Ένας φανταστικός διάλογος στη Μυτιλήνη

-'Ει, πού πας εσύ;
-Κάπου, όπου να 'ναι... κάπου ήσυχα...
-Και εδώ βρήκες;
-Μέχρι εδώ έφτασα... δεν το είχα σκοπό...
-Μα εδώ είμαστε μέσα στα σκατά...
-Εμείς να δεις..
-Ναι μωρέ, το ξέρω.. αλλά και εδώ φτύσαμε αίμα και ακόμα προσπαθούμε να σηκώσουμε κεφάλι...
-Λυπάμαι αλλά και τι να κάνω; Να κάτσω να με σκοτώσουν; Έχω και μικρό παιδί...
-Δίκιο έχεις, αλλά και εδώ μου κάνεις χαλάστρα... έναν τουρισμό τον έχουμε και μου κάθεσαι μόστρα και μου διώχνεις τους πελάτες!
-Λυπάμαι, αλλά τι να κάνω;
-Και εγώ τι να κάνω; Να σε πάω σε στρατόπεδο;
-Πήγαινέ με.. θα είναι καλά εκεί;
-Σκατά θα είναι, αλλά δεν θα σε βλέπω και δεν θα μου κάνεις χαλάστρα...
-Και το παιδί;
-Λυπάμαι... άσε που θα πρέπει να σε "ταϊζω" κι όλας, εδώ δεν έχουν οι δικοί μου να φάνε καλά καλά..
-Αν σου δούλευα;
-Τι λες μωρέ, εδώ δεν έχουμε εμείς δουλειά...
-Να φύγω;
-Για το σπίτι σου;
-Δεν υπάρχει πια το σπίτι μου...
-Για πού τότε;
-Ευρώπη;
-Με τι χαρτιά;
-Δώστε μου τότε..
-Αν σου δώσω είναι που δεν θα φύγεις...
-Και τι να κάνω;
-Δεν ξέρω... περίμενε....
-Και όσο περιμένω;
-Τι όσο περιμένεις;
-Το παιδί;
-Δεν ξέρω... και το δικό μου παιδί;
-Θα έρθουν κι άλλοι ξέρεις...
-Κι άλλοι; Μα τι θα γίνει επιτέλους;
-Δεν ξέρω.. δεν το θέλω.. αλλά δεν ξέρω...
-Γιατί έπρεπε να έρθεις εδώ ρε γαμώτο.
-Συγνώμη, αλλά δεν είχα καλύτερη λύση...
-Δεν θέλω να είμαι κακός, αλλά δεν σε θέλω εδώ...
-Ούτε κι εγώ θέλω να είμαι εδώ...
-Τότε γιατί ήρθες;
-Στο δρόμο με έπιασες...

-Και τώρα;
-Τώρα τι;

-Σκατά
-Σκατά