Απλά μαθήματα φωτογραφίας, 4

Ρύθμιση ISO

Από την αρχή που το έμαθα... α έλεγα ASA, επειδή είναι πιο εύκολο... άλλο να λες άιζο 100 και άλλο 100 άσα. Ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα... η προδιαγραφή το ονομάζει διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Τι είναι; Είναι η ευαισθησία της φωτοευαίσθητης επιφάνειας. Και επειδή φτιάχτηκε για φιλμ, ουσιαστικά εκφράζει το μέγεθος του κόκκου του χημικού που υπάρχει πάνω στο φιλμ. Εδώ έχει μια μικρή δυσκολία το όλο θέμα, αλλά αν κάποιος καταλάβει αυτό, το έχει μετά!

Ουσιαστικά, ένας κόκκος χημικού, όσο μεγάλος ή μικρός και να είναι χρειάζεται το ίδιο φως για να ερεθιστεί. Οπότε, εαν βάλουμε μικρούς κόκκους (λίγα ASA ή μικρό ISO) σε μια επιφάνεια, θα έχουμε μια αναγκαία ποσότητα φωτός για να ερεθιστούν και να εμφανιστεί η φωτογραφία. Αν όμως με τις ρυθμίσεις που θέλουμε (διάφραγμα και ταχύτητα) δεν μπορούμε να το πετύχουμε, τότε επιλέγουμε ένα φιλμ με μεγαλύτερους κόκκους (άρα πολλά ASA ή μεγάλο ISO), οπότε στην ίδια επιφάνεια λιγότεροι, άρα απαιτείται λιγότερο φως. Όσο μεγαλώνει όμως ο κόκκος, μικραίνει η λεπτομέρεια, και αυξάνεται ο λεγόμενος θόρυβος, οπότε για καθαρές φωτογραφίες πάμε στα μικρότερα νούμερα (100 συνήθως).

Η φωτογραφία από εδώ

Για τις ψηφιακές μηχανές, που ο αισθητήρας είναι ένας και δεν αλλάζει, γίνεται μια ψηφιακή επεξεργασία ώστε να απαιτείται λιγότερο φως στις μεγάλες ρυθμίσεις, αλλά το αποτέλεσμα είναι μέτριο. Γενικά, ο ψηφιακός θόρυβος είναι χειρότερος από τον (ρομαντικό συνήθως) αναλογικό του φιλμ. Παρόλα αυτά, όσο προχωράει η τεχνολογία, βελτιώνεται εκθετικά!

Απλά μαθήματα φωτογραφίας, 3

Ταχύτητα

Η ταχύτητα είναι η πιο απλή και κατανοητή ρύθμιση. Μετράται σε δευτερόλεπτα και καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει πολύ εύκολα ακόμα και με το αυτί. Ουσιαστικά ρυθμίζουμε για πόση ώρα το φως θα ακουμπάει πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια.

Επειδή τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούμε ταχύτητες πολύ γρηγορότερες του δευτερολέπτου, δηλάδή κλάσματα, όπως 1/2, 1/4, 1/8, 1/125 κλπ, στο τέλος καταργήσαμε το κλάσμα και κρατάμε μόνο τον παρονομαστή: Ταχύτητα 64 σημαίνει 1/64 του δευτερολέπτου.

Η χρήση της ρύθμισης της ταχύτητας είναι διπλή. Αν έχουμε ήδη αποφασίσει το διάφραγμα, με την ταχύτητα φροντίζουμε ώστε τελικά η ποσότητα του φωτός που θα αγγίξει την φωτοευαίσθητη επιφάνεια να είναι το σωστό. (αυτό το μαθαίνουμε εμπειρικά ή με τη βοήθεια της μηχανής). Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που η ταχύτητα είναι πιο σημαντική. Παράδειγμα, φωτογραφίες που έχουν κίνηση, αν θέλουμε να πιάσουμε ένα καθαρό περίγραμμα του αντικειμένου που κινείται, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μεγάλη ταχύτητα (π.χ. 250 ή 500 ή και παραπάνω, ανάλογα την ταχύτητα του αντικειμένου).

(εικόνα από εδώ)

Αντίθετα αν θέλουμε να φωτογραφήσουμε κάτι σκοτεινό (π.χ. τον ουρανό τη νύχτα) θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μικρές ταχύτητες, που στα αλήθεια θα μετρώνται πλέον σε δευτερόλεπτα, όπως 1", 10" ή και 20" ή και πολλά λεπτά, ανάλογα με το είδος. Όμως τόσο αργές ταχύτητες απαιτούν οπωσδήποτε τρίποδο, αλλιώς είναι αδύνατες. 

Φωτό δική μου :)  (20 δευτερόλεπτα έκθεση)

Αν έχουμε ανοίξει το διάφραγμα όσο πάει, θέλουμε να τραβήξουμε ένα προρτραίτο το απόγευμα αλλά σύμφωνα με τις ενδείξεις πρέπει να χαμηλώσουμε την ταχύτητα πολύ με κίνδυνο να βγει κουνημένη (ταχύτητες κάτω από 60, 30 ή 15 για τους πολύ σταθερούς είναι πιθανό να είναι κουνημένες), πρέπει να βρούμε νέο τρόπο να ρυθμίσουμε το φως...

Απλά μαθήματα φωτογραφίας, 2

Το διάφραγμα

 

Η κλασσική εικόνα-σύμβολο της φωτογραφίας. Ίσως επειδή έχει αυτό τον υπέροχο μηχανισμό από ελάσματα που κάνει την τρύπα στο εσωτερικό να μεγαλώνει και να μικραίνει, ίσως επειδή μοιάζει όσο με τίποτα άλλο με την ίριδα του ματιού (που είναι ουσιαστικά η είσοδος του φωτός στο μάτι μας). 

Το διάφραγμα ρυθμίζει το πόσο φως θα περάσει στην επιφάνεια καταγραφής. Μικρό διάφραγμα (σημαίνει μεγάλο άνοιγμα  - πάνε αντιστρόφως ανάλογα) σημαίνει πολύ φως διαθέσιμο, αλλά και από πολλές γωνίες. Αντίθετα, μεγάλο διάφραγμα (μικρό άνοιγμα), σημαίνει λίγο φως αλλά παράλληλες ακτίνες.

Αυτό έχει αποτέλεσμα, να επηρεάζεται το βάθος του πεδίου εστίασης. Με μεγάλο διάφραγμα έχουμε αντικείμενα εστιασμένα σε μικρό βάθος. Αντίθετα με μικρό διάφραγμα, έχουμε αντικείμενα εστιασμένα σε μεγάλο βάθος. Βάθος πεδίου σημαίνει το μήκος εντός του οποίου τα αντικείμενα είναι εστιασμένα. 

Η χρήση του διαφράγματος είναι η εξής: Αν μας ενδιαφέρει να έχουμε θολό ένα τμήμα της φωτογραφίας (π.χ. πορτραίτο)  φροντίζουμε να έχουμε μικρό διάφραγμα (μεγάλο άνοιγμα). Αν φωτογραφίζουμε κάτι που θέλουμε να έχει όμως παντού λεπτομέρεια (π.χ. ένα κατάστημα εσωτερικά), φροντίζουμε να έχουμε μεγάλο διάφραγμα (μικρό άνοιγμα). Μικρό άνοιγμα όμως σημαίνει θα αφήσει και πολύ λίγο φως, οπότε πρέπει να βρούμε άλλο τρόπο να ρυθμίσουμε το φως για να μην έχουμε σκοτεινή φωτογραφία...

Οι εικόνες που έβαλα είναι από άλλες σελίδες φωτογραφίας που μπορείτε να βρείτε εδώ, εδώ και  εδώ.

Απλά μαθήματα φωτογραφίας, 1

Για να γίνει μια φωτογραφία, χρειάζονται δύο βασικά πράγματα: Φως, και μια φωτοευαίσθητη επιφάνεια. Προκειμένου η εικόνα του πραγματικού κόσμου όμως που βλέπουμε να περιοριστεί στον μικρό χώρο μιας μηχανής, χρησιμοποιείται ένας φακός, ο οποίος συγκεντρώνει τις ακτίνες στην περιοχή της φωτοευαίσθητης επιφάνειας.

 Η λειτουργία είναι σχεδόν πανομοιότυπη με του ματιού: Το αντικείμενο το οποίο κοιτάμε, στέλνει την ακτινοβολία, η οποία συγκεντρώνεται από τον φακό του ματιού μας στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια (χιτώνας) και από εκεί μετατρέπεται σε σήματα που με το οπτικό νεύρο πάνε στον εγκέφαλο. 

(οι εικόνα είναι από εδώ)

Οι τρόποι για να ρυθμίσουμε το πώς θα καταγραφεί η εικόνα είναι οι εξής:

1. Να αφήσουμε περισσότερο ή λιγότερο φως με το να μεγαλώσουμε ή μικρύνουμε την τρύπα από όπου περνάει (Ίρις, διάφραγμα).

2. Να αφήσουμε περισσότερο ή λιγότερο φως με το να ανοίξουμε την τρύπα για περισσότερη ή λιγότερη ώρα ανοιχτή.

3. Να ρυθμίσουμε την ευαισθησία της επιφάνειας στην οποία "διαβάζουμε" την εικόνα.

Μια ακόμα ρύθμιση την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε στο μάτι μας είναι να αλλάξουμε τον φακό, έτσι ώστε να αλλάξουμε το κομμάτι της εικόνας που βλέπουμε (τηλεφακός ή ζουμ). 

(οι εικόνα είναι από εδώ)

Ουσιαστικά αν κάποιος καταλάβει πώς ακριβώς λειτουργούν αυτές οι 4 ρυθμίσεις,  (διάφραγμα, ταχύτητα, ISO, φακός) και τι επίδραση έχουν στην εικόνα που θα λάβει, έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της μαγείας της φωτογραφίας. 

Απλά μαθήματα φωτογραφίας, εισαγωγή

Το βρίσκω υπέροχο που μπορεί ο καθένας πλέον να οραματίζεται και να φωτογραφίζει καθημερινά και άμεσα, ακόμα και με το κινητό του τη ζωή του. Οι επόμενες γενιές θα έχουν ένα υπέροχο αρχείο από τη ζωή όπως είναι σήμερα.

Ωστόσο, έχω τη χαρά και το προνόμιο να έχω ξεκινήσει με 35άρι φιλμ και χωρίς να έχω την ικανότητα να βλέπω τι έχω τραβήξει έπρεπε να μάθω ένα δυο πράγματα προκειμένου να μπορώ να απαθανατίζω αυτό που βλέπω και θέλω.

Ώρα να τα μοιραστώ κι εγώ, όπως έχουν κάνει πολλοί πριν από μένα, με τον δικό μου όμως τρόπο.

Προκειμένου να μην κάνω μεγάλες αναρτήσεις, θα σπάσω το περιεχόμενο σε 3-4 ενότητες που θα ολοκληρώσουν το αντικείμενο που γνωρίζω εγώ.

Ως εισαγωγή, θα μοιραστώ την ιδέα. Η ετυμολογία της φωτογραφίας είναι υπέροχη. Το να μπορείς να γράψεις κάτι μόνο με το φως που υπάρχει γύρω είναι όμορφο ως σύλληψη και ως ιδέα, αλλά και φυσικά ως αποτέλεσμα. Δεν αποτελεί μόνο την απαθανάτιση μιας στιγμής, αλλά μπορεί να αποτελέσει μέσο για καταγραφή πέρα από το ανθρώπινο μάτι, ή και ανάμιξη φωτός και χρωμάτων που να παραπέμπει σε κάτι εξωπραγματικό.

Βρίσκω αυτή την πλρηροφορία σημαντική για όποιον θέλει να ασχοληθεί. Το ότι η φωτογραφία χρησιμοποιεί το φως για να καταγράψει αυτό που φανταζόμαστε ή βλέπουμε.

Η παραπάνω μηχανή είναι η πρώτη SLR που μπήκε στο σπίτι μας χάρη στην περιέργεια του πατέρα μου (που ποτέ δεν έμαθε να την χρησιμοποιεί) και μου κέντρισε το ενδιαφέρον κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90 να ασχοληθώ, καθώς οι φωτογραφίες από την Kodak instamatic, δεν με ικανοποιούσαν πια...

Κρίση μέσης ηλικίας

Σε δύο εβδομάδες κλείνω τα 40. Παρόλο που ποτέ γενικά δεν με ενδιέφερε η ηλικία, παρόλο που πάντα πίστευα και πιστεύω ότι εσωτερικά έχω μείνει κάπου στα 25 με 30, όπως και να το κάνεις σου έρχεται μια τάση απολογισμού, αυτοκριτικής και κατιτίς το υπαρξιακό... Κάπου εκεί είμαι..

Όταν σκέφτομαι τα όνειρά μου και τις προσδοκίες μου σε μικρότερες ηλικίες... εμ... δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να είμαι από τα πιο βαρετά άτομα σε αυτό το θέμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να καταλήγει κάπου για τα υπαρξιακά,  ο σκοπός μου ήταν η ευτυχία, αλλά δεν είχα πολυσκεφτεί τα μέσα. Τυχερός θα μου πεις, σοφό για κάποιους, αλλά όπως και να έχει, πάλι καλά. Με τόσες αλλαγές στη ζωή, (τι να πούν και οι Σύριοι θα μου πεις πάλι) καλά τα καταφέραμε.

Τελικά τη μεγαλύτερη αξία στο θέμα των προσδοκιών, είναι να μην είναι προγραμματίσιμες. Τι κέρδισα ως τώρα στη ζωή; Κυρίως αυτογνωσία. Όχι, δεν ξεπέρασα τα προβλήματα, τα κόμπλεξ και τη μαλακία στον εγκέφαλο, αλλά τα αποδέχτηκα (δεν εγκατέληψα - ακόμα προσπαθώ να βελτιωθώ), αλλά δεν έχω αυταπάτες ότι έχω λύσει κάτι. Όλα μου τα γαμάτα ελαττώματα τα ξέρω πλέον. Ξέρω τι καλό και τι κακό κουβαλάω.

Δευτερο μεγάλο επίτευγμα (σχεδόν): Κατάλαβα ότι όλοι έχουνε μια μικρή ιστορία σαν τη δική μου, ίσως και πολύ πιο ενδιαφέρουσα, που τους ορίζει το είναι. Λατρεύω να κρίνω τους άλλους, αλλά για λόγους διαλεκτικής. Όταν τους γνωρίζω, τους αφήνω να ξεδιπλώσουν μόνοι τους αυτό που θέλουν, όλα έχουν μια αιτία. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαι φίλος με όλους, αλλά ούτε ότι επειδή δεν γουστάρω κάποιον είμα καλύτερός του, ή έχω περισσότερα δικαιώματα. Δεν έχει φυσικά ούτε και αυτός περισσότερα από εμένα... στο δρόμο ας πούμε δεν συγχωρώ την αγένεια. Η συναναστροφή στο δρόμο για εμένα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα πολιτισμού και σεβασμού στο συνάνθρωπο.

Μάθημα: Η οικογένεια είναι ωραίο πράγμα, αλλά δεν θα πρέπει να το υπερεκτιμάμε! Θα είναι πάντα εκεί, η ρημάδα η συγγένεια εξ αίματος, αλλά να μην το παρακάνουμε, να βάζουμε τις σωστές προτεραιότητες και ισορροπίες, υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που αξίζουν μια θέση εξίσου ψηλά, πρέπει να παρατηρούμε και να τους δίνουμε το χώρο και τη σημασία που τους αξίζει.

Παιδί: Η πιο μεγάλη αποστολή, η πιο δύσκολη δουλειά, η πιο μεγάλη υπερηφάνια, ενώνει και σκληραγωγεί τους γονείς. Ακολουθώντας τη συμβουλή του δεύτερου (εκ των πραγμάτων) αγαπημένου μου μπαμπά, αφέθηκα και απόλαυσα το χρόνο που μου δώθηκε με την κόρη μου. Το πήρα σοβαρά, ξόδεψα χρόνο και φαιά ουσία, διασκέδασα και κουράστηκα, αλλά ήδη βλέπω τα αποτελέσματα και καμαρώνω για εκείνη και για εμένα! Φυσικά και είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα! Η δύσκολη ισορροπία είναι να συνεχίσει η ζωή μου και να μην προσδιορίζεται από εκείνη, αλλά με εκείνη.

Και μετά; Τα δύσκολα τώρα έρχονται... λέω τώρα... σε καμιά 10ριά χρόνια θα δούμε τι θα λέω... Τι κάνουμε; πού θα πάει σχολείο; πού θα δουλεύω μεθαύριο; σε ποιά χώρα; να κάνω "δική μου" δουλειά; σύνταξη θα πάρω ποτέ; και το σπίτι στην εξοχή; Αθήνα; Πόλη; Σμύρνη; χωριό; νησί; εξωτερικότερο;;; Άντε να δούμε! Χρόνια μου Πολλά!

Κυριακάτικη εργασία

Σε όλη μου τη ζωή δεν έχω δουλέψει (εκτός υπερωρίας εννοώ) Κυριακές. Παρόλα αυτά, και μένοντας και στην Πόλη τα τελευταία 6 χρόνια, έχω μια απορία. Αφού πλέον η θρησκεία δεν καθοδηγεί την καθημερινότητά μας, αφού οι αγορές έχουν αλλάξει, αφού κινητά και υπολογιστές πλέον είναι μέσα για αγορές, γιατί έχουμε τόσο πρόβλημα με την κυριακάτικη εργασία;

Να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν μιλάω για 7ήμερη εργασία, μιλάω για εργασία (και) την Κυριακή. Είμαι υπέρμαχος του 35ώρου, δεν υποστηρίζω κάτι άλλο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γίνεται να έχουμε ένα μεταβλητό πενθήμερο, έτσι ώστε ο καθένας να επιλέγει αυτό που του ταιριάζει και να μπορούν και όσα καταστήματα (ακόμα και υπηρεσίες) επιθυμούν να λειτουργούν και τις Κυριακές; Γιατί θα πρέπει όλα να γίνονται σε ρυθμούς έντασης, όλοι μαζί στις παραλίες, όλοι μαζί διακοπές, όλοι μαζί στις υπηρεσίες;...

Με ένα δίκαιο τρόπο (Ναι, φυσικά τα παιδιά θα έχουνε κανονικό πενθήμερο σχολείο, και φυσικά θα πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψιν), δεν είμαι εργατολόγος να βρω τη φόρμουλα, αλλά με το σωστό τρόπο νομίζω δεν έχει τίποτα κακό να είναι όποιος το θέλει ανοιχτός και τις Κυριακές. Μια γνώμη μόνο...

100

Αυτή είναι η εκατοστή ανάρτηση!

Άντε να τα χιλιάσουμε!

Πού θα πάει το πράγμα;

Και πέρασε ο καιρός, και μπήκε ο Απρίλης, και πέρασε και το δημοψήφισμα. Οριακά λένε, με παρασπονδίες λένε, αλλά πέρασε. Και ο "Μπαμπαστρούμφ" σιγά μην το αφήσει έτσι..

Και κοιτάω γύρω μου και τι βλέπω;

Μια Τουρκία που πάει σε πιο συγκεντρωτικό πολίτευμα, με έναν αρχηγό που δεν μπορεί κανείς να ξέρει πού το πάει, με όλα τα σύνορα να καίνε, με διαρκείς αμφισβητήσεις των διεθνών συμφωνιών, με καιροσκοπική αντιμετώπιση των "δυνατών" για την αποκόμιση τσαμπουκαλεμένων οφέλων, με μια οικονομία που κρατιέται ακόμα, αλλά κανείς δεν ξέρει για πόσο... με επενδυτές που αρχίζουν να φοβούνται να εγκατασταθούν, και με μια Ανατολική επικράτεια στα όρια του πολέμου. Και χωρίς καμία αντιπολίτευση (ίσως οι πιο αξιόλογοι να είναι ήδη στη φυλακή).

Μια Ελλάδα του Σύριζα, του Τσίπρα, που πήγε με φόρα και χτύπησε τοίχο. Κι εγώ την υποστήριξα αυτή την κυβέρνηση, και της έδωσα ένα χρόνο να δω αποτελέσματα. Δυστυχώς αστόχησα, και διαψέυστηκα με εμφατικό τρόπο. Τίποτα αριστερό (τα πασοκικά καρναβάλια δεν θεωρούνται αριστερά), τίποτα ριζοσπαστικό, και καθόλου νεύρο και τσαμπουκάς (που διαφημίστηκε). Μια οικονομία που δεν λέει να ξεκινήσει και δεν λέει να δώσει ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε είδε και έφυγε μετά τις εκλογές. Και η λύση που φαίνεται έχει επίθετο από το βάθος της κοματικής Ελλάδας. Παρόλο που ξέρει τουλάχιστον να μιλάει, δεν μπορεί να με πείσει για την ικανότητά του να ασκήσει πολιτική (εκτός του να κάνει ό,τι του πουν και να χρησιμοποιήσει τα ψίχουλα που θα του αφήσουν για να κάνει πολιτική).

Μια Ευρώπη που δεν ξέρει τι θέλει και πού πάει. Η γενιά μου που ταξίδεψε και χάρηκε τα ευρωπαϊκά σύνορα, τα έκανε σκατά. Τα αδέλφια μου από την Ευρώπη όταν ζόρισαν τα πράματα έπαψαν να χαίρονται την ένωση και άρχισαν να κοιτούν την πάρτη τους (όπως για αιώνες κάνουν;;). Ελπίζω ακόμα ότι υπάρχει η δυνατότητα για μια "επανάσταση" κατά των τραπεζικών αξιών που κυβερνούν και επιστροφή σε λίγο ρομαντισμό και φαντασία.

Μια Αγγλία που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και ψάχνεται σαστισμένη να δει τι θα κάνει στη συνέχεια.

Μια Αμερική που ψήφισε (;) έναν μπούλη που δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα και τώρα τρώει τα νύχια της να δει τι θα κάνει με το μεγάλο του στόμα. Το αστείο είναι στο τέλος να πάρει άλλη μια τετραετία... να με θυμηθείς...

Μια Ρωσία που ... πολύ ησυχία έχει πέσει τελευταία... τι γίνεται;; Αγχώνομαι.. Εκεί υπάρχει ένας έξυπνος ολιγάρχης που έχει και δύναμη...

Μια (ή πολλές) Ανατολή που βράζει, πολεμά και προσπαθεί να ξεκινήσει παγκόσμιο πόλεμο, ενώ στέλνει μετανάστες με τις χιλιάδες στους "πολιτισμένους" της γης που τους αφήνου να πνίγονται και στις πλάτες τους παίζουν παιχνίδια με την Ελλάδα και την Τουρκία. Μια ομάδα τρομοκρατών με (τι άραγε) υποστήριξη να κόβουν κεφάλια και να στέλνουν καμικάζι όπου μπορεί να φανταστεί ο νους...

Ένα ίντερνετ που τώρα συνειδητοποιεί ότι μπορεί να αλλάξει την ιστορία. Η δημοκρατία που νομίζουμε ότι υπάρχει επειδή ας πούμε μπορώ εγώ να γράφω αυτές τις κουβέντες, τελικά δίνει την ευκαιρία στους ισχυρούς να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη ή τουλάχιστον να διχάζουν και να δημιουργούν ερωτηματικά (που διαφορετικά δεν θα είχαν τύχη).

Η αντίσταση πλέον είναι τελείως εσωτερική. Μόρφωση, εκπαίδευση, αυτοβελτίωση, και επιμονή στις αρχές μας. Στο τέλος όλα είναι ψυχολογία. Αυτή τη ρημάδα πρέπει να κρατήσουμε ακμαία και όταν δούμε το στραβό στο μικρόκοσμό μας να την υπαρασπιστούμε! Στο σπίτι, στο γραφείο, στο δρόμο. Εκεί αρχίζει η αλλαγή. Άκου προσεκτικά τις ειδήσεις, φίλτραρε με τη λογική σου, έχε ανοιχτό το μυαλό σου, ταξίδεψε, αγάπα. Μόνο έτσι δεν θα τρελαθούμε και τελικά ίσως ζήσουμε λίγο από τον 21ο αιώνα...

Η Τουρκία μου αλλάζει...

Η Τουρκία μου αλλάζει. Είμαστε πια στο 2017, σχεδόν 10 χρόνια από τότε που πρωτοπάτησα πόδι σε αυτό τον τόπο, λίγα μου θυμίζουν τη μαγεία που είχα γνωρίσει όταν πρωτοήρθα...

Παρόλο που η εξουσία είναι στα ίδια χέρια, είναι τόσο πολλές οι αλλαγές, που δεν έχεις από πού να το πιάσεις πλέον... Ο ένας και μεγάλος πολιτικός αρχηγός, έχει αλλάξει τα πάντα προς όφελός του, και πού το πάει, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει. Φέτος επιτέλους, μετά από τουλάχιστον 2 χρόνια βίας στους δρόμους, όλα δείχνουν ότι θα πετύχει το στόχο του να αναλάβει πάλι τα ινία ως μονάρχης. Η κοινωνία όμορφα και σταδιακά διχάζεται και πολώνεται. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι τόσο συχνές που γίνονται συνήθεια. Οι μεγαλοεργολάβοι γκρεμίζουν και χτίζουν ασταμάτητα. Οι υπάλληλοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί διστάζουν να πάρουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία καθώς δεν ξέρουν πού θα βρεθούν την επόμενη ημέρα. Οι γείτονες, άλλοι σε πόλεμο (Συρία) άλλοι με πολιτικοοικονομικά παιχνίδια (Ρωσία) άλλοι σαστισμένοι χωρίς ιδέα τι να κάνουν (Ελλάδα) περιφέρονται περιμένοντας το επόμενο μεγάλο βήμα. Οι Κούρδοι, μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σαστίζουν και αυτοί από την αντίδραση της πολιτείας να φυλακίσει μέλη του φιλοκουρδικού κόματος, μη μπορώντας να όμως και να συνταχθούν με το φαινόμενο τρομοκρατικό μέτωπο... Η παιδεία έχει πάρει και αυτή το δρόμο του θρησκευτικού διχασμού.

Και κοιτώντας το παγκόσμιο σκηνικό, την Ευρώπη που σχοινοβατεί μεταξύ κρίσης και διάλυσης, την Αμερική που μπαίνει (ή μήπως όχι;) σε νέα εποχή με τον Ντοναλντ Ντάκ.. τη Ρωσία που και αυτή με έναν ηγέτη μονοκράτορα θέλει να παίξει νέο ρόλο αντισταθμιστικό στο παγκόσμιο σκηνικό και τους φανατικούς ισλαμιστές που .... τι αλήθεια περιμένουν; αναρωτιέμαι πού θα βρίσκεται ο κόσμος σε 10 20 χρόνια... Αλήθεια, οι Κινέζοι και οι Ινδοί πού βρίσκονται σε αυτό τον χαμό;

Κι εγώ, που μόλις πριν λίγα χρόνια εντάχθηκα σε αυτή την κοινωνία, με πολύ ήπιο τρόπο, με ευγένεια και ισονομία, και με αξιοκρατία κατάφερα να δουλεύω ως ίσος, αναρωτιέμαι πότε και πώς αυτό μπορεί να τελειώσει... και ψάχνω τον τρόπο να επιστρέψω στη ρημαγμένη Ελλαδίτσα. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για τον τρόπο που με αποδέχτηκε ετούτος ο τόπος, αλλά νομίζω δύσκολα θα μπορέσω να μείνω όπως πάνε τα πράγματα. Μακάρι να βρεθεί κάποιος τρόπος να μπει πάλι σε ηρεμία και σε (κοινωνική - πολιτιστική) πρόοδο αυτός ο τόπος. Και κυρίως να μην διαλυθεί.