Έχω την χαρά να λέω ότι όταν μεγάλωνα δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα. Είχαμε ένα τηλέφωνο στο σπίτι, και ό,τι κάναμε έξω από αυτό το κάναμε δίνοντας ραντεβού και τηρώντας τα. Τα βράδια όταν έβγαινα γυρνούσα πίσω την ώρα που είχα συμφωνήσει. Ο πατέρας μου όταν κοιμόταν δεν απαντούσε ούτε αυτό το ένα σταθερό στο σπίτι. Γενικά το τηλέφωνο ήταν μέρος της καθημερινότητας, αλλά μικρής συχνότητας και συγκεκριμένης σημασίας.
Στη συνέχεια ήρθαν τα κινητά, και όχι μόνο ήρθαν, αλλά αρχίσανε να "επιμορφώνονται" και να γίνονται όλο και πιο έξυπνα. Και αρχίσανε να γίνονται και δεδομένα! Και άρχισε να γίνεται και δεδομένη η χρήση τους. Πλέον δεν έχει "Σε πήρα αλλά έλλειπες", έχει "Σε πήρα αλλά δεν απάνησες. Γιατί/Πού ήσουν/Τι έγινε/Γιατί δεν με πήρες πίσω;". Και κάπου εκεί χάνεται η μπάλα.
Ο καθένας αυτή την πιεστική κατάσταση τη διαχειρίζεται αλλιώς. Μερικοί (όπως ο πατέρας μου) απλά όταν δεν θέλουν, κλείνουν το τηλέφωνο. Άλλοι, είναι απολογητικοί και το ρίχνουν στις συγνώμες και τις δικαιολογίες, άλλοι φτιάχνουν φανταστικά σενάρια και ιστορίες για όσκαρ. Σίγουρα όμως κάτι δεν βγαίνει αρμονικά σε αυτή την υπόθεση. Και κατά τη γνώμη μου είναι ότι ξεκινήσαμε στραβα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλοι θεωρούν το κινητό υποχρέωση. Αλλά δεν είναι.
Το κινητό είναι διευκόλυνση. Και δεν παύει να είναι προσωπικό. Δεν οφείλουμε να κάνουμε τίποτα με το κινητό. Μπορούμε να το θάψουμε στη γη και να μην δώσουμε αναφορά σε κανέναν. Αλλά ας αναφέρουμε μερικές αλήθειες για να μην χανόμαστε.
1. Το τηλέφωνο είναι προσωπικό. Είναι δικό μου και εγώ θα αποφασίσω πώς θα το χρησιμοποιήσω. π.χ. αν θέλω να το έχω κλειστό, δεν έχω να δώσω αναφορά σε κανέναν.
2. Το πού βρίσκομαι είναι επίσης προσωπικό. Αν δεν με βρείτε στο τηλέφωνο, ή ακόμα και αν με βρείτε, μη με ρωτάτε πού είμαι. Εκτός από μια αυθόρμητη ερώτηση που όλοι κάνουμε, είναι και λίγο προσβολή της ιδιωτικότητάς μου. Είμαι όπου είμαι και γι αυτό έχω κινητό και το απάντησα, για να μην προβληματίζεστε που είμαι και να με βρείτε άμεσα.
3. Αν δεν σεβαστείτε τις ώρες μου, θα τις σεβαστώ εγώ. Η τεχνολογία μου προσφέρει όλες τις επιλογές για να μην ενοχλούμαι, ακόμα και αν κάποιος με καλέσει την ώρα που κοιμάμαι ή τρώω. Λέγεται "αθόρυβο" ή "δόνηση" ή "κλειστό". Αφού σας έδωσα τον αριθμό μου, το περιμένω ότι μπορεί κάποιος να καλέσει ώρα που για μένα είναι κακή. Δεν φταίει ο ίδιος. Ας το προβλέψω και ας μην ενοχληθώ.
4. Η αξία του μηνύματος. Αν δεν με βρείτε μια,δεν με βρείτε δύο, και δεν σας χρωστάω λεφτά, δεν υπάρχει λόγος να καλείτε κάθε δύο λεπτά μέχρι να πέσει η μπαταρία. Στείλτε μου ένα μηνυματάκι, και να είστε σίγουροι ότι απάντηση θα λάβετε!
Η προσωπική μου επιλογή (και άγραφοι κανόνες) είναι οι εξής: Επιλέγω να έχω ανοιχτό το κινητό πάντα, επειδή έχω οικογένεια και φίλους που μπορεί πάντα να με χρειαστούν για κάτι επείγον. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ρυθμίζω πολλές φορές το επίπεδο της έντασης ανάλογα με το πού βρίσκομαι και το τι κάνω. Έχω καταφέρει να περιορίσω τα επαγγελματικά τηλέφωνα μέχρι νωρίς το απόγευμα. Όταν δεν απαντάω ή δεν θέλω να απαντήσω, δεν δίνω αναφορά ή δικαιολογία σε κανέναν. Σχεδόν πάντα απαντάω στα μηνύματα. Να μην αναφερθώ σε κοινωνικά δίκτυα και υπηρεσίες. Εκεί είναι που δεν λέω τίποτα σε κανέναν.
Η σχέση μου με το κινητό μου είναι άρριστη και κανένας φίλος δεν είχε ποτέ παράπονο. Ζήτω τα κινητά!
No comments:
Post a Comment