Την περασμένη εβδομάδα έιδα στην τηλεόραση το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Σταντάρ Λιέγης. Με μεγάλη ικανοποίηση διαπίστωσα ότι εξαιτίας της απεργίας των δημοσιογράφων, την περιγραφή του αγώνα έκανε ο Άγγλος σχολιαστής.
Όταν τελείωσε το (καταραμένο 1-3) παιχνίδι.. σκέφτηκα λίγο το λόγο που σε αντίθεση με τις άλλες φορές δεν είχα την τάση να κλείσω τη φωνή της τηλεόρασης. Και συνειδητοποίησα το πόσο πολύ με εκνευρίζουν οι ελληνικές περιγραφές, οι οποίες έχουν καταντήσει να είναι βαρετές, γραφικές και -το χειρότερο- παρασκευαστικά εργαστήρια για τη βία που επικρατεί στα γήπεδα.
Όχι, δεν φταίει ο εκφωνητής που ο κάθε βλάκας πάει και τα σπάει κάθε Κυριακή, αλλά δεν βοηθάει και καθόλου. Και εξηγούμαι:
Οι περιγραφές είναι βαρετές, καθώς δεν υπάρχει πλέον καθόλου φαντασία στην ομιλία.... έχουμε έναν εκφωνητή, μια φωνή γνώριμη που περιμένουμε να μας κάνει να διασκεδάσουμε βλέποντας έναν αγώνα.... και αντ' αυτού ακούμε ο,τι άσχετο έχει συμβεί στην ιστορία, την ώρα που θα έπρεπε να περιγράφει τον αγώνα... Δεν με ενδιαφέρει αγαπητέ εκφωνητή πόσες φορές έχει παίξει ο Παναθηναϊκός με Βελγικές ομάδες... δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τον αγώνα που πρέπει να περιγράψεις... ούτε τι κάνει η γυναίκα του τάδε ποδοσφαιριστή... ούτε από πόσες ομάδες έχει περάσει ο δείνα ποδοσφαιριστής.
Οι περιγραφές είναι γραφικές, γιατί έχουν φτάσει σε σημείο "ξύλινης" γλώσσας... σαν των πολιτικών... τις ίδιες εκφράσεις και "ατάκες" που αν κάποιος δει ένα παιχνίδι αργά αργά και προσέξει τις λεπτομέρειες θα διαπιστώσει ότι πολλές φορές δεν βγάζουν νόημα...
Τις ελάχιστες φορές που οι εκφωνητές ξέχασαν την ξύλινη γλώσσα τους και εκφράστηκαν ελεύθερα με φαντασία, οι περιγραφές τους έγιναν cd και τις πουλάνε στα περίπτερα... Δυστυχώς πρέπει να φτάσει η εθνική Ελλάδας στον τελικό για να εκφραστεί ελεύθερα ο εκφωνητής...
Το χειρότερο όμως, είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των παιχνιδιών... που προσωπικά πιστεύω ότι έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη βία. Όχι ως ηθικός αυτουργός αλλά ως κακός εκπαιδευτής-δάσκαλος. Οι μικροί φίλοι του ποδοσφαίρου τα πρώτα βιώματα τα λαμβάνουν από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Δεν ασχολούμαι με τον τύπο, ο οποίος αφενός είναι έτσι κι αλλιώς στρατευμένος, αφετέρου δεν μπαίνει σε κάθε σπίτι, εκτός και αν τον βάλουμε εμείς.
Η φιλοσοφία λοιπόν που υποσυνείδητα μπαίνει στο κεφάλι μας από την τηλεόραση προκαλεί μεγάλη ζημιά. Οι απλούστερες εκφράσεις, αλλάζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα.
Γιατί όταν γίνεται ένα φάουλ και ο εκφωνητής δεν περιγράφει την εκτέλεσή του αλλά με απανωτά "replay" εξετάζει το αν ήταν ή όχι, μας μυεί στην φιλοσοφία ότι έτσι βλέπεται το ποδόσφαιρο. Όχι κύριοι, είναι συμφωνημένο ότι φάουλ έιναι αυτό που σφυρίζει ο διαιτητής. Το σφύριξε; Τέλος. Άστο να πάει. Δεν σφύριξε; Παίζουμε. Όταν μπαίνουμε στην φιλοσοφία ότι κάθε σφύριγμα είναι αμφισβητούμενο, φυσιολογικά μπαίνουμε στην ψυχολογία του αδικήμένου, που αργά ή γρήγορα θα διαμαρτυρηθεί.
Όταν σφυριζόταν "off side" στο παιχνίδι, κατά τη διάρκεια της επανάληψης ο Άγγλος εκφωνητής δεν σχολίαζε, ή το πολύ να έλεγε "και εδώ η επανάληψη". Τι νόημα έχει να βάζουμε γραμμές και να εξετάζουμε αν το σώμα είναι ελαφρά μπροστά ή όχι; Αλλάζει το σφύριγμα; Το μόνο που γίνεται είναι να θυμόμαστε καλά το όνομα του διαιτητή.
Πρέπει να αλλάξουμε την φιλοσοφία της περιγραφής, δεν έχει νόημα η περιγραφή "Και ο διαιτητής σφυρίζει το φάουλ - για να δούμε την επανάληψη..... ναι ήταν ή όχι δεν ήταν". Η περιγραφή είναι "Και ο διαιτητής σφυρίζει για φάουλ - θα το εκτελέσει ο ....." Ο διαιτητής είναι για να κρίνει το παιχνίδι. Ο ίδιος κρίνεται από άλλους φορείς και όχι από τους εκφωνητές ή τον κόσμο. Αυτό πρέπει να γίνει βίωμα.
Όχι, δεν έχω πατέρα διαιτητή, ούτε πιστεύω ότι το σύστημα δουλεύει σωστά (Παναθηνανϊκός είμαι...) αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να λύνεται το ζήτημα στο γήπεδο... Ας κάνουμε πορεία διαμαρτυρίας έξω από την ΕΠΟ και όχι μέσα στο γήπεδο....
Αυτά. Άντε με τη νίκη σήμερα!
Όταν τελείωσε το (καταραμένο 1-3) παιχνίδι.. σκέφτηκα λίγο το λόγο που σε αντίθεση με τις άλλες φορές δεν είχα την τάση να κλείσω τη φωνή της τηλεόρασης. Και συνειδητοποίησα το πόσο πολύ με εκνευρίζουν οι ελληνικές περιγραφές, οι οποίες έχουν καταντήσει να είναι βαρετές, γραφικές και -το χειρότερο- παρασκευαστικά εργαστήρια για τη βία που επικρατεί στα γήπεδα.
Όχι, δεν φταίει ο εκφωνητής που ο κάθε βλάκας πάει και τα σπάει κάθε Κυριακή, αλλά δεν βοηθάει και καθόλου. Και εξηγούμαι:
Οι περιγραφές είναι βαρετές, καθώς δεν υπάρχει πλέον καθόλου φαντασία στην ομιλία.... έχουμε έναν εκφωνητή, μια φωνή γνώριμη που περιμένουμε να μας κάνει να διασκεδάσουμε βλέποντας έναν αγώνα.... και αντ' αυτού ακούμε ο,τι άσχετο έχει συμβεί στην ιστορία, την ώρα που θα έπρεπε να περιγράφει τον αγώνα... Δεν με ενδιαφέρει αγαπητέ εκφωνητή πόσες φορές έχει παίξει ο Παναθηναϊκός με Βελγικές ομάδες... δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τον αγώνα που πρέπει να περιγράψεις... ούτε τι κάνει η γυναίκα του τάδε ποδοσφαιριστή... ούτε από πόσες ομάδες έχει περάσει ο δείνα ποδοσφαιριστής.
Οι περιγραφές είναι γραφικές, γιατί έχουν φτάσει σε σημείο "ξύλινης" γλώσσας... σαν των πολιτικών... τις ίδιες εκφράσεις και "ατάκες" που αν κάποιος δει ένα παιχνίδι αργά αργά και προσέξει τις λεπτομέρειες θα διαπιστώσει ότι πολλές φορές δεν βγάζουν νόημα...
Τις ελάχιστες φορές που οι εκφωνητές ξέχασαν την ξύλινη γλώσσα τους και εκφράστηκαν ελεύθερα με φαντασία, οι περιγραφές τους έγιναν cd και τις πουλάνε στα περίπτερα... Δυστυχώς πρέπει να φτάσει η εθνική Ελλάδας στον τελικό για να εκφραστεί ελεύθερα ο εκφωνητής...
Το χειρότερο όμως, είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των παιχνιδιών... που προσωπικά πιστεύω ότι έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη βία. Όχι ως ηθικός αυτουργός αλλά ως κακός εκπαιδευτής-δάσκαλος. Οι μικροί φίλοι του ποδοσφαίρου τα πρώτα βιώματα τα λαμβάνουν από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Δεν ασχολούμαι με τον τύπο, ο οποίος αφενός είναι έτσι κι αλλιώς στρατευμένος, αφετέρου δεν μπαίνει σε κάθε σπίτι, εκτός και αν τον βάλουμε εμείς.
Η φιλοσοφία λοιπόν που υποσυνείδητα μπαίνει στο κεφάλι μας από την τηλεόραση προκαλεί μεγάλη ζημιά. Οι απλούστερες εκφράσεις, αλλάζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα.
Γιατί όταν γίνεται ένα φάουλ και ο εκφωνητής δεν περιγράφει την εκτέλεσή του αλλά με απανωτά "replay" εξετάζει το αν ήταν ή όχι, μας μυεί στην φιλοσοφία ότι έτσι βλέπεται το ποδόσφαιρο. Όχι κύριοι, είναι συμφωνημένο ότι φάουλ έιναι αυτό που σφυρίζει ο διαιτητής. Το σφύριξε; Τέλος. Άστο να πάει. Δεν σφύριξε; Παίζουμε. Όταν μπαίνουμε στην φιλοσοφία ότι κάθε σφύριγμα είναι αμφισβητούμενο, φυσιολογικά μπαίνουμε στην ψυχολογία του αδικήμένου, που αργά ή γρήγορα θα διαμαρτυρηθεί.
Όταν σφυριζόταν "off side" στο παιχνίδι, κατά τη διάρκεια της επανάληψης ο Άγγλος εκφωνητής δεν σχολίαζε, ή το πολύ να έλεγε "και εδώ η επανάληψη". Τι νόημα έχει να βάζουμε γραμμές και να εξετάζουμε αν το σώμα είναι ελαφρά μπροστά ή όχι; Αλλάζει το σφύριγμα; Το μόνο που γίνεται είναι να θυμόμαστε καλά το όνομα του διαιτητή.
Πρέπει να αλλάξουμε την φιλοσοφία της περιγραφής, δεν έχει νόημα η περιγραφή "Και ο διαιτητής σφυρίζει το φάουλ - για να δούμε την επανάληψη..... ναι ήταν ή όχι δεν ήταν". Η περιγραφή είναι "Και ο διαιτητής σφυρίζει για φάουλ - θα το εκτελέσει ο ....." Ο διαιτητής είναι για να κρίνει το παιχνίδι. Ο ίδιος κρίνεται από άλλους φορείς και όχι από τους εκφωνητές ή τον κόσμο. Αυτό πρέπει να γίνει βίωμα.
Όχι, δεν έχω πατέρα διαιτητή, ούτε πιστεύω ότι το σύστημα δουλεύει σωστά (Παναθηνανϊκός είμαι...) αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να λύνεται το ζήτημα στο γήπεδο... Ας κάνουμε πορεία διαμαρτυρίας έξω από την ΕΠΟ και όχι μέσα στο γήπεδο....
Αυτά. Άντε με τη νίκη σήμερα!
No comments:
Post a Comment