Είναι η πρώτη φορά που χάνω τόσο κοντινό μου πρόσωπο. Κοντινό σε συγγένεια, σε αγάπη και σε ηλικία. Το τέλος ήρθε γρήγορα, πριν καλά καλά το καταλάβουμε, μια εβδομάδα πριν κάναμε πλάκες και μετά ήρθε το κώμα...
Ο Σπυράκος δεν ήταν ο κλασσικός ξάδερφος. Ήταν σίγουρα διαφορετικός σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Μεγαλώσαμε μαζί, ήταν η επίσκεψη του Σαββατοκύριακου για πολλά χρόνια συχνά και των διακοπών, μοιραστήκαμε πολλά και ποτέ δεν χάσαμε την επαφή, παρόλο που βρεθήκαμε σε διαφορετικές χώρες.
Ωστόσο, ποτέ δεν δεθήκαμε και ως φίλοι το ίδιο. Η αγάπη μας ήταν δεδομένη, το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο και το καμάρι για τις επιτυχίες και την ευτυχία. Η χαρά να ειδωθούμε και να κάνουμε κάτι μαζί. Δεν είχαμε όμως ίδια ενδιαφέροντα, ίδους φίλους και απόψεις για τη ζωή. Αλλά έτσι είναι. Τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις, απλά τους αγαπάς.
Από το Σπύρο έμαθα πολλά και ακόμα μαθαίνω. Έμαθα τι σημαίνει να αγαπάς τους συγγενείς σου, να τιμάς το αίμα σου. Έμαθα τι σημαίνει να μην φοβάσαι τη δουλειά. Έμαθα τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για τη ζωή έχοντας μειονέκτημα. Το έμαθα έχοντας το πλεονέκτημα, και αυτό έκανε το μάθημα ακόμα πιο σκληρό.
Ο Σπύρος ήταν ένας κλειστός εξωστρεφής χαρακτήρας. Δεν άνοιγε την καρδιά του παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ανθρώπους. Ζητούσε όμως την ανθρώπινη επαφή όπως η έρημος το νερό. Ήταν η ψυχή της παρέας, ο υποκινητής των εκδηλώσεων. Εκείνος που θα έφερνε όλη την οικογένεια μαζί. Θα κανόνιζε τις πλάκες, θα κινούσε γη και ουρανό για να βοηθήσει αυτούς που ήθελε (και ήθελε όλους).
Ο Σπύρος όμως είχε και πολλά μυστικά. Και από αυτά μαθαίνω ακόμα να μην κρίνω τους ανθρώπους επιφανειακά. Είναι ασύλληπτο το τι μπορεί να κρύβει κάθε άνθρωπος στην ψυχούλα του. Μαθαίνω να είμαι πιο διαλλακτικός στην κριτική μου και στην αντίληψη της ζωής. Ο ίδιος σου ο αδερφός μπορεί να κρύβει μέσα του πράγματα που δεν μπορείς να τα συλλάβεις, και που θα εξηγήσουν αναδρομικά όλη του (και σου) τη ζωή.
Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι έγινε, έχω την αίσθηση ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι εκείνος, ακόμα ακούω τη φωνή του όταν κλείνω τα μάτια μου. Η παρουσία του λόγω και του χαρακτήρα του είναι θορυβώδης και είναι παντού. Θα πάρει λίγο καιρό μέχρι η ένταση να γίνει μια γλυκιά ανάμνηση. Πολύ συχνά πέφτω πάνω σε κάτι δικό του και ξαφνικά με πιάνει το παράπονο, μετά με πιάνουν τύψεις για όλα τα στραβά που μπορεί να του έκανα, κυρίως ως παιδί και έφηβος... μετά επιστρέφω στην λογική, απλά στεναχωριέμαι και προσπαθώ να ηρεμήσω λέγοντας ότι από μια πλευρά ηρέμησε. Και αυτό όμως μου φαίνεται άδικο. Δεν ξέρω. Ακόμα μάλλον είναι νωρίς.
Τώρα διαπιστώνω και κάτι ακόμα. Τώρα που φεύγει διαπιστώνω πώς μπόρεσε τελικά να αγγίξει και άλλες ζωές θετικά και ουσιαστικά. Πώς εκείνος, που εγώ με κυνικότητα και λογική στρίμωχνα στη γωνία πειραχτικά με τα λόγια μου, μπόρεσε με τα δικά του να αγγίξει και να βοηθήσει άλλλους. Να κι άλλες τύψεις. Να κι άλλο μάθημα. Κι όμως, όλα αυτά τα δεχόταν με αγάπη και αποδοχή, σχεδόν με θαυμασμό. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σημαντικοί στη ζωή μας.
Τον θάνατο του Σπύρου τον βιώνω σε τρεις κύκλους. Ο πρώτος ξεκίνησε όταν έμαθα ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Ήταν ο κύκλος του αγώνα του Σπύρου. Το πάλεψε ο ξάδερφος. Πόνεσε, αντιστάθηκε, κρατήθηκε τόσο που και οι γιατροί εντυπωσιάστηκαν. Εκεί ο πόνος ήταν του Σπύρου. ήταν για το Σπύρο. Ήταν το "γαμώτο" και το "όχι".
Στον Καρδαμά στις 20/03/2015 έκλεισε ο δεύτερος κύκλος του τέλους. Από τότε που πήρα το τηλέφωνο ότι κατέληξε. Το σοκ. Όσο και αν το περίμενα, ήταν σοκ. Αυτός ήταν ο κύκλος ο δικός μας. Μαζεύτηκε η οικογένεια, οι φίλοι, οι γνωστοί. Την Πέμπτη στην εκκλησία ήταν πολλοί από όσους είχε αγγίξει. Ο κύκλος έκλεισε με την ταφή.
Πλέον είμαι στον τρίτο κύκλο. Στον δικό μου. Ξέρω ότι θα διαρκέσει περισσότερο, χρόνια, ίσως και πάντα. Είναι τώρα που θα πρέπει να βιώσω την απώλειά του με το δικό μου τρόπο. Να τον τιμήσω όπως εγώ θέλω και να τον σκέφτομαι και να του ανοίγω την ψυχή και το μυαλό μου για ό,τι μου προσέφερε και να το χρησιμοποιώ για εκείνον και για εμένα.
Αντίο.
