Είμαστε στο έτος 2014. Προσωπικά έχω παρελάσει στο σχολείο, με κανονικά ρούχα και ως τσολιάς. Έχω ζήσει παρελάσεις με σχολικές κόντρες, με ρατσιστικές κόντρες, με μούτζες, με επίδειξη μόδας και με πολύ πολύ στραγάλι.
Θεωρούσα αυτονόητο ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί τις παρελάσεις. Θεωρούσα απολύτως λογικό να θέλουμε να σταματήσουμε αυτό το κοστοβόρο έθιμο, μέχρι που ένα καμπανάκι χτύπησε, όταν άκουσα τη μάνα μου να το υποστηρίζει (συγκρατημένα). Και τότε το σκέφτηκα και λίγο διαφορετικά, χωρίς ωστόσο να αλλάξει η άποψή μου ότι πρέπει να καταργηθεί.
Και εξηγούμαι:
Από όσο καταλαβαίνω, το νόημα των παρελάσεων είναι διπλό. Τριπλό αν βάλεις και τις στρατιωτικές. Από τη μια, τιμή στους αγωνιστές, από την άλλη, υπενθύμιση των αγώνων και των θυσιών για ελευθερία και τρίτο και καλύτερο, παρουσίαση του έμψυχου (και άψυχου) δυναμικού υπεράσπισης της πατρίδας. Εκτός από το πρώτο στοιχείο, που έχει να κάνει και με εν ζωή αγωνιστές της αντίστασης, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα αυτού του είδους τιμής. Ποιός ο λόγος να χάνονται μαθητικές ώρες και να γίνεται στοιχείο αντιπαράθεσης ο σημαιοφόρος και τα ρούχα των κοριτσιών, για μια παρέλαση που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά, και αν μη τι άλλο, κανεις δεν τιμά τον λόγο για τον οποίο συμμετέχει - και καλά κάνει αφού δεν τον εκφράζει. Και ποιός ο λόγος της στρατιωτικής παρέλασης (με το βαρύ κόστος) σε μια εποχή οικονομικής κρίσης, που προσπαθούμε να μειώσουμε τα σύνορα και την ανάγκη πολέμου, που οι σχέσεις με τους γείτονες έχουν βελτιωθεί και που οι θερμοί καιροί είναι λίγο ή πολύ παρελθόν.
Και ένα ακόμα παράπονο:
Γιατί δύο φορές το χρόνο; Και γιατί στην έναρξη των αγώνων και όχι στο τέλος; Όλοι ξέρουμε πότε ξεκίνησε η επανάσταση, αμφιβάλλω πόσοι ξέρουμε την ημερομηνία ύδρισης του νέου Ελληνικού κράτους. Και όλοι ξέρουμε την ημερομηνία του "ΟΧΙ", αμφιβάλλω πόσοι γνωρίζουμε την ημερομηνία της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς. Και αναρωτιέμαι (πραγματικά αναρωτιέμαι - δεν το γνωρίζω) σε πόσες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (και στη Ρωσία;) γιορτάζουν την ημερομηνία έναρξης ενός αγώνα που χάθηκε... απλά επειδή ξεκίνησε ηρωικά...
Και κλείνοντας:
Δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να θυμόμαστε ή να τιμούμε, αλλά είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα, και θα έπρεπε και η μεθοδολογία μας να αλλάξει αντίστοιχα πιστεύω. Μπορούμε να ξοδέψουμε πολύ λιγότερες μαθητικές ώρες και να αφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο στη γνώση του παρελθόντος με εποικοδομητικό τρόπο, που στα παιδιά να μείνει η ουσία, και όχι οι φανφάρες. Και μπορούμε να ξοδέψουμε λιγότερα χρήματα σχετικά με τις παρελάσεις, αφιερώνοντάς τα στον εκσυγχρονισμό των καταλυμάτων των φαντάρων, που συχνά μοιράζονται τις ίδιες τουαλέτες με τους αγωνιστές του 40. Πόσο πολύ τιμάει τους αγώνες η βρομιά των στρατοπέδων, και πόσο την καλύπτει μια λαμπερή παρέλαση;
Το θέμα το έπιασα πολύ επιφανειακά, αλλά πιστεύω η ουσία φάνηκε.
No comments:
Post a Comment