη για να κλείσει. Τελικά μετά από πολύ γκρίνια, ευθυγραμμίστηκε, μπήκε επιπλέον λάστιχο και επισκευάστηκε, με αποτέλεσμα να είναι πολύ κοντά πλέον σε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας όταν την παραγγείλαμε.

Τέλος, από ότι κατάλαβα στα FIAT η θέση της ρεζέρβας είναι δύσκολη. Σε εμάς επιπλέον με την πρώτη χρήση κόλησε με αποτέλεσμα ο μηχανικός αστέρας που ήταν κοντά να  ξηλώσει όλο το μηχανισμό. Αλλά εγώ από τη στιγμή που υπάρχει η θέση, θέλω να την χρησιμοποιώ. Είμαστε σε αναμονή της αποκατάστασής του τώρα...

Αυτοκινούμενο 10 - Οι αλλαγές

Δύο - τρεις βασικές αλλαγές κάναμε στην πορεία:

1. Βάλαμε ανεμιστήρα οροφής στο μπάνιο. Σε όσα αυτοκινούμενα έχω μπει, πάντα στο μπάνιο υπάρχει μια δυσοσμία και υγρασία, ειδικά αν χρησιμοποιείται το ντους. Γι αυτό ζήτησα εξαερισμό. Τοποθετήθηκε ένα παράθυρο με ενσωματωμένο ανεμιστήρα με διάφορες ταχύτητες και διπλή ροή. Στην πορεία θα φανεί η χρησιμότητα και χρηστικότητά του.

2. Προσθέσαμε ένα χώρισμα από πλέξι-γκλας μεταξύ κουζίνας και τραπεζαρίας. Από την πρώτη μέρα πιτσιλιζόταν πολύ εύκολα το μαξιλάρι της τραπεζαρίας και η λύση ήρθε σχεδόν αυτόματα. Το αποτέλεσμα ήταν και πολύ όμορφο αισθητικά. 

3. Αποφασίσαμε να καταργήσουμε τον πανοραμικό τζάμι οροφής, με ένα ακόμα παράθυρο στο πάνω κρεβάτι. Λίγο ο φόβος για τα νερά, λίγο οι πολλές προειδοποιήσεις για τη ζέστη το καλοκαίρι και το κρύο το χειμώνα, είπαμε να το αφήσουμε, τουλάχιστον για την ώρα. 

4. Φώτα στις θέσεις οδηγού - συνοδηγού. Η μεγάλη χρηστικότητα των καθισμάτων που περιστρέφονται περιοριζόταν από την περιορισμένη ορατότητα (και δεν χρησιμοποιούμε τα φώτα του αυτοκινήτου...). Γι αυτό προσθέσαμε δύο φώτα.

Αυτοκινούμενο 09 - Εξοπλισμός

Ένα από τα καλά του να φτιάξεις το αυτοκινούμενο με αυτόν τον τρόπο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις όποιον εξοπλισμό θέλεις από την αρχή και να μην τρελαθείς στα έξτρα μετά. Εμείς, μαζί με αυτά που θέλαμε στην αρχή, βάλαμε και λίγα ακόμα και τα κάναμε όλα σχεδόν:

Εξωτερικά, επιλέξαμε σκάλα για την οροφή, θήκη για τρία ποδήλατα, δύο φωτοβολταϊκά πανέλα των 150W έκαστο, AC oροφής, τέντα, ηλεκτρικό σκαλοπάτι και δύο κάμερες οπισθοπορείας (που τις προμηθεύτικα εγώ) ενώ στη συνέχεια προσθέσαμε πάνω δύο φώτα σήμανσης μπροστά και δύο πίσω, καθώς από τις πρώτες βόλτες κατάλαβα ότι είναι σημαντικό να ξεχωρίζουμε, ειδικά όταν πάμε εκδρομή δύο οχήματα. Ακόμα βάλαμε εξωτερική θέση ντούς.

Εσωτερικά, επιλέξαμε κουζίνα με τρία μάτια, μεγάλο ψυγείο τριών δρόμων, σόμπα υγραερίου με κανάλια αέρα, μπόιλερ ζεστού νερού με υγραέριο και ηλεκτρικό, δύο μπαταρίες τζελ, φορτιστή για τις μπαταρίες (από 220V), ηλεκτρονικό εγκέφαλο επιλογής φόρτισης για τις μπαταρίες, Ρελέ επιλογής 12V ή 220V, ένδειξη φόρτισης μπαταρίας τροχοσπίτου και αυτοκινήτου, ένδειξη στάθμης καθαρού και γκρι νερού (κλέβει λίγο). Το νερό δουλεύει με αντλία ναυτικού τύπου, ενώ υπάρχει αντλία για το άδειασμα του γκρι νερού (και φυσικά και χειροκίνητη βάνα). Τα φώτα είναι όλα LED, ενώ ήταν απαίτησή μας να έχουν αυτόματο φως όλα τα ντουλαπάκια. Με δική μου πρωτοβουλία (και αγορά) βάλαμε πρίζες USB σε τρία τέσσερα σημεία, που αποδεικνύονται πιο χρήσιμα από ότι περίμενα. Το αρχικό Inverter των 100W το αλλάξαμε με νέο 2000W ώστε να λειτουργεί και το AC, ενώ το νέο είναι και πλήρους συνημιτόνου (ότι αυτό σημαίνει). Για να προλαβαίνει το δυναμό να τα φορτίζει όλα, είχε ήδη αλλαχθεί σε προηγούμενο στάδιο. Για οθόνη (της οπισθοπορείας) επέλεξα να αλλάξω τον καθρέπτη τον μεσαίο, καθώς ήταν σχεδόν άχρηστος αλλιώς. Δυστυχώς οι συνδέσεις έγιναν άλλα 'ντ' άλλων, και δεν λειτουργεί ακόμα αυτόματα όταν βάζω όπισθεν, αλλά θα το επιδιορθώσω μόνος μου μάλλον αυτό αργότερα... για την ώρα λειτουργεί χειροκίνητα. Ραδιόφωνο έβαλα ένα απλό με έμφαση τη συνδεσιμότητα με USB και τηλέφωνα, αντί για πολύπλοκο που συνήθως βάζουν. Δύο επιπλέον ηχεία πίσω και τέλος. Επίσης, ενώ βάλαμε τηλεόραση 12V, δεν επένδυσα σε πιάτο, σε πείσμα των καιρών. Θεωρώ ότι με ένα USB βλέπουμε όλες τις ταινίες που θέλουμε και δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με το ποιά κανάλια είναι δωρεάν σε κάθε χώρα. 

Μια ακόμα βελτίωση που έγινε σχεδόν από την αρχή, ήταν η ενίσχυση των αναρτήσεων, με φούσκες πίσω (τηλεχειριζόμενες με ηλεκτρική τρόμπα) και πιο σκληρά ελλατήρια (και αποσβετήρες) μπροστά. Η διαφορά ήταν μεγάλη από την πρώτη μέρα που μπήκαν!

Το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού είναι DOMETIC THETFORD και TRUMA, ενώ για βοηθητικά και ηλεκτρικά συστήματα συχνά χρησιμοποιήθηκε WAECO. Εναλλακτικά, χρησιμοποιήθηκε η THULE.
Tα USB πριζάκια τα βρήκα στο e-bay, ενώ τον καθρέπτη τον πήρα από το amazon. Οι αναρτήσεις είναι AL-KO.

Αυτοκινούμενο 08 - Έπιπλα

Μετά την τοιχοποιία σειρά είχε η πονεμένη ιστορία των επίπλων, του εξοπλισμού και των μηχανημάτων. Τα βάζω όλα μαζί επειδή αναγκαστικά προχωράνε όλα μαζί. Τα εύκολα ήταν τα παράθυρα, τα οποία ήταν και έτοιμα και μετρημένα. Κρεβάτια, κουζίνα, μπάνιο και τραπεζαρία χτίστηκαν σιγά σιγά, μαζί με όλα τα απαραίτητα καλώδια, αγωγούς νερού, ζεστού αέρα και αερίου. Τελευταίο το πάτωμα.

Η ιστορία είναι πονεμένη επειδή διήρκησε πάρα πολύ περισσότερο από ότι είχε προγραμματιστεί, με αποτέλεσμα να μας αλλάξει τα πλάνα για τις διακοπές, τουλάχιστον τρεις φορές. Το αποτέλεσμα ωστόσο ήταν όμορφο.

    

 
 

Αυτοκινούμενο 07 - Τοιχοποιία

Το πάτωμα τελείωσε με μία μεγάλη εκκρεμότητα. Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η βαφή που θα ήθελα από κάτω. Δεν περιμένω να αντιμετωπίσουμε μεγάλα προβλήματα με τη μαύρη τη μπογιά και το αλουμίνιο, αλλά θα ήθελα μια ομοιομορφία την οποία ποτέ δεν έλαβα. Στο τέλος, μετά από πολύ προσπάθεια, τους κατάφερα να βάψουν τουλάχιστον τα κομμένα κομμάτια του αμαξώματος. 

Στη συνέχεια, ξανά σε χρόνο που δεν μπόρεσα να είμαι παρών, τοποθετήθηκαν οι πλαϊνοί και ο πίσω τοίχοι. Οι πλαϊνοί ήταν παραγγελία από τη Γερμανία, ενώ η οροφή "χτίστηκε" μέσα στο εργαστήριο. 

Τα πλαϊνά φύλλα όπως ήρθαν στο εργαστήριο.

Ο λόγος που τα φύλλα έρχονται κομμένα είναι προκειμένου να μην κόβονται εσωτερικά νεύρα του πανέλου. Τα πανέλα "χτίζονται στο εργοστάσιο με βάση το σχέδιο, έτσι ώστε να έχουν τη μέγιστη αντοχή στα σημεία εφαρμογής της πόρτας και των παραθύρων και λοιπών ανοιγμάτων.

Αφού τοποθετήθηκαν τα πλαϊνά και η πλάτη, τοποθέτησαν μερικά εσωτερικά κομμάτια για να γωνιάσουν και να σταθεροποιήσουν το πλαίσιο.

Στη συνέχεια άρχισε να "χτίζεται" η οροφή, με δοκάρια στην αρχή και στη συνέχεια με το εσωτερικό και εξωτερικό τμήμα, αφού τοποθετήθηκαν οι μονώσεις και τα κανάλια καλωδίων.

Το πρώτο τμήμα της "κούρμπας" μπροστά.

  

Μετά την ολοκλήρωση της οροφής

Κατά τη διάρκεια των εργασιών, πήραμε την απόφαση να κόψουμε το τμήμα πάνω από ο κεφάλι οδηγού συνοδηγού προκειμένου να γίνει ανοιγόμενο, δίνοντας περισσότερο χώρο κίνησης στο σαλόνι.

Τάσεις φυγής

Είμαι πια κοντά 4 χρόνια στην Πόλη, και ενώ ψιλοσυνηθίζω τον τρόπο ζωής και τους ρυθμούς αυτού του τόπου, κάθε φορά που φεύγω, πηγαίνοντας ειδικά στην Ελλάδα, ακόμα και στην μισιτή μου Αθήνα με πιάνουν φιλοσοφικές ανησυχίες και τάσεις φυγής. Τελικά πού είμαστε κατασκευασμένοι να ζούμε; Σε τέτοιο περιβάλλον μαγικό, που εναλλάσεται από το αστικό στο φυσικό, που η απίστευτη κίνηση σε εγκλοβίζει για ώρες σε μια ατμόσφαιρα αποπνιχτική αλλά ταυτόχρονα μπορεί να σε εγκλωβίσει σε μια εικόνα σαν την παραπάνω, η οποία έχει τραβηχτεί από το αυτοκίνητο, περνώντας τη γέφυρα, όντας σε κίνηση, έχοντας ήδη αργήσει για το σπίτι.... τι ανακάτεμα συναισθημάτων μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια εικόνα...

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε τόπο με ρυθμούς πιο κοντά στο φυσικό (από ζωολογικής πλευράς) με πιάνει  ο πόνος... Πώς θα γίνει να τα παρατήσω όλα και να βρεθώ κοντά στη φύση, το πράσινο, τα ζωάκια, με έλκει τόσο δυνατά αυτός ο τρόπος ζωής που είμαι ικανός να το κάνω. Με κρατάει ό,τι κρατάει πολλούς ομοϊδεάτες μου φαντάζομαι. Η οικογένεια, το παιδί και το σχολείο του και οι ευκαιρίες γι αυτό, η προοπτική της σύνταξης κλπ.. Όταν μέσα μου θα τα λύσω όλα αυτά, εύκολα θα την κάνω...

Από την άλλη ίσως απλά είναι το φθινόπωρο, που με κάνει να μελαγχολώ και να ψάχνω λόγο για κοπάνα και τεμπελιά. Ευτυχώς πάλι θα πάμε βόλτα με το αυτοκινούμενο και θα ξεχαστούμε για δυο τρεις μέρες...

Ένας φανταστικός διάλογος στη Μυτιλήνη

-'Ει, πού πας εσύ;
-Κάπου, όπου να 'ναι... κάπου ήσυχα...
-Και εδώ βρήκες;
-Μέχρι εδώ έφτασα... δεν το είχα σκοπό...
-Μα εδώ είμαστε μέσα στα σκατά...
-Εμείς να δεις..
-Ναι μωρέ, το ξέρω.. αλλά και εδώ φτύσαμε αίμα και ακόμα προσπαθούμε να σηκώσουμε κεφάλι...
-Λυπάμαι αλλά και τι να κάνω; Να κάτσω να με σκοτώσουν; Έχω και μικρό παιδί...
-Δίκιο έχεις, αλλά και εδώ μου κάνεις χαλάστρα... έναν τουρισμό τον έχουμε και μου κάθεσαι μόστρα και μου διώχνεις τους πελάτες!
-Λυπάμαι, αλλά τι να κάνω;
-Και εγώ τι να κάνω; Να σε πάω σε στρατόπεδο;
-Πήγαινέ με.. θα είναι καλά εκεί;
-Σκατά θα είναι, αλλά δεν θα σε βλέπω και δεν θα μου κάνεις χαλάστρα...
-Και το παιδί;
-Λυπάμαι... άσε που θα πρέπει να σε "ταϊζω" κι όλας, εδώ δεν έχουν οι δικοί μου να φάνε καλά καλά..
-Αν σου δούλευα;
-Τι λες μωρέ, εδώ δεν έχουμε εμείς δουλειά...
-Να φύγω;
-Για το σπίτι σου;
-Δεν υπάρχει πια το σπίτι μου...
-Για πού τότε;
-Ευρώπη;
-Με τι χαρτιά;
-Δώστε μου τότε..
-Αν σου δώσω είναι που δεν θα φύγεις...
-Και τι να κάνω;
-Δεν ξέρω... περίμενε....
-Και όσο περιμένω;
-Τι όσο περιμένεις;
-Το παιδί;
-Δεν ξέρω... και το δικό μου παιδί;
-Θα έρθουν κι άλλοι ξέρεις...
-Κι άλλοι; Μα τι θα γίνει επιτέλους;
-Δεν ξέρω.. δεν το θέλω.. αλλά δεν ξέρω...
-Γιατί έπρεπε να έρθεις εδώ ρε γαμώτο.
-Συγνώμη, αλλά δεν είχα καλύτερη λύση...
-Δεν θέλω να είμαι κακός, αλλά δεν σε θέλω εδώ...
-Ούτε κι εγώ θέλω να είμαι εδώ...
-Τότε γιατί ήρθες;
-Στο δρόμο με έπιασες...

-Και τώρα;
-Τώρα τι;

-Σκατά
-Σκατά

Προς τις γριούλες των λεωφορείων..

Αγαπημένες γριούλες μου, έχω μια παράκληση... όταν μπαίνετε μέσα στο λεωφορείο, και προφανώς αναζητάτε μέρος για να καθίσετε, ενώ αυτό είναι γεμάτο, για αλλαγή διαλέξτε να στηθείτε μπροστά από κάποιον τελείως αντιπαθητικό και ενοχλητιτκό τύπο...

Το ξέρω ότι είμαι συμπαθητική φάτσα και κατά 90% θα σηκωθώ για να σας δώσω τη θέση μου, αλλά ρε γαμώτο, για αυτή τη θέση ξύπνησα νωρίς, κατέβηκα με την τσίμπλα στο μάτι και στήθηκα στην κατάλληλη ουρά με πολύπλοκους υπολογισμούς και συγχρονισμό κινήσεων... Μην μου το χαλάτε έτσι απλά να πάρει.. δεν είμαι πια και 20 χρονών, κοντεύω τα 40... 

Η διαπραγμάτευση του αιώνα, μπροστά από τη διακυβέρνηση του περασμένου αιώνα...

Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθώ σαν εθισμένος τα πολιτικά τεκτενώμενα στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες, Ρίγα Λετονίας και όπου αλλού συναντιούνται ούλοι αυτοί οι πολιτικοί για να μας λύσουν τα προβλήματα. Ψήφισα ΣύΡιζΑ στις τελευταίες εκλογές και κατά κάποιο τρόπο αισθάνομαι την ευθύνη των πράξεών μου...  ήμουν μεταξύ του ποταμιού και του ΣύΡιζΑ και επέλεξα σύμφωνα με τους υποψήφιους στην περιοχή μου (απογοητεύτηκα με το ποτάμι σε αυτό το σημείο).

Το μεγαλύτερο παιχνίδι και πιο ενδιαφέρον ωστόσο παίζεται στο facebook. Φυσικά, εκεί δεν εφαρμόζεται η πολιτική, αλλά ούτε και στα ειδησεογραφικά πρακτορεία... αν προσέξετε το 90% των ειδήσεων προέρχεται από τα πρακτορεία και όχι από τους αρμόδιους. Οπότε μια χαρά ενημερώνομαι και στο facebook.

Στο διαταύτα τώρα: για να ασκήσω κριτική πρέπει να έχω κάτι χειροπιαστό. Και αυτά τα έχω χωρήσει στο μυαλό μου σε τρεις κατηγορίες.

Αρχικές επιλογές:

1. Επιλογή συγκυβέρνησης με ΑνΕλ... Πρώτη απογοήτευση για την πρώτη αριστερή κυβέρνηση.. Σαν κακόγουστο αστείο... τα ανέκδοτα αυτά πάντως είναι τα πιο σταθερά (ακόμα ανέκδοτα) και συνεπή στις δηλώσεις τους... προδοσία...
2. Επιλογή προέδρου της δημοκρατίας. Ένα πρόσωπο που εμένα μου είναι εξαιρετικά αντυπαθές και συμβολίζει ό,τι δεν ψήφισα εδώ και όσα χρόνια ψηφίζω... ξανά προδώθηκα...
3. Κυβερνητικό σχήμα: Πού πήγαν οι προοδευτικοί άνθρωποι, οι διαφορετικοί και ριζοσπαστικοί; οι Αδιαφθοροι; Στην κυβέρνηση βλέπω γέρους που δεν ξέρουν καλά καλά να μιλήσουν με επιχειρήματα... για τους λίγους νέους που είδα... άστο... Για να μην πω για το πώς γίνεται οι παλιοί συνδικαλιστές να γίνονται υπουργοί και υφυπουργοί.. αδιανόητο... Πολλές δε, είναι οι φορές που οι έχοντες εξουσία λειτουργούν σε επίπεδο καφενείου και κρίνονται ενεπαρκείς.

Νομοθετικό και κυβερνητικό έργο:

1. Η λιγοστή νομοθεσία που έχει γίνει ως τώρα έχει θεματολογία την κρίση, την εύρεση της επόμενης δόσης, της είσπραξης χρημάτων, και εκκρεμότητες προσλήψεων.
2. Περίμενα να δω μεταρυθμίσεις. Να δώ πρωτοποριακά πράγματα, να δω να ακολουθούμε παραδείγματα επιτυχημένων χωρών, να δω ριζοσπαστική πολιτική. Αντι αυτού, είδα να προσλαμβάνονται οι καθαρίστριες της βουλής, να ανοίγει ξανά η ΕΡΤ, και άλλα γραφικά. Δεν είμαι κατά των ενεργειών αυτών (αλλά λίιιιιιιγο πιο διαφανώς ίσως θα ήταν καλύτερα) αλλά δεν περίμενα να είναι η ραχοκοκκαλιά του έργου της κυβέρνησης. Όλα τα άλλα πάνε από το κακό στο χειρότερο... ποιά παιδεία, ποιά πανεπιστήμια, ποιά υγεία... χάθηκε η μπάλα...
3. Βλέπω πιο συχνά τους κυβερνώντες στην τηλεόραση παρά στη βουλή... Μου δίνουν την εικόνα ότι έχουν τόση χαρά που βρίσκονται στις καρέκλες τους που ξεχνάνε σε τι κρίσιμη στιγμή ανέλαβαν καθήκοντα και πόσο σκληρά θα έπρεπε να εργάζονται. 

Διαπραγμάτευση

Δεν ξέρω ποιός πίστευε ότι επειδή άλλαξε η κυβέρνηση θα πηγαίναμε στας Ευρώπας και θα άνοιγαν όλοι τις πόρτες (και τα πόδια)... Βρίσκω το όλο σκηνικό λογικό και αναμενόμενο. Κανείς στην Ευρώπη δεν θα ακύρωνε έτσι απλά πολιτική που ακολούθησε τόσα χρόνια και είναι υπεύθυνη για τέτοια εξαθλίωση του κόσμου. Ακόμα και αν μπορούσαν, θα κάλυπταν τις επιλογές τους και θα κρατούσαν ισχυρή τη ΝΔ στην Ελλάδα για το ριμπάουντ... Και φυσικά όσο πρωτάρης και αν είσαι, να περιμένεις κάτι τέτοιο.. Προσωπικά νομίζω ότι και ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης περίμεναν και ήξεραν αυτό που γίνεται. Δεν μπορείς να κάνεις μια τέτοια διαπραγμάτευση και να μην περιμένεις ότι θα σε φτάσουν στα άκρα. Και πολιτικά, και επικοινωνιακά, και μιντιακά... γιατί αν προσέξετε από όλα έχει ο μπαχξές... Εδώ ακόμα περιμένω να δω τι θα γίνει στο τέλος. Και αφήνω σε αυτούς που έχουν την ευθύνη να τελειώσουν αυτό που άρχισαν. Γι αυτό τους ψήφισα. Ας γυρίσουν πίσω και τα λέμε τότε. 

Όταν τελείωσαν οι εκλογές τον Φεβρουάριο, είπα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να γράψουν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στα βιβλία της ιστορίας, ή σαν ανέκδοτα. Θα μάθουμε σύντομα (ή όχι τόσο σύντομα) τι τελικά θα γίνει. Τα δείγματα πάντως είναι το λιγότερο απογοητευτικά, τουλάχιστον στο εσωτερικό...

Αυτοκινούμενο 06 - Πάτωμα

Το πάτωμα είναι το πρώτο και πιο σοβαρό κομμάτι της κατασκευής. Αυτό θα δεθεί στο σασί του αυτοκινήτου και αυτό θα έρχεται σε επαφή με όλα τα στραβά του δρόμου και αυτό θα κρατήσει πλαϊνά, έπιπλα και φυσικά, όλους εμάς!

Ο κατασκευαστής έχοντας αρκετή εμπειρία με έπιπλα και μετατροπές επέλεξε να κατασκευάσει αυτός το δάπεδο. Κάτι που πήρε αρκετά περισσότερο καιρό από ό,τι περιμέναμε, αλλά ελπίζω ότι έγινε με αρκετά καλό τρόπο και θα κρατήσει για πολλά χρόνια.

Η κεντρική ιδέα είναι σάντουϊτς, με κόντρα πλακέ θαλάσσης εσωτερικά και εξωτερικά, δέσιμο με δοκάρια εσωτερικά για νεύρα, μονωτικό σε όλα τε κενά, και στη συνέχεια, η εξωτερική πλευρά θα βαφτεί, θα καλυφθεί με φύλλο αλουμινίου και αυτό επίσης θα βαφτεί με ρητίνη. Εσωτερικά θα ακολουθηθεί η διαδικασία για το πάτωμα.

Εφόσον στα μπροστινά κενά του σασί βάλαμε δεκαμενές, έμεινε ένα κεντρικό κενό στο οποίο θα φτιάξουμε ένα ντουλαπάκι δαπέδου και το πίσω κενό, στο οποίο θα επιλέξουμε στη συνέχεια τι μπορούμε να κάνουμε για να κερδίσουμε χώρο.

Η εξέλιξη ως τώρα έχει ως εξής:

Αρχικά με βάση τις διαστάσεις έκοψαν όλα τα σημεία που έχουν εγκοπές. Εκτός από τις προφανείς για τους τροχούς, φαίνονται ακόμα μια για την είσοδο και μία για εξωτερικό ντουλάπι. 

Έχει τελειώσει το μοντάρισμα του κάτω πανέλου και τοποθετήθηκε η μόνωση. Σημειώνω ότι ακόμα δεν έχει τοποθετηθεί μόνιμα στο σασί...  αυτό αργεί ακόμα.

Πιο γενική άποψη. Τα φώτα θα αφαιρεθούν φυσικά. Στη μέση φαίνεται η τρύπα για το περίφημο ντουλαπάκι μου!

Σε αυτή τη φάση έχουν τοποθετηθεί και τα δύο φύλλα του σάντουϊτς, το δάπεδο έχει αναποδογυριστεί, έχει βαφτεί με μονωτικό χρώμα και ετοιμάζεται να δεχτεί το φύλλο αλουμινίου. Στη μέση έχει δεθεί το ντουλαπάκι μου!

Δυσαρρεστήθηκα όταν διαπίστωσα ότι δεν θα βάψουν και το ντουλαπάκι. Από τη μια είναι ένα σημείο αδύναμο, από την άλλη, αφενός θα είναι σχετικά προστατευμένο αφού το σασί προσφέρει ασφάλεια σε εκείνο το σημείο, αφετέρου θα μπεί και αλουμίνιο και ρυτίνη από πάνω. Ελπίζω να μην το μετανοιώσω που δεν το έκανα θέμα. 

Ξεκίνησε η τοποθέτηση του αλουμινίου. 

Η συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση... έπρεπε να φύγω νωρίς τη συγκεκριμένη μέρα...

The Grand Budapest Hotel

imdb

Δεν ασχολούμαι συχνά με πολύ πρόσφατες ταινίες, αλλά αυτή πραγματικά με μάγεψε. Όχι σαν θεματολογία και ψυχολογία και βαθιά νοήματα... αλλά σαν παραμύθι, σαν αυτό που κάποτε έβλεπα στον κινηματογράφο! Εύγε!

Αυτοκινούμενο - 05 - Δεξαμενές

Καθώς περιμέναμε να ξεκινήσουν οι εργασίες, παρατηρήσαμε ότι ανάμεσα στα δοκάρια του αμαξώματος υπάρχει πολύ καλός χώρος και είναι κρίμα να πάει χαμένος... 

Συζητώντας με τον κατασκευαστή, καταλήξαμε να βάλουμε εκεί (ανάμεσα στους δύο άξονες) τα δοχεία του νερού (καθαρό και γκρι). Έτσι και το χώρο εκμεταλευόμαστε, και ένα σημαντικό βάρος τοποθετούμε πολύ χαμηλά, αλλά και αυξάνουμε τις χωρητικότητες. 

Η όλη κατασκευή βέβαια θα πρέπει να είναι προσβάσιμη από κάτω καθώς δεν υπάρχει τρόπος επισκευής ή αλλαγής αν εγκλιβιστεί ανάμεσα στο πάτωμα και το σασί. Έτσι καταλήξαμε σε τρία δοχεία με χωρητικότητες 130, 120 και 100 λίτρων περίπου, τα δύο πρώτα εκ των οποίων θα είναι καθαρό και το τρίτο γκρι νερό.

Η δοκιμαστική τοποθέτησή τους δείχνει περίπου που θα βρίσκονται στη συνέχεια:

Το μαύρο δεν μπορούσε να γίνει πιο μεγάλο, αφού πρέπει να αφήνει χώρο για επισκευή και χειρισμούς στη ντίζα του χειρόφρενου..

Εκτός από τα δοχεία νερού, συμφωνήσαμε να γίνει και ένα μικρό ντουλαπάκι στο πάτωμα, εκμεταλλευόμενοι παρόμοιο χώρο) για μικροϋλικά ή εργαλεία, το οποίο θα ανοίγει σαν καταπακτή (αυτό θα φανεί σε επόμενη ανάρτηση σχετικά με το πάτωμα). 

Αυτοκινούμενο - 04 - Μονές ή διπλές ρόδες;

Από ό,τι έμαθα στην πορεία, οι διπλές ρόδες είναι πολύ της μόδας στους "καραβανάδες" της Τουρκίας. Συγγενείς και φίλοι με αυτοκινούμενα λοιπόν μας την έπεσαν κατευθείαν να κάνουμε τη μετατροπή των μονών σε διπλά λάστιχα, για λόγους λέει ασφαλείας, (αλλά και για να δείχνει πιο όμορφο το όχημα, αφού είναι πιο φαρδύ από τη μαμά του και τα λάστιχα φαίνονται περίεργα πιο μέσα). 

Ως μηχανολόγος και λίγο περίεργος άνθρωπος, το έψαξα αρκετά πριν πάρω την απόφαση. Τα σύν της μετατροπής είναι:

1. Ομορφιά, καθώς δεν φαίνεται αυτό το "χαζό" που οι ρόδες είναι πολύ πιο μέσα από το αμάξωμα του αυτοκινούμενου,
2. Ασφάλεια, σε περίπτωση που μας πιάσει λάστιχο, και
3. Υπό συνθήκες, μεγαλύτερη ευστάθεια. 

Τα αρνητικά από την άλλη είναι:

1. Βάζουμε χέρι σε κάτι εργοστασιακό. Γιατί να το κάνουμε αυτό; Ποιός μου λέει ότι ο μάστορας θα κάνει σωστή δουλειά σε κάτι που έχει υπολογιστεί μετά από μελέτη στο εργοστάσιο;
2. Μετατροπές και συγκολήσεις στον άξονα του αυτοκινήτου (μπρρρ)

Τελικά μετά από πολύ πίεση, συμφώνησα να το κάνουμε, αν με πείσει ο μάστορας. Πήγαμε λοιπόν, και όντως με έπεισε, επειδή ουσιαστικά είπε ότι δεν θα βάλει χέρι στον άξονα, παρά μόνο θα μεταφέρει μερικούς πόντους τα αμορτισέρ. Ουσιαστικά, όλη η δουλειά θα γινόταν στη ζάντα, η οποία θα ήταν και ενισχυμένη και στο κάτω κάτω θα ζυγοσταθμιστεί... συγκολήσεις και κοψίματα γίνονται σε τόρνο, οπότε και η ευθυγράμμιση δεν θα χάλαγε. Συμφωνήσαμε τιμές, διαστάσεις κλπ, και το αφήσαμε. 

Στην παραλαβή, δεν μετρήσαμε (αν είναι δυνατόν) το νέο φάρδος, με αποτέλεσμα να προκύψει κατά πολύ (περίπου 15 cm) εκτός των προδιαγραφών (μέχει 225 cm) που είχαμε συμφωνήσει. Φυσικά και εκνευρίστηκα, αλλά το όλο θέμα ανήκει στα ρίσκα που θα έπαιρνα, και πλέον το ξεπέρασα. 

Τελικά το επιστρέψαμε, ξανακάναμε τις ρόδες μονές, αλλά προεκτείναμε λίγο τη ζάντα ώστε να δείχνει πιο όμορφο το τελικό πακέτο. Η καρότσα βγήκε, και το αυτοκίνητο παραδόθηκε στον κατασκευαστή για να ξεκινήσει.

Έτσι είναι ο άξονας και η ρόδα από την μαμά του.

Η αποτυχημένη κατασκευή φάρδους 240cm

Η τελική μορφή όπως το αφήσαμε.

Αυτοκινούμενο - 03 - Το αυτοκίνητο

Μετά από την επιλογή του κατασκευαστή και του τύπου, και την όλη συμφωνία, έπρεπε να βρούμε το αυτοκίνητο. Καινούριο δεν μας έπαιρνε, οπότε αναζητήσαμε στην αγορά ένα αξιοπρεπές μεταχειρισμένο. Με τη βοήθεια και του κατασκευαστή, καταλήξαμε στο Fiat Ducato, 120 Multijet, με το μακρύ μεταξόνιο, λίγων ετών και πολύ λίγων χιλιομέτρων. Ουσιαστικά ήταν ό,τι πιο κοντινό σε καινούριο ήταν δυνατό να βρεθεί.

Φυσικά η καρότσα θα φύγει και η πλάτη της καμπίνας θα κοπεί. Δεν ήταν τόσο εύκολο να πουληθεί η καρότσα, αλλά ακόμα ελπίζουμε... για την ώρα την φορτώθηκε άλλος. 

Αυτοκινούμενο - 02 - Ο κατασκευαστής

Η επιλογή μας ήταν να εργασούμε με την εταιρεία Moda Karavan η οποία είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μας, μισή με μια ώρα με το αυτοκίνητο, και θα μπορούμε να επιβλέπουμε και να παρακολουθούμε την κατασκευή. 

Η εταιρεία είναι οικογενειακή, ξεκίνησε απο επιπλάδες που αγαπούσαν την κατασκοίνωση, και μέχει πρόσφατα ασχολούνταν μόνο με την μετατροπή φορτηγών τύπου κλούβας σε campervan. Λόγω της καλής δουλειάς τους και την σύντομη φήμη τους στην Τουρκία (και έλλειψης σοβαρού ανταγωνισμού), η επιχείρηση μεγάλωσε και τώρα κάνει τα πρώτα βήματα και στα αυτοκινούμενα τύπου Alkoven (αυτά με το καρούμπαλο πάνω από τον οδηγό - κρεβάτι είναι αυτό). 

To μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού θα έρθει από το εξωτερικό, ενώ οι άνθρωποι έχουν την τάση να ψάχνουν και να εμπλουτίζουν συνέχεια τις αποθήκες τους με καινούριο υλικό. Έτσι, ο εξοπλισμός μας θα είναι από Γερμανία, Ιταλία και Αγγλία. Ό,τι μπορεί να κατασκευαστεί τοπικά με ικανοποιητική ποιότητα θα γίνει εδώ φυσικά.

Αυτοκινούμενο - 01 - Η ιδέα

Και νομίζω πλέον ήρθε η ώρα να ξεκινήσω να γράφω και πάλι, ανοίγοντας μια νέα ενότητα... που μπορεί να αποτύχει ή να γίνει ένα μεγάλο ταξίδι!!

Μετά από μεγάλο διάστημα (από μωρό μέχρι πέρσυ) στις κατασκοινώσεις και τα camping, και ένα μικρό μικρό διάστημα με την κουκλίτσα από κάτω:

,κάναμε το μεγάλο βήμα και ξεκινάμε ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο!

Το βήμα είναι ακόμα πιο μεγάλο δεδομένου ότι δεν θα είναι κάποιο έτοιμο προϊόν, ή παραγωγή κάποιου εργοστασίου κατά παραγγελία, αλλά εντελώς κατασκευασμένο στο χέρι, από έναν τοπικό μάστορα, του οποίου τη δουλειά εκτιμήσαμε και εμπιστευτήκαμε. 

Φυσικά η απόφαση δεν ήταν εύκολη, αλλά μας διευκόλυνε αρκετά το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο μας έφερε το τελωνειακό σύστημα της Τουρκίας (περίπου ισάξιοι δασμοί της τιμής του οχήματος) καθώς και η χαμηλή (για τα γούστα μας) ποιότητα των ντόπιων κατασκευαστών (οι οποίοι έχουν μείνει πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με την Ευρώπη... εξαίρεση αποτελεί ο Basoglu που κατασκευάζει το παραπάνω κουκλάκι, αλλά περιορίζεται σε αυτό το μέγεθος).

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε (και ακόμα καλά καλά δεν αρχίσαμε) και καθώς είμαι στον ενθουσιασμό μου, δεν μπορώ να βρω εύκολα πληροφορίες για εξοπλισμό, να πάρω γνώμες για προϊόντα κλπ (αφού κανένας δεν κάνει τέτοια τρέλα να το φτιάξει από το μηδέν...). Και τότέ μου ήρθε, ότι μπορώ εδώ που έχει τόσο χώρο, να γράφω ό,τι αντιμετωπίζω, οπότε και ημερολόγιο θα έχω, και όποιος το ανακαλύψει θα μπορεί να δει τα βήματα, τα πρόβλήματα και να πάρει και ιδέες...

Οδηγός μας είναι το "Buernster A 560 Levanto" το οποίο είδαμε στον αγαπητό Ζαμπέτα και αποτέλεσε τον μπούσουλά μας, όταν διαπιστώσαμε ότι δεν γινόταν να βρούμε λύση για να αγοράσουμε το διαθέσιμο εκεί. Υπενθυμίζω ότι είμαστε μόνιμοι κάτοικοι Κωνσταντινούπολης πλέον... δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι με Ελληνικές πινακίδες (ή έστω δεν θα μπορούσαμε χωρίς περιορισμούς).

Αυτό δείχνει κάπως έτσι εξωτερικά...

Στη συνέχεια θα γράφω ανάλογα με τα βήματα που κάνουμε και τις επιλογές μας, ώστε να προκύψει ένα υποτυπώδες ημερολόγιο και να δούμε πόσο κοντά θα καταφέρουμε να φτάσουμε :)

Καλή ανάγνωση!

Ο ουρανός της Πόλης

Κάτι άλλο που με έχει εντυπωσιάσει στην Πόλη είναι ο ουρανός της. 

Παρόλο που μεγάλο μέρος του χρόνου είναι καλυμένος με πυκνά σύννεφα, 

παρόλο που μια πόλη 17 εκ. κατοίκων δημιουργεί απίστευτες συνθήκες νέφους, 

παρόλο που λόγω της θάλασσας οι ομίχλη και η υγρασία συχνά μειώνουν την ορατότητα,

Όταν τελικά καθαρίζει και ανοίγει, και ειδικά τα πρωινά και δειλινά, 

γίνονται όλα μια ζωγραφιά! Όπου και αν είσαι (με λίγο Βόσπορο στο κάδρο) είσαι μέρος ενός πίνακα ζωγραφικής! Κάτι έχουν τα σύννεφα, ένα ασημι και λευκό, μαζί με έναν καταγάλανο ουρανό και τα φυσικά χαρακτηριστικά της Πόλης, σπίτια στο Βόσπορο, καράβια, γέφυρες, μιναρέδες και πουλιά... 

Τυχεροί όσοι το αντικρύζουν στις πρώτες τους επισκέψεις μετά από καμιά βροχή ειδικά...

Για το Σπύρο

Είναι η πρώτη φορά που χάνω τόσο κοντινό μου πρόσωπο. Κοντινό σε συγγένεια, σε αγάπη και σε ηλικία. Το τέλος ήρθε γρήγορα, πριν καλά καλά το καταλάβουμε, μια εβδομάδα πριν κάναμε πλάκες και μετά ήρθε το κώμα...

Ο Σπυράκος δεν ήταν ο κλασσικός ξάδερφος. Ήταν σίγουρα διαφορετικός σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Μεγαλώσαμε μαζί, ήταν η επίσκεψη του Σαββατοκύριακου για πολλά χρόνια συχνά και των διακοπών, μοιραστήκαμε πολλά και ποτέ δεν χάσαμε την επαφή, παρόλο που βρεθήκαμε σε διαφορετικές χώρες.

Ωστόσο, ποτέ δεν δεθήκαμε και ως φίλοι το ίδιο. Η αγάπη μας ήταν δεδομένη, το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο και το καμάρι για τις επιτυχίες και την ευτυχία. Η χαρά να ειδωθούμε και να κάνουμε κάτι μαζί. Δεν είχαμε όμως ίδια ενδιαφέροντα, ίδους φίλους και απόψεις για τη ζωή. Αλλά έτσι είναι. Τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις, απλά τους αγαπάς.

Από το Σπύρο έμαθα πολλά και ακόμα μαθαίνω. Έμαθα τι σημαίνει να αγαπάς τους συγγενείς σου, να τιμάς το αίμα σου. Έμαθα τι σημαίνει να μην φοβάσαι τη δουλειά. Έμαθα τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για τη ζωή έχοντας μειονέκτημα. Το έμαθα έχοντας το πλεονέκτημα, και αυτό έκανε το μάθημα ακόμα πιο σκληρό.

Ο Σπύρος ήταν ένας κλειστός εξωστρεφής χαρακτήρας. Δεν άνοιγε την καρδιά του παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ανθρώπους. Ζητούσε όμως την ανθρώπινη επαφή όπως η έρημος το νερό. Ήταν η ψυχή της παρέας, ο υποκινητής των εκδηλώσεων. Εκείνος που θα έφερνε όλη την οικογένεια μαζί. Θα κανόνιζε τις πλάκες, θα κινούσε γη και ουρανό για να βοηθήσει αυτούς που ήθελε (και ήθελε όλους).

Ο Σπύρος όμως είχε και πολλά μυστικά. Και από αυτά μαθαίνω ακόμα να μην κρίνω τους ανθρώπους επιφανειακά. Είναι ασύλληπτο το τι μπορεί να κρύβει κάθε άνθρωπος στην ψυχούλα του. Μαθαίνω να είμαι πιο διαλλακτικός στην κριτική μου και στην αντίληψη της ζωής. Ο ίδιος σου ο αδερφός μπορεί να κρύβει μέσα του πράγματα που δεν μπορείς να τα συλλάβεις, και που θα εξηγήσουν αναδρομικά όλη του (και σου) τη ζωή.

Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι έγινε, έχω την αίσθηση ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι εκείνος, ακόμα ακούω τη φωνή του όταν κλείνω τα μάτια μου. Η παρουσία του λόγω και του χαρακτήρα του είναι θορυβώδης και είναι παντού. Θα πάρει λίγο καιρό μέχρι η ένταση να γίνει μια γλυκιά ανάμνηση. Πολύ συχνά πέφτω πάνω σε κάτι δικό του και ξαφνικά με πιάνει το παράπονο, μετά με πιάνουν τύψεις για όλα τα στραβά που μπορεί να του έκανα, κυρίως ως παιδί και έφηβος... μετά επιστρέφω στην λογική, απλά στεναχωριέμαι και προσπαθώ να ηρεμήσω λέγοντας ότι από μια πλευρά ηρέμησε. Και αυτό όμως μου φαίνεται άδικο. Δεν ξέρω. Ακόμα μάλλον είναι νωρίς.

Τώρα διαπιστώνω και κάτι ακόμα. Τώρα που φεύγει διαπιστώνω πώς μπόρεσε τελικά να αγγίξει και άλλες ζωές θετικά και ουσιαστικά. Πώς εκείνος, που εγώ με κυνικότητα και λογική στρίμωχνα στη γωνία πειραχτικά με τα λόγια μου, μπόρεσε με τα δικά του να αγγίξει και να βοηθήσει άλλλους. Να κι άλλες τύψεις. Να κι άλλο μάθημα. Κι όμως, όλα αυτά τα δεχόταν με αγάπη και αποδοχή, σχεδόν με θαυμασμό. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σημαντικοί στη ζωή μας.

Τον θάνατο του Σπύρου τον βιώνω σε τρεις κύκλους. Ο πρώτος ξεκίνησε όταν έμαθα ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Ήταν ο κύκλος του αγώνα του Σπύρου. Το πάλεψε ο ξάδερφος. Πόνεσε, αντιστάθηκε, κρατήθηκε τόσο που και οι γιατροί εντυπωσιάστηκαν. Εκεί ο πόνος ήταν του Σπύρου. ήταν για το Σπύρο. Ήταν το "γαμώτο" και το "όχι".

Στον Καρδαμά στις 20/03/2015 έκλεισε ο δεύτερος κύκλος του τέλους. Από τότε που πήρα το τηλέφωνο ότι κατέληξε. Το σοκ. Όσο και αν το περίμενα, ήταν σοκ. Αυτός ήταν ο κύκλος ο δικός μας. Μαζεύτηκε η οικογένεια, οι φίλοι, οι γνωστοί. Την Πέμπτη στην εκκλησία ήταν πολλοί από όσους είχε αγγίξει. Ο κύκλος έκλεισε με την ταφή.

Πλέον είμαι στον τρίτο κύκλο. Στον δικό μου. Ξέρω ότι θα διαρκέσει περισσότερο, χρόνια, ίσως και πάντα. Είναι τώρα που θα πρέπει να βιώσω την απώλειά του με το δικό μου τρόπο. Να τον τιμήσω όπως εγώ θέλω και να τον σκέφτομαι και να του ανοίγω την ψυχή και το μυαλό μου για ό,τι μου προσέφερε και να το χρησιμοποιώ για εκείνον και για εμένα.

Αντίο. 

The Tiger Lillies

Τους γνώρισα μεταφορικά και κυριολεκτικά πριν πολλά χρόνια στην Αθήνα όταν έπαιξαν για πρώτη φορά το The Tiger Lillies Variette, με μάγους, χορευτές και ακροβάτες, και από τότε τους παρακολουθώ άλλοτε διακριτικά, άλλοτε από κοντά. 

Πρόκειται για μια μπάντα πολύ διαφορετική, που ή την λατρέυεις ή τη μισείς. 

Η θεματολογία έιναι πάντα μαύρη και άραχνη, η φωνή του Martyn έρχεται κατευθείαν από την κόλαση του καθένα για να ειρωνευτεί και να κοροϊδεψει πιέζοντας την πληγή και συνοδεύοντας με ένα δαιμονισμένο ακορντεόν. Ο Andrian Stout συνοδεύει με το μπάσο διακριτικά αλλά ουσιαστικά. 

Μια αλλαγή που πρόσφατα έγινε, ο Mike Pickering πήρε τη θέση του Andrian Huge, πραγματικά τεράστιου drummer χωρίς να ξέρω το λόγο. Το Wikipedia λέει ότι πήρε μόνος του άδεια το 2012. 

Αγαπημένα κομμάτια:

Crack of doom

Heroin and Cocain

Banging in the nails

Souvenirs

Alone with the moon 

(με την αξέχαστη αναπάντεχη αιώρηση)

Start a fire

(Το πρώτο τραγούδι που άκουσα στο διαφημιστικό, με τη φωνή του Τζουμ ντε λα Τζουμ!)

H αξέχαστη 

Maria

Τα βιντεάκια δεν είναι επίσημα, το επίσημο κανάλι τους δεν περιέχει τα συγκεκριμένα τραγούδια. 

Και ένα ενθύμιο για όσους το είδαν ζωντανά!

Ποδοσφαιρική κουλτούρα

Το άκουσα εχτές στο ραδιόφωνο και ξαφνικά συγκλονίστηκα μετά από τόσα χρόνια, σκεφτόμενος ότι το έχω ακούσει αναρίθμητες φορές χωρίς να με προβληματίσει:

Δεν είναι περίεργο που η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα λέει:

"Φίλαθλοι, μην πετάτε αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο - υπάρχει κίνδυνος τιμωρίας της ομάδας μας"

Αντί να λέει:

"Φίλαθλοι, μην πετάτε αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο - υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού συνανθρώπων μας"

????????????????

Καλή Χρονιά, τι είναι η ζωή και άλλα τέτοια!

Μένω σε μια πόλη επισήμως 14 εκατομμυρίων κατοίκων και ανεπισήμως μέχρι και 17 με τα περίχωρα που δύσκολα ξεχωρίζουν. Κατοικώ στην Ασία και δουλεύω στην Ευρώπη, και είναι μια διαδρομή που πρέπει να κάνω καθημερινά, σε ώρες αιχμής. Χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς όσο μπορώ, και αυτό μου εξασφαλίζει τουλάχιστον 2 ώρες κάθε μέρα. Μαζί με μένα όμως το κάνουν και μερικά εκατομμύρια πολίτες ταυτόχρονα. 

Μου είναι αδύνατο, λοιπόν, μέσα σε αυτό το ποτάμι ανθρώπων σε μια από τις πιο πολύχρωμες φυλετικά πόλεις του κόσμου να μην φιλοσοφώ και αναρωτιέμαι. Τι σκατά κάνουμε τόσοι άνθρωποι στριμωγμένοι εδώ πέρα;

Θα βγάλω λίγο τον εαυτό μου για την ώρα από τον όχλο, με τη λογική ότι αφενός είμαι "νέος" στην κατάσταση αυτή, αφετέρου το φιλοσοφώ εγώ τώρα, οπότε θα κάνω την αυτοκριτική μου στο τέλος, ενώ κακά τα ψέματα, είμαι τυχερός εκεί που μένω και εκεί που δουλεύω. Οι περισσότεροι δεν έχουν τη δική μου τύχη. 

Βλέπω λοιπόν ανθρώπους να τρέχουν από το πρωί, μέσα σε μια καταχνιά, υγρασία, κρύο ή ζέστη, μέσα σε μια πόλη που σε καταβροχθίζει για πρωινό, με φασαρία, ατμοσφαιρική μόλυνση, κόντρες στο δρόμο είτε είσαι πεζός ή όχι, με μανία να πάνε όλοι σε κάποια δουλειά. Η δουλειά θα είναι 9 στις 10 φορές υπηρεσία, καθώς η παραγωγή είναι λίγο πιο έξω από την πόλη (για εκεί ο συνωστισμός γίνεται στις εθνικές, εγώ έχω εικόνα για το κέντρο). Σκέφτομαι ότι μαζευτήκαμε όλοι εδώ, και περισσότεροι από τους μισούς ασχολούμαστε με τους άλλους μισούς. Όλος αυτός ο κόσμος πρέπει να φάει, να ντυθεί, να κοιμηθεί και να χέσει. Οπότε αν κοιτάξει κανείς γύρω του θα δει κατά 98% (δικό μου νούμερο) φαγάδικα, ρουχάδικα, είδη οικίας και υγιεινής. Φυσικά, ο κόσμος πρέπει και να διασκεδάσει να ξεχάσει το τι κάνει και που είναι, οπότε πρόσθεσε και σινεμά και τελειώσαμε. 

Και επαναλαμβάνω: Τι σκατά κάνουμε εδώ; Γιατί κάποιος να εγκαταλήψει το ωραίο του χωριό να έρθει να μείνει σε μια τέτοια πόλη, να ζει σε ένα κουτί, να δουλεύει για ψίχουλα (τις περισσότερες φορές), και να εκθέτει τον οργανισμό του σε τέτοια ατμόσφαιρα, στρές και πρόωρη γήρανση; Κοιτάω γύρω μου και ψάχνω να δω χαρούμενα πρόσωπα. Ποιός χαμογελάει σε αυτό τον τόπο; Μόνο παιδιά βλέπω να γελάνε. Ουσιαστικά οι μόνοι που δεν έχουν να περάσουν το άγχος της διαβίωσης, που μπορούν να προσαρμοστούν σε οποιαδήποτε κατάσταση και που το μόνο που έχουν να κάνου είναι να παίζουν. Από την εφηβεία και μετά ξεκινάει ο γολγοθάς και για τα παιδιά όμως. Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προωθεί την υπάρχουσα κατάσταση, που προσθέτει την θρησκευτική ταφόπλακα του ελεύθερου πνεύματος και που σε συνδυασμό με την οικογενειακή πίεση ετοιμάζει τους επόμενους στρατιώτες του συστήματος δουλεύω-αναπαράγω-πεθαίνω (χωρίς να ρωτάω και να αναζητώ κάτι άλλο, εκτός από το "περισσότερο").

Τελικά όμως και εγώ εδώ είμαι! Και τώρα άντε να εξηγήσω στον εαυτό μου.... και να κοιμάμαι με καθαρή συνείδηση ότι "είμαι διαφορετικός εγώ όμως...". Για να νοιώσω διαφορετικά πείθω τον εαυτό μου ότι είμαι μεν στο ίδιο καζάνι, αλλά μπορώ και κοιτάω και λίγο έξω, και έχω την δυναμική ενέργεια να βγω κάποια στιγμή. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά πραγματικά το πιστεύω. Νομίζω ότι οι επιλογές μου ως τώρα δείχνουν ότι μπορώ να το κάνω. Η ιστορία θα δείξει. 

Έχω όμως και άλλα μέλη στην οικογένεια. Το μεγάλο στοίχημα είναι να δείξω έναν άλλο δρόμο σε μέλη που μεγάλωσαν εδώ και έχουν το "μικρόβιο" στο αίμα τους, αλλά κι σε ένα νέο μέλος που τουλάχιστον μπορώ να συμμετέχω στο "χτίσιμό" του και να του προσφέρω αυτή τη δυναμική ενέργεια, να κάνει το βήμα όταν νοιώσει έτοιμη.

Καλή χρονιά λοιπόν, από ένα από όλα αυτά τα ανθρωπάκια που κάθε πρωί κάνουν την ίδια διαδρομή άλλοτε βαρετή, άλλοτε ενδιαφέρουσα, κοιτώντας το κινητό τους ή έξω από το παράθυρο ή μερικές φορές κοιτώντας τους άλλους στα μάτια, μέχρι να γίνει αντιληπτός και να πάρει πίσω το βλέμα, πάλι στο κινητό ή σε κάποια οθόνη πληροφοριών.