Μένω σε μια πόλη επισήμως 14 εκατομμυρίων κατοίκων και ανεπισήμως μέχρι και 17 με τα περίχωρα που δύσκολα ξεχωρίζουν. Κατοικώ στην Ασία και δουλεύω στην Ευρώπη, και είναι μια διαδρομή που πρέπει να κάνω καθημερινά, σε ώρες αιχμής. Χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς όσο μπορώ, και αυτό μου εξασφαλίζει τουλάχιστον 2 ώρες κάθε μέρα. Μαζί με μένα όμως το κάνουν και μερικά εκατομμύρια πολίτες ταυτόχρονα.
Μου είναι αδύνατο, λοιπόν, μέσα σε αυτό το ποτάμι ανθρώπων σε μια από τις πιο πολύχρωμες φυλετικά πόλεις του κόσμου να μην φιλοσοφώ και αναρωτιέμαι. Τι σκατά κάνουμε τόσοι άνθρωποι στριμωγμένοι εδώ πέρα;
Θα βγάλω λίγο τον εαυτό μου για την ώρα από τον όχλο, με τη λογική ότι αφενός είμαι "νέος" στην κατάσταση αυτή, αφετέρου το φιλοσοφώ εγώ τώρα, οπότε θα κάνω την αυτοκριτική μου στο τέλος, ενώ κακά τα ψέματα, είμαι τυχερός εκεί που μένω και εκεί που δουλεύω. Οι περισσότεροι δεν έχουν τη δική μου τύχη.
Βλέπω λοιπόν ανθρώπους να τρέχουν από το πρωί, μέσα σε μια καταχνιά, υγρασία, κρύο ή ζέστη, μέσα σε μια πόλη που σε καταβροχθίζει για πρωινό, με φασαρία, ατμοσφαιρική μόλυνση, κόντρες στο δρόμο είτε είσαι πεζός ή όχι, με μανία να πάνε όλοι σε κάποια δουλειά. Η δουλειά θα είναι 9 στις 10 φορές υπηρεσία, καθώς η παραγωγή είναι λίγο πιο έξω από την πόλη (για εκεί ο συνωστισμός γίνεται στις εθνικές, εγώ έχω εικόνα για το κέντρο). Σκέφτομαι ότι μαζευτήκαμε όλοι εδώ, και περισσότεροι από τους μισούς ασχολούμαστε με τους άλλους μισούς. Όλος αυτός ο κόσμος πρέπει να φάει, να ντυθεί, να κοιμηθεί και να χέσει. Οπότε αν κοιτάξει κανείς γύρω του θα δει κατά 98% (δικό μου νούμερο) φαγάδικα, ρουχάδικα, είδη οικίας και υγιεινής. Φυσικά, ο κόσμος πρέπει και να διασκεδάσει να ξεχάσει το τι κάνει και που είναι, οπότε πρόσθεσε και σινεμά και τελειώσαμε.
Και επαναλαμβάνω: Τι σκατά κάνουμε εδώ; Γιατί κάποιος να εγκαταλήψει το ωραίο του χωριό να έρθει να μείνει σε μια τέτοια πόλη, να ζει σε ένα κουτί, να δουλεύει για ψίχουλα (τις περισσότερες φορές), και να εκθέτει τον οργανισμό του σε τέτοια ατμόσφαιρα, στρές και πρόωρη γήρανση; Κοιτάω γύρω μου και ψάχνω να δω χαρούμενα πρόσωπα. Ποιός χαμογελάει σε αυτό τον τόπο; Μόνο παιδιά βλέπω να γελάνε. Ουσιαστικά οι μόνοι που δεν έχουν να περάσουν το άγχος της διαβίωσης, που μπορούν να προσαρμοστούν σε οποιαδήποτε κατάσταση και που το μόνο που έχουν να κάνου είναι να παίζουν. Από την εφηβεία και μετά ξεκινάει ο γολγοθάς και για τα παιδιά όμως. Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προωθεί την υπάρχουσα κατάσταση, που προσθέτει την θρησκευτική ταφόπλακα του ελεύθερου πνεύματος και που σε συνδυασμό με την οικογενειακή πίεση ετοιμάζει τους επόμενους στρατιώτες του συστήματος δουλεύω-αναπαράγω-πεθαίνω (χωρίς να ρωτάω και να αναζητώ κάτι άλλο, εκτός από το "περισσότερο").
Τελικά όμως και εγώ εδώ είμαι! Και τώρα άντε να εξηγήσω στον εαυτό μου.... και να κοιμάμαι με καθαρή συνείδηση ότι "είμαι διαφορετικός εγώ όμως...". Για να νοιώσω διαφορετικά πείθω τον εαυτό μου ότι είμαι μεν στο ίδιο καζάνι, αλλά μπορώ και κοιτάω και λίγο έξω, και έχω την δυναμική ενέργεια να βγω κάποια στιγμή. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά πραγματικά το πιστεύω. Νομίζω ότι οι επιλογές μου ως τώρα δείχνουν ότι μπορώ να το κάνω. Η ιστορία θα δείξει.
Έχω όμως και άλλα μέλη στην οικογένεια. Το μεγάλο στοίχημα είναι να δείξω έναν άλλο δρόμο σε μέλη που μεγάλωσαν εδώ και έχουν το "μικρόβιο" στο αίμα τους, αλλά κι σε ένα νέο μέλος που τουλάχιστον μπορώ να συμμετέχω στο "χτίσιμό" του και να του προσφέρω αυτή τη δυναμική ενέργεια, να κάνει το βήμα όταν νοιώσει έτοιμη.
Καλή χρονιά λοιπόν, από ένα από όλα αυτά τα ανθρωπάκια που κάθε πρωί κάνουν την ίδια διαδρομή άλλοτε βαρετή, άλλοτε ενδιαφέρουσα, κοιτώντας το κινητό τους ή έξω από το παράθυρο ή μερικές φορές κοιτώντας τους άλλους στα μάτια, μέχρι να γίνει αντιληπτός και να πάρει πίσω το βλέμα, πάλι στο κινητό ή σε κάποια οθόνη πληροφοριών.
