Σε δύο εβδομάδες κλείνω τα 40. Παρόλο που ποτέ γενικά δεν με ενδιέφερε η ηλικία, παρόλο που πάντα πίστευα και πιστεύω ότι εσωτερικά έχω μείνει κάπου στα 25 με 30, όπως και να το κάνεις σου έρχεται μια τάση απολογισμού, αυτοκριτικής και κατιτίς το υπαρξιακό... Κάπου εκεί είμαι..
Όταν σκέφτομαι τα όνειρά μου και τις προσδοκίες μου σε μικρότερες ηλικίες... εμ... δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να είμαι από τα πιο βαρετά άτομα σε αυτό το θέμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να καταλήγει κάπου για τα υπαρξιακά, ο σκοπός μου ήταν η ευτυχία, αλλά δεν είχα πολυσκεφτεί τα μέσα. Τυχερός θα μου πεις, σοφό για κάποιους, αλλά όπως και να έχει, πάλι καλά. Με τόσες αλλαγές στη ζωή, (τι να πούν και οι Σύριοι θα μου πεις πάλι) καλά τα καταφέραμε.
Τελικά τη μεγαλύτερη αξία στο θέμα των προσδοκιών, είναι να μην είναι προγραμματίσιμες. Τι κέρδισα ως τώρα στη ζωή; Κυρίως αυτογνωσία. Όχι, δεν ξεπέρασα τα προβλήματα, τα κόμπλεξ και τη μαλακία στον εγκέφαλο, αλλά τα αποδέχτηκα (δεν εγκατέληψα - ακόμα προσπαθώ να βελτιωθώ), αλλά δεν έχω αυταπάτες ότι έχω λύσει κάτι. Όλα μου τα γαμάτα ελαττώματα τα ξέρω πλέον. Ξέρω τι καλό και τι κακό κουβαλάω.
Δευτερο μεγάλο επίτευγμα (σχεδόν): Κατάλαβα ότι όλοι έχουνε μια μικρή ιστορία σαν τη δική μου, ίσως και πολύ πιο ενδιαφέρουσα, που τους ορίζει το είναι. Λατρεύω να κρίνω τους άλλους, αλλά για λόγους διαλεκτικής. Όταν τους γνωρίζω, τους αφήνω να ξεδιπλώσουν μόνοι τους αυτό που θέλουν, όλα έχουν μια αιτία. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαι φίλος με όλους, αλλά ούτε ότι επειδή δεν γουστάρω κάποιον είμα καλύτερός του, ή έχω περισσότερα δικαιώματα. Δεν έχει φυσικά ούτε και αυτός περισσότερα από εμένα... στο δρόμο ας πούμε δεν συγχωρώ την αγένεια. Η συναναστροφή στο δρόμο για εμένα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα πολιτισμού και σεβασμού στο συνάνθρωπο.
Μάθημα: Η οικογένεια είναι ωραίο πράγμα, αλλά δεν θα πρέπει να το υπερεκτιμάμε! Θα είναι πάντα εκεί, η ρημάδα η συγγένεια εξ αίματος, αλλά να μην το παρακάνουμε, να βάζουμε τις σωστές προτεραιότητες και ισορροπίες, υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που αξίζουν μια θέση εξίσου ψηλά, πρέπει να παρατηρούμε και να τους δίνουμε το χώρο και τη σημασία που τους αξίζει.
Παιδί: Η πιο μεγάλη αποστολή, η πιο δύσκολη δουλειά, η πιο μεγάλη υπερηφάνια, ενώνει και σκληραγωγεί τους γονείς. Ακολουθώντας τη συμβουλή του δεύτερου (εκ των πραγμάτων) αγαπημένου μου μπαμπά, αφέθηκα και απόλαυσα το χρόνο που μου δώθηκε με την κόρη μου. Το πήρα σοβαρά, ξόδεψα χρόνο και φαιά ουσία, διασκέδασα και κουράστηκα, αλλά ήδη βλέπω τα αποτελέσματα και καμαρώνω για εκείνη και για εμένα! Φυσικά και είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα! Η δύσκολη ισορροπία είναι να συνεχίσει η ζωή μου και να μην προσδιορίζεται από εκείνη, αλλά με εκείνη.
Και μετά; Τα δύσκολα τώρα έρχονται... λέω τώρα... σε καμιά 10ριά χρόνια θα δούμε τι θα λέω... Τι κάνουμε; πού θα πάει σχολείο; πού θα δουλεύω μεθαύριο; σε ποιά χώρα; να κάνω "δική μου" δουλειά; σύνταξη θα πάρω ποτέ; και το σπίτι στην εξοχή; Αθήνα; Πόλη; Σμύρνη; χωριό; νησί; εξωτερικότερο;;; Άντε να δούμε! Χρόνια μου Πολλά!
Όταν σκέφτομαι τα όνειρά μου και τις προσδοκίες μου σε μικρότερες ηλικίες... εμ... δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να είμαι από τα πιο βαρετά άτομα σε αυτό το θέμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να καταλήγει κάπου για τα υπαρξιακά, ο σκοπός μου ήταν η ευτυχία, αλλά δεν είχα πολυσκεφτεί τα μέσα. Τυχερός θα μου πεις, σοφό για κάποιους, αλλά όπως και να έχει, πάλι καλά. Με τόσες αλλαγές στη ζωή, (τι να πούν και οι Σύριοι θα μου πεις πάλι) καλά τα καταφέραμε.
Τελικά τη μεγαλύτερη αξία στο θέμα των προσδοκιών, είναι να μην είναι προγραμματίσιμες. Τι κέρδισα ως τώρα στη ζωή; Κυρίως αυτογνωσία. Όχι, δεν ξεπέρασα τα προβλήματα, τα κόμπλεξ και τη μαλακία στον εγκέφαλο, αλλά τα αποδέχτηκα (δεν εγκατέληψα - ακόμα προσπαθώ να βελτιωθώ), αλλά δεν έχω αυταπάτες ότι έχω λύσει κάτι. Όλα μου τα γαμάτα ελαττώματα τα ξέρω πλέον. Ξέρω τι καλό και τι κακό κουβαλάω.
Δευτερο μεγάλο επίτευγμα (σχεδόν): Κατάλαβα ότι όλοι έχουνε μια μικρή ιστορία σαν τη δική μου, ίσως και πολύ πιο ενδιαφέρουσα, που τους ορίζει το είναι. Λατρεύω να κρίνω τους άλλους, αλλά για λόγους διαλεκτικής. Όταν τους γνωρίζω, τους αφήνω να ξεδιπλώσουν μόνοι τους αυτό που θέλουν, όλα έχουν μια αιτία. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαι φίλος με όλους, αλλά ούτε ότι επειδή δεν γουστάρω κάποιον είμα καλύτερός του, ή έχω περισσότερα δικαιώματα. Δεν έχει φυσικά ούτε και αυτός περισσότερα από εμένα... στο δρόμο ας πούμε δεν συγχωρώ την αγένεια. Η συναναστροφή στο δρόμο για εμένα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα πολιτισμού και σεβασμού στο συνάνθρωπο.
Μάθημα: Η οικογένεια είναι ωραίο πράγμα, αλλά δεν θα πρέπει να το υπερεκτιμάμε! Θα είναι πάντα εκεί, η ρημάδα η συγγένεια εξ αίματος, αλλά να μην το παρακάνουμε, να βάζουμε τις σωστές προτεραιότητες και ισορροπίες, υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που αξίζουν μια θέση εξίσου ψηλά, πρέπει να παρατηρούμε και να τους δίνουμε το χώρο και τη σημασία που τους αξίζει.
Παιδί: Η πιο μεγάλη αποστολή, η πιο δύσκολη δουλειά, η πιο μεγάλη υπερηφάνια, ενώνει και σκληραγωγεί τους γονείς. Ακολουθώντας τη συμβουλή του δεύτερου (εκ των πραγμάτων) αγαπημένου μου μπαμπά, αφέθηκα και απόλαυσα το χρόνο που μου δώθηκε με την κόρη μου. Το πήρα σοβαρά, ξόδεψα χρόνο και φαιά ουσία, διασκέδασα και κουράστηκα, αλλά ήδη βλέπω τα αποτελέσματα και καμαρώνω για εκείνη και για εμένα! Φυσικά και είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα! Η δύσκολη ισορροπία είναι να συνεχίσει η ζωή μου και να μην προσδιορίζεται από εκείνη, αλλά με εκείνη.
Και μετά; Τα δύσκολα τώρα έρχονται... λέω τώρα... σε καμιά 10ριά χρόνια θα δούμε τι θα λέω... Τι κάνουμε; πού θα πάει σχολείο; πού θα δουλεύω μεθαύριο; σε ποιά χώρα; να κάνω "δική μου" δουλειά; σύνταξη θα πάρω ποτέ; και το σπίτι στην εξοχή; Αθήνα; Πόλη; Σμύρνη; χωριό; νησί; εξωτερικότερο;;; Άντε να δούμε! Χρόνια μου Πολλά!
