Κωνσταντινούπολη - Η πόλη των απόντων

Ένα μεγάλο και χορταστικό βιβλίο, με επαρκείς κατά τη γνώμη μου βιβλιογραφικές και ιστορικές αναφορές, που παρουσιάζει την Πόλη με την ιστορία της, το παρόν της και τις απουσίες της. Αν και έχει διχάσει αρκετούς, καθώς δεν προσπαθεί να γίνει αρεστός, και δεν διστάζει να ασκεί κριτική στους πάντες, το αν είναι δίκαιη ή όχι είναι θέμα ενδιαφέρουσας συζήτησης, Είμαι ακόμα στο δεύτερο μισό, οι πληροφορίες είναι συναρπαστικές και έχω αρχίσει πλέον να κρατάω σημειώσεις, ενώ η γεύση που μένει είναι πάντα γλυκόξυνη. Περιέχει λίγο "ρομαντικό και ένδοξο παρελθόν" πολύ " όχι ρε γαμώτο" και αρκετό "τι λες τώρα", για πράγματα που δεν πολυξέραμε, και δεν βλέπουμε γύρω μας.

Σίγουρα μετά (ή σχεδόν μετά, ήδη) δεν βλέπω την Πόλη όπως πρν. Σίγουρα θέλω να πάρω τα στενά και να αρχίσω να ψάχνω σαν κρυμμένο θυσαυρό τις αναφορές του βιβλίου, ενώ οπωσδήποτε θα λάβει την σημαντική θέση που του αξίζει στη βιβλιοθήκη μόλις το τελειώσω. Πλέον, όταν περπατάω στην πόλη, κοιτάω διαφορετικά τα κτίρια και τους δρόμους, τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές. Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει να ζεις σε ένα ζωντανό μουσείο, όχι μόνο λόγω αρχιτεκτονικής, αλλά λόγω της ίδιας της ζωής και των ανθρώπων της.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Βαρέθηκα να διαβάζω βλακείες στο facebook. Αλήθεια; Μη διαβάζεις τότε!

Έχω βαρεθεί να βλέπω βλακείες στο facebook, αλλά έχω βαρεθεί να βλέπω και αυτούς που διαμαρτύρονται. Θα μου πεις, κι εγώ αυτό κάνω τώρα... να εξηγηθώ. Είναι γνωστό σε όλους (οκ, όχι σε όλους αλλά σε πολύ κόσμο) ότι με κάθε "like" σε μια σελίδα, κανένας δεν θα πάρει βοήθεια, ή ότι με κάθε share κανένας δεν θα πάει φυλακή.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος εξακολουθεί και πιστεύει ότι τόσο εύκολα όσο ποτέ μπορεί να πάρει θέση. Βέβαια, αυτή η θέση του στη δική μου οθόνη πετιέται και τη δική μου αισθητική και νοημοσύνη προσβάλλει. Αλλά φταίω κι εγώ. Διότι αυτό το "φιλαράκι" μάλλον δεν θα έπρεπε να είναι σε αυτή τη λίστα. Ή αν θέλω να είναι μπορώ να το σιωπήσω.

Το ίδιο και εσύ, φίλε διαμαρτυρόμενε. Μην προσβάλλεις τα παιδιά, τώρα μαθαίνουν, δεν είναι σαν εμάς τους γκουρού του internet που τα ξέρουμε όλα... Άς τους, θα κάνουν τον κύκλο τους, σε κανένα χρόνο θα βαρεθούν... Δεν χρειάζεται να κάνουμε το διαιτητή ή τον τρόχονόμο. Εκτός και αν τίθεται θέμα ιδεολογίας, εκεί πρώτος πετάγομαι, να το συζητήσουμε. Αλλά όχι υπεροπτικά, αντικειμενικά. Επαναλαμβάνω. Αν επιμένουμε να έχουμε 38.734"φίλους" μην περιμένουμε ότι θα βλέπουμε πολλά ενδιαφέροντα στον τοίχο μας, ή θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις γνωριμίες και τις επαφές σε λίγο πιο ρεαλιστικά νούμερα και ποιότητα, ή να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα φίλτρα που (πάλι καλά ακόμα) εχει το facebook.

Επομένως φιλτράρετε με κεφαλαία γραμμένα σενάρια συνωμοσίας, άρρωστα μωράκια, χαριτωμένα κουταβάκια, γάτες χωρίς κεγάλια, ψεκασμούς και Παϊσιους και χωρίς να προσβάλλετε κανέναν, συζητήστε για πραγματικά θέματα που σας απασχολούν. Αποφύγετε τις νουθετήσεις και τις προσβολλές. Ίσως στο κάτω κάτω κι εσείς να γράφετε πράγματα που άλλους ενοχλούν. Σε αυτή την περίπτωση... πρόβλημά τους ;)

Το τηλέφωνο και η ιδιωτικότητα

Έχω την χαρά να λέω ότι όταν μεγάλωνα δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα. Είχαμε ένα τηλέφωνο στο σπίτι, και ό,τι κάναμε έξω από αυτό το κάναμε δίνοντας ραντεβού και τηρώντας τα. Τα βράδια όταν έβγαινα γυρνούσα πίσω την ώρα που είχα συμφωνήσει. Ο πατέρας μου όταν κοιμόταν δεν απαντούσε ούτε αυτό το ένα σταθερό στο σπίτι. Γενικά το τηλέφωνο ήταν μέρος της καθημερινότητας, αλλά μικρής συχνότητας και συγκεκριμένης σημασίας.

Στη συνέχεια ήρθαν τα κινητά, και όχι μόνο ήρθαν, αλλά αρχίσανε να "επιμορφώνονται" και να γίνονται όλο και πιο έξυπνα. Και αρχίσανε να γίνονται και δεδομένα! Και άρχισε να γίνεται και δεδομένη η χρήση τους. Πλέον δεν έχει "Σε πήρα αλλά έλλειπες", έχει "Σε πήρα αλλά δεν απάνησες. Γιατί/Πού ήσουν/Τι έγινε/Γιατί δεν με πήρες πίσω;". Και κάπου εκεί χάνεται η μπάλα.

Ο καθένας αυτή την πιεστική κατάσταση τη διαχειρίζεται αλλιώς. Μερικοί (όπως ο πατέρας μου) απλά όταν δεν θέλουν, κλείνουν το τηλέφωνο. Άλλοι, είναι απολογητικοί και το ρίχνουν στις συγνώμες και τις δικαιολογίες, άλλοι φτιάχνουν φανταστικά σενάρια και ιστορίες για όσκαρ. Σίγουρα όμως κάτι δεν βγαίνει αρμονικά σε αυτή την υπόθεση. Και κατά τη γνώμη μου είναι ότι ξεκινήσαμε στραβα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλοι θεωρούν το κινητό υποχρέωση. Αλλά δεν είναι.

Το κινητό είναι διευκόλυνση. Και δεν παύει να είναι προσωπικό. Δεν οφείλουμε να κάνουμε τίποτα με το κινητό. Μπορούμε να το θάψουμε στη γη και να μην δώσουμε αναφορά σε κανέναν. Αλλά ας αναφέρουμε μερικές αλήθειες για να μην χανόμαστε.

1. Το τηλέφωνο είναι προσωπικό. Είναι δικό μου και εγώ θα αποφασίσω πώς θα το χρησιμοποιήσω. π.χ. αν θέλω να το έχω κλειστό, δεν έχω να δώσω αναφορά σε κανέναν.

2. Το πού βρίσκομαι είναι επίσης προσωπικό. Αν δεν με βρείτε στο τηλέφωνο, ή ακόμα και αν με βρείτε, μη με ρωτάτε πού είμαι. Εκτός από μια αυθόρμητη ερώτηση που όλοι κάνουμε, είναι και λίγο προσβολή της ιδιωτικότητάς μου. Είμαι όπου είμαι και γι αυτό έχω κινητό και το απάντησα, για να μην προβληματίζεστε που είμαι και να με βρείτε άμεσα.

3. Αν δεν σεβαστείτε τις ώρες μου, θα τις σεβαστώ εγώ. Η τεχνολογία μου προσφέρει όλες τις επιλογές για να μην ενοχλούμαι, ακόμα και αν κάποιος με καλέσει την ώρα που κοιμάμαι ή τρώω. Λέγεται "αθόρυβο"  ή "δόνηση" ή "κλειστό". Αφού σας έδωσα τον αριθμό μου, το περιμένω ότι μπορεί κάποιος να καλέσει ώρα που για μένα είναι κακή. Δεν φταίει ο ίδιος. Ας το προβλέψω και ας μην ενοχληθώ.

4. Η αξία του μηνύματος. Αν δεν με βρείτε μια,δεν με βρείτε δύο, και δεν σας χρωστάω λεφτά, δεν υπάρχει λόγος να καλείτε κάθε δύο λεπτά μέχρι να πέσει η μπαταρία. Στείλτε μου ένα μηνυματάκι, και να είστε σίγουροι ότι απάντηση θα λάβετε!

Η προσωπική μου επιλογή (και άγραφοι κανόνες) είναι οι εξής: Επιλέγω να έχω ανοιχτό το κινητό πάντα, επειδή έχω οικογένεια και φίλους που μπορεί πάντα να με χρειαστούν για κάτι επείγον. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ρυθμίζω πολλές φορές το επίπεδο της έντασης ανάλογα με το πού βρίσκομαι και το τι κάνω. Έχω καταφέρει να περιορίσω τα επαγγελματικά τηλέφωνα μέχρι νωρίς το απόγευμα. Όταν δεν απαντάω ή δεν θέλω να απαντήσω, δεν δίνω αναφορά ή δικαιολογία σε κανέναν. Σχεδόν πάντα απαντάω στα μηνύματα. Να μην αναφερθώ σε κοινωνικά δίκτυα και υπηρεσίες. Εκεί είναι που δεν λέω τίποτα σε κανέναν.

Η σχέση μου με το κινητό μου είναι άρριστη και κανένας φίλος δεν είχε ποτέ παράπονο. Ζήτω τα κινητά!