Είμαι πια κοντά 4 χρόνια στην Πόλη, και ενώ ψιλοσυνηθίζω τον τρόπο ζωής και τους ρυθμούς αυτού του τόπου, κάθε φορά που φεύγω, πηγαίνοντας ειδικά στην Ελλάδα, ακόμα και στην μισιτή μου Αθήνα με πιάνουν φιλοσοφικές ανησυχίες και τάσεις φυγής. Τελικά πού είμαστε κατασκευασμένοι να ζούμε; Σε τέτοιο περιβάλλον μαγικό, που εναλλάσεται από το αστικό στο φυσικό, που η απίστευτη κίνηση σε εγκλοβίζει για ώρες σε μια ατμόσφαιρα αποπνιχτική αλλά ταυτόχρονα μπορεί να σε εγκλωβίσει σε μια εικόνα σαν την παραπάνω, η οποία έχει τραβηχτεί από το αυτοκίνητο, περνώντας τη γέφυρα, όντας σε κίνηση, έχοντας ήδη αργήσει για το σπίτι.... τι ανακάτεμα συναισθημάτων μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια εικόνα...
Κάθε φορά που βρίσκομαι σε τόπο με ρυθμούς πιο κοντά στο φυσικό (από ζωολογικής πλευράς) με πιάνει ο πόνος... Πώς θα γίνει να τα παρατήσω όλα και να βρεθώ κοντά στη φύση, το πράσινο, τα ζωάκια, με έλκει τόσο δυνατά αυτός ο τρόπος ζωής που είμαι ικανός να το κάνω. Με κρατάει ό,τι κρατάει πολλούς ομοϊδεάτες μου φαντάζομαι. Η οικογένεια, το παιδί και το σχολείο του και οι ευκαιρίες γι αυτό, η προοπτική της σύνταξης κλπ.. Όταν μέσα μου θα τα λύσω όλα αυτά, εύκολα θα την κάνω...
Από την άλλη ίσως απλά είναι το φθινόπωρο, που με κάνει να μελαγχολώ και να ψάχνω λόγο για κοπάνα και τεμπελιά. Ευτυχώς πάλι θα πάμε βόλτα με το αυτοκινούμενο και θα ξεχαστούμε για δυο τρεις μέρες...
