Και κοιτάω γύρω μου και τι βλέπω;
Μια Τουρκία που πάει σε πιο συγκεντρωτικό πολίτευμα, με έναν αρχηγό που δεν μπορεί κανείς να ξέρει πού το πάει, με όλα τα σύνορα να καίνε, με διαρκείς αμφισβητήσεις των διεθνών συμφωνιών, με καιροσκοπική αντιμετώπιση των "δυνατών" για την αποκόμιση τσαμπουκαλεμένων οφέλων, με μια οικονομία που κρατιέται ακόμα, αλλά κανείς δεν ξέρει για πόσο... με επενδυτές που αρχίζουν να φοβούνται να εγκατασταθούν, και με μια Ανατολική επικράτεια στα όρια του πολέμου. Και χωρίς καμία αντιπολίτευση (ίσως οι πιο αξιόλογοι να είναι ήδη στη φυλακή).
Μια Ελλάδα του Σύριζα, του Τσίπρα, που πήγε με φόρα και χτύπησε τοίχο. Κι εγώ την υποστήριξα αυτή την κυβέρνηση, και της έδωσα ένα χρόνο να δω αποτελέσματα. Δυστυχώς αστόχησα, και διαψέυστηκα με εμφατικό τρόπο. Τίποτα αριστερό (τα πασοκικά καρναβάλια δεν θεωρούνται αριστερά), τίποτα ριζοσπαστικό, και καθόλου νεύρο και τσαμπουκάς (που διαφημίστηκε). Μια οικονομία που δεν λέει να ξεκινήσει και δεν λέει να δώσει ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε είδε και έφυγε μετά τις εκλογές. Και η λύση που φαίνεται έχει επίθετο από το βάθος της κοματικής Ελλάδας. Παρόλο που ξέρει τουλάχιστον να μιλάει, δεν μπορεί να με πείσει για την ικανότητά του να ασκήσει πολιτική (εκτός του να κάνει ό,τι του πουν και να χρησιμοποιήσει τα ψίχουλα που θα του αφήσουν για να κάνει πολιτική).
Μια Ευρώπη που δεν ξέρει τι θέλει και πού πάει. Η γενιά μου που ταξίδεψε και χάρηκε τα ευρωπαϊκά σύνορα, τα έκανε σκατά. Τα αδέλφια μου από την Ευρώπη όταν ζόρισαν τα πράματα έπαψαν να χαίρονται την ένωση και άρχισαν να κοιτούν την πάρτη τους (όπως για αιώνες κάνουν;;). Ελπίζω ακόμα ότι υπάρχει η δυνατότητα για μια "επανάσταση" κατά των τραπεζικών αξιών που κυβερνούν και επιστροφή σε λίγο ρομαντισμό και φαντασία.
Μια Αγγλία που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και ψάχνεται σαστισμένη να δει τι θα κάνει στη συνέχεια.
Μια Αμερική που ψήφισε (;) έναν μπούλη που δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα και τώρα τρώει τα νύχια της να δει τι θα κάνει με το μεγάλο του στόμα. Το αστείο είναι στο τέλος να πάρει άλλη μια τετραετία... να με θυμηθείς...
Μια Ρωσία που ... πολύ ησυχία έχει πέσει τελευταία... τι γίνεται;; Αγχώνομαι.. Εκεί υπάρχει ένας έξυπνος ολιγάρχης που έχει και δύναμη...
Μια (ή πολλές) Ανατολή που βράζει, πολεμά και προσπαθεί να ξεκινήσει παγκόσμιο πόλεμο, ενώ στέλνει μετανάστες με τις χιλιάδες στους "πολιτισμένους" της γης που τους αφήνου να πνίγονται και στις πλάτες τους παίζουν παιχνίδια με την Ελλάδα και την Τουρκία. Μια ομάδα τρομοκρατών με (τι άραγε) υποστήριξη να κόβουν κεφάλια και να στέλνουν καμικάζι όπου μπορεί να φανταστεί ο νους...
Ένα ίντερνετ που τώρα συνειδητοποιεί ότι μπορεί να αλλάξει την ιστορία. Η δημοκρατία που νομίζουμε ότι υπάρχει επειδή ας πούμε μπορώ εγώ να γράφω αυτές τις κουβέντες, τελικά δίνει την ευκαιρία στους ισχυρούς να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη ή τουλάχιστον να διχάζουν και να δημιουργούν ερωτηματικά (που διαφορετικά δεν θα είχαν τύχη).
Η αντίσταση πλέον είναι τελείως εσωτερική. Μόρφωση, εκπαίδευση, αυτοβελτίωση, και επιμονή στις αρχές μας. Στο τέλος όλα είναι ψυχολογία. Αυτή τη ρημάδα πρέπει να κρατήσουμε ακμαία και όταν δούμε το στραβό στο μικρόκοσμό μας να την υπαρασπιστούμε! Στο σπίτι, στο γραφείο, στο δρόμο. Εκεί αρχίζει η αλλαγή. Άκου προσεκτικά τις ειδήσεις, φίλτραρε με τη λογική σου, έχε ανοιχτό το μυαλό σου, ταξίδεψε, αγάπα. Μόνο έτσι δεν θα τρελαθούμε και τελικά ίσως ζήσουμε λίγο από τον 21ο αιώνα...
