Η Τουρκία μου αλλάζει. Είμαστε πια στο 2017, σχεδόν 10 χρόνια από τότε που πρωτοπάτησα πόδι σε αυτό τον τόπο, λίγα μου θυμίζουν τη μαγεία που είχα γνωρίσει όταν πρωτοήρθα...
Παρόλο που η εξουσία είναι στα ίδια χέρια, είναι τόσο πολλές οι αλλαγές, που δεν έχεις από πού να το πιάσεις πλέον... Ο ένας και μεγάλος πολιτικός αρχηγός, έχει αλλάξει τα πάντα προς όφελός του, και πού το πάει, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει. Φέτος επιτέλους, μετά από τουλάχιστον 2 χρόνια βίας στους δρόμους, όλα δείχνουν ότι θα πετύχει το στόχο του να αναλάβει πάλι τα ινία ως μονάρχης. Η κοινωνία όμορφα και σταδιακά διχάζεται και πολώνεται. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι τόσο συχνές που γίνονται συνήθεια. Οι μεγαλοεργολάβοι γκρεμίζουν και χτίζουν ασταμάτητα. Οι υπάλληλοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί διστάζουν να πάρουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία καθώς δεν ξέρουν πού θα βρεθούν την επόμενη ημέρα. Οι γείτονες, άλλοι σε πόλεμο (Συρία) άλλοι με πολιτικοοικονομικά παιχνίδια (Ρωσία) άλλοι σαστισμένοι χωρίς ιδέα τι να κάνουν (Ελλάδα) περιφέρονται περιμένοντας το επόμενο μεγάλο βήμα. Οι Κούρδοι, μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σαστίζουν και αυτοί από την αντίδραση της πολιτείας να φυλακίσει μέλη του φιλοκουρδικού κόματος, μη μπορώντας να όμως και να συνταχθούν με το φαινόμενο τρομοκρατικό μέτωπο... Η παιδεία έχει πάρει και αυτή το δρόμο του θρησκευτικού διχασμού.
Και κοιτώντας το παγκόσμιο σκηνικό, την Ευρώπη που σχοινοβατεί μεταξύ κρίσης και διάλυσης, την Αμερική που μπαίνει (ή μήπως όχι;) σε νέα εποχή με τον Ντοναλντ Ντάκ.. τη Ρωσία που και αυτή με έναν ηγέτη μονοκράτορα θέλει να παίξει νέο ρόλο αντισταθμιστικό στο παγκόσμιο σκηνικό και τους φανατικούς ισλαμιστές που .... τι αλήθεια περιμένουν; αναρωτιέμαι πού θα βρίσκεται ο κόσμος σε 10 20 χρόνια... Αλήθεια, οι Κινέζοι και οι Ινδοί πού βρίσκονται σε αυτό τον χαμό;
Κι εγώ, που μόλις πριν λίγα χρόνια εντάχθηκα σε αυτή την κοινωνία, με πολύ ήπιο τρόπο, με ευγένεια και ισονομία, και με αξιοκρατία κατάφερα να δουλεύω ως ίσος, αναρωτιέμαι πότε και πώς αυτό μπορεί να τελειώσει... και ψάχνω τον τρόπο να επιστρέψω στη ρημαγμένη Ελλαδίτσα. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για τον τρόπο που με αποδέχτηκε ετούτος ο τόπος, αλλά νομίζω δύσκολα θα μπορέσω να μείνω όπως πάνε τα πράγματα. Μακάρι να βρεθεί κάποιος τρόπος να μπει πάλι σε ηρεμία και σε (κοινωνική - πολιτιστική) πρόοδο αυτός ο τόπος. Και κυρίως να μην διαλυθεί.
Παρόλο που η εξουσία είναι στα ίδια χέρια, είναι τόσο πολλές οι αλλαγές, που δεν έχεις από πού να το πιάσεις πλέον... Ο ένας και μεγάλος πολιτικός αρχηγός, έχει αλλάξει τα πάντα προς όφελός του, και πού το πάει, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει. Φέτος επιτέλους, μετά από τουλάχιστον 2 χρόνια βίας στους δρόμους, όλα δείχνουν ότι θα πετύχει το στόχο του να αναλάβει πάλι τα ινία ως μονάρχης. Η κοινωνία όμορφα και σταδιακά διχάζεται και πολώνεται. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι τόσο συχνές που γίνονται συνήθεια. Οι μεγαλοεργολάβοι γκρεμίζουν και χτίζουν ασταμάτητα. Οι υπάλληλοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί διστάζουν να πάρουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία καθώς δεν ξέρουν πού θα βρεθούν την επόμενη ημέρα. Οι γείτονες, άλλοι σε πόλεμο (Συρία) άλλοι με πολιτικοοικονομικά παιχνίδια (Ρωσία) άλλοι σαστισμένοι χωρίς ιδέα τι να κάνουν (Ελλάδα) περιφέρονται περιμένοντας το επόμενο μεγάλο βήμα. Οι Κούρδοι, μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σαστίζουν και αυτοί από την αντίδραση της πολιτείας να φυλακίσει μέλη του φιλοκουρδικού κόματος, μη μπορώντας να όμως και να συνταχθούν με το φαινόμενο τρομοκρατικό μέτωπο... Η παιδεία έχει πάρει και αυτή το δρόμο του θρησκευτικού διχασμού.
Και κοιτώντας το παγκόσμιο σκηνικό, την Ευρώπη που σχοινοβατεί μεταξύ κρίσης και διάλυσης, την Αμερική που μπαίνει (ή μήπως όχι;) σε νέα εποχή με τον Ντοναλντ Ντάκ.. τη Ρωσία που και αυτή με έναν ηγέτη μονοκράτορα θέλει να παίξει νέο ρόλο αντισταθμιστικό στο παγκόσμιο σκηνικό και τους φανατικούς ισλαμιστές που .... τι αλήθεια περιμένουν; αναρωτιέμαι πού θα βρίσκεται ο κόσμος σε 10 20 χρόνια... Αλήθεια, οι Κινέζοι και οι Ινδοί πού βρίσκονται σε αυτό τον χαμό;
Κι εγώ, που μόλις πριν λίγα χρόνια εντάχθηκα σε αυτή την κοινωνία, με πολύ ήπιο τρόπο, με ευγένεια και ισονομία, και με αξιοκρατία κατάφερα να δουλεύω ως ίσος, αναρωτιέμαι πότε και πώς αυτό μπορεί να τελειώσει... και ψάχνω τον τρόπο να επιστρέψω στη ρημαγμένη Ελλαδίτσα. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για τον τρόπο που με αποδέχτηκε ετούτος ο τόπος, αλλά νομίζω δύσκολα θα μπορέσω να μείνω όπως πάνε τα πράγματα. Μακάρι να βρεθεί κάποιος τρόπος να μπει πάλι σε ηρεμία και σε (κοινωνική - πολιτιστική) πρόοδο αυτός ο τόπος. Και κυρίως να μην διαλυθεί.
