Παλιά ήταν επιπλέον στον εξοπλισμό του αυτοκινήτου. Τώρα τείνει να γίνει βασικός εξοπλισμός, μιας και είναι και θέμα ασφάλειας. Προφανώς μιλάω για τα φώτα ομίχλης.
Η αλήθεια είναι ότι έχω ευαίσθητα μάτια. Πάντα με ενοχλούσαν τα δυνατά φώτα, αρχικά τα έβαζα με αυτούς που ύψωναν τα φώτα πορείας στο Θεό, με αποτέλεσμα να τυφλώνουν τον κόσμο. Μετά το συνήθισα κάπως, άρχισαν να με εκνευρίζουν τα σποτάκια ομίχλης μπροστά. Τελευταία, και επειδή τα αυτοκίνητά μας την τελευταία 5ετία έχουν γίνει ψηλότερα (και η μόδα ο καθένας να αλλάζει τις λάμπες με τριπλάσιας ισχύος πέρασε), δεν με ενοχλούν τόσο (παρόλο που αν ήμουνα πάλι στο μινάκι ή σε κανένα χαμηλό θα γκρίνιαζα και γι αυτό). Στην τελική για μερικούς μπορεί και να το καταλάβω ότι χρειάζεται επιπλέον φως, παρόλο που δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι κατά τη συντρηπτική πλειοψηφία πρόκειται για αφέλεια ότι τα προβολάκια πουλάνε μούρη.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να ανεχτώ με τίποτα, είναι η βλακεία να έχεις τα πίσω φώτα (ή φως) ομίχλης αναμένα και να πηγαίνεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Ειδικά μέσα σε κατοικημένες περιοχές, τυφλώνει, μπερδεύει και πάνω από όλα, είναι άχρηστο ενώ ο χρήστης του δεν αντιλαμβάνεται ότι το έχει ανοίξει. Στρίβει μια το διακόπτη να ανοίξουν όλα και μόλις δει φως, ικανοποιείται. Κι όμως, φίλε ιδιοκτήτη αυτοκινήτου, φίλε οδηγέ, υπάρχουν και φώτα που δεν βλέπεις, που δεν σε βοηθάνε, εκτός και αν όντως έχει χαμηλή ορατότητα, και που τα ανάβεις και με τυφλώνεις.
Γαμώτο δηλαδή, αυτοκίνητο αγόρασες, δεν μπήκες στον κόπο να δεις τι είναι οι ενδείξεις μπροστά σου;
No comments:
Post a Comment